"အဟင္း.....ဒီေန႕ေတာ့ နည္းနည္းပဲသင္ၾကရ ေအာင္ ကိုယ္လုပ္စရာအလုပ္ေလးရွိလို႔"
Sehun သည္ သူႏွင့္အလြန္တရာနီးကပ္ေနေသာ
အကြာမွေန ႐ုတ္ခ်ည္းဖယ္ခြာသြားရင္း ႐ႊတ္ ေနာက္ေနာက္ဆိုလိုက္သည့္ Luhan ကို ခပ္တည္
တည္သာျပန္လည္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
အရင္လို ကမူးရႉးထိုးေဒါသထြက္ေနျခင္းမ်ိဳးလဲ
မရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ အရင္ကထက္စာလွ်င္ပင္
ႏွစ္ဦးၾကားကေလထုသည္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရသည္။
အလိုမက်သည့္ဆႏၵမ်ားကိုခံစားမိစြာ Luhan
သည္ သင္ခန္းစာမ်ားကိုေစာေစာရပ္ပစ္ၿပီး စာအုပ္ကိုပိတ္ခ်လိဳက္ေလသည္။
"ခ်ာတိတ္....."
"ၿပီးၿပီမလား ? ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္"
ျပန႔္က်ဲေနသည့္စာအုပ္မ်ားကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ
ေကာက္ထည့္ျခင္းပင္မျပဳေတာ့ပဲ Sehun က
လက္ထဲမွာပင္ေပြ႕ပိုက္လ်က္ မတ္တပ္ထရပ္မည္
ျပဳသည္။
Luhan သည္ ေလပူတခ်က္မႈတ္ထုတ္လ်က္ ၿပဳံးရယ္ကာ ေခါင္းကိုကုတ္ၿပီး Sehun ၏
အကၤ်ီလက္အနားစကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ေလသည္။
"Sehuniee....."
"မထိနဲ႕...."
Sehun ဆီကေနျငင္းဆန္ဖယ္ရွားတာေတြအား
Luhan ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရရွိဖူးပါေသာ္လည္း
ဤတႀကိမ္သည္ အထိေရာက္ဆုံးႏွင့္အားအျပင္း
ဆုံးျဖစ္သည္။
လက္ကိုအားျပင္းျပင္းျဖင့္႐ုတ္လိုက္သလို ေလသံသည္လည္း မာထန္ေနခဲ့သည့္အတြက္
Luhan ၏အၿပဳံးအရယ္မ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြား
ရပါသည္။
" sorry ကိုယ္ က်ီစားတာ နည္းနည္းလြန္သြားတယ္ထင္တယ္"
"ခင္ဗ်ားမသိတာပဲ ရွိတာပါ။ ခင္ဗ်ားကအၿမဲ
လြန္ေနတာ "
"အိုေခ....ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခ်ာတိတ္
ကိုယ္ဆင္ျခင္ပါ့မယ္"
လြယ္လင့္တကူပင္ အျပစ္ရွိပါသည္ဟု ၀န္ခံလာ
သည့္ Luhan ၏မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းအား Sehun
ၾကည့္လိုက္သည္။
အလုပ္ပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ ၊ စိတ္ပင္ပန္းသည့္ဒဏ္
ျဖင့္ႏြမ္းေနပုံရၿပီး Sehun စိတ္ခုသြားသည့္ကိစၥ
အေပၚ စကားရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေျပာခ်င္ပါ
သျဖင့္ ေတာင္းပန္ကာခပ္ျမန္ျမန္အဆုံးသတ္
လိုက္ပုံရသည္။
