ကွဲလုကွာခင် နှုတ်ခမ်းများမှနေ ရှူထုတ်လိုက်သည့် လေ၏ ခပ်နွေးနွေးအတွေ့များကို ခံစားနေ
မိသည်။
ပထမဆုံးအကြိမ် သည် ဒေါသများနှင့် ခနဲ့စကား
များဖြင့်၊ ဒုတိယအကြိမ်သည် ရီဝေမှုများဖြင့် ၊
ယခု တတိယအကြိမ်တွင် ..... ဘာကြောင့်ရယ်လဲ
မဖွဲ့ဆိုတတ်တော့။
ဒီအတိုင်း ဒီနှုတ်ခမ်းတွေကို တပ်တပ်မက်မက်
နမ်းရှိုက်မိချင်လို့ပဲ ဆိုကြပါတော့။
အလျင်ဦးအောင် ဖယ်ခွာသွားခဲ့သူမှာ Sehun
ဖြစ်ပြီး အသက်ခပ်ပြင်းပြင်းရှူလို့ မှုတ်ထုတ်ပစ်
လိုက်သူမှာ Luhan ရှိသည်။
နေထိုင်၍ကောင်းသော ငြိမ်သက်မှုများဖြင့် သူတို့
ထိုနေရာမှ ထထွက်ခဲ့ကြသည်။
ဆရာမကြီးနှင့်အတူ ကလေးတွေကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည့် လမ်းမပေါ်တွင်လဲ Sehun
က ဘေးဘက်တလျှောက်ကိုသာ ငေးမောလို့
လိုက်ပါလာလေသည်။
Luhan သည်လည်း ငြိမ်သက်နေသည်။ ကားထဲ
၌ ရေဒီယိုမှ ညမှောင်ရီပျိုးချိန်နှင့်လိုက်ဖက်သည့်
သီချင်းများဟု ခေါင်းစဉ်တပ်ထားသည့် ခပ်ဆွေး
ဆွေးသီချင်းသံများသာ ပျံ့လွင့်လို့နေသည်။
မြို့တွင်းသို့ချဉ်းနင်း၀င်လာသည့်နောက်မှာ
ကားများ ရှုပ်ထွေးစပြုလာခဲ့သည်။
မီးပွိုင့်၌ ကားခဏရပ်ထားချိန် လမ်းမထက်
အလျှိုလျှိုသွားနေကြပါသော လူများကို ငဲ့ကြည့်
ပြီးနောက် Luhan က
"ဗိုက်ဆာလား ? Sehuniee ညစာဘာစားချင်
လဲ ?"
စက္ကန့်အတန်ကြာသည်ထိ အဖြေမပေးသည့်
ကောင်လေးကို Luhan လှည့်ကြည့်သည်။
ကားပြတင်းမှန်ကိုမှီတွယ်လျက် ခေါင်းတခြမ်း
စောင်းကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေသည့်
Sehun ကို အံ့အားသင့်စွာတွေ့လိုက်ရပြီးနောက်
Luhan မှ ခပ်တိုးတိုးလေးရယ်သည်။
"ကိုယ် မင်းကိုရောင်းစားပစ်လိုက်မှာ မကြောက်
ဘူးလား ကလေးလေးရဲ့ အိပ်ရဲသေးတယ်"
နိုးသာနေလျှင် ဘာစောက်ကြောင်းနဲ့ကျုပ်က
ရောင်းစားခံရမှာလဲဟု ဆဲရေးဦးမည်ထင်သည်။
