ကုတင္ေပၚမွာ ငူငိုင္စြာထိုင္ေနရင္းျဖင့္ Luhan သည္ မနီးမေဝးတိုင္၌ ခ်ိတ္ထားသည့္ အေနာက္
တိုင္း ဝတ္စုံကို လွမ္းၾကည့္သည္။
ထိုဝတ္စုံသည္လည္း သူ႕ကို ထြက္ေျပးလို႔မရ ေအာင္ တင္းက်ပ္စြာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္
မျမင္ရသည့္ သံမဏိႀကိဳးတစ္ခုလိုပင္ျဖစ္သည္။
အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ေငးငိုင္ေနရင္းမွ တုန္ခါျမည္လာ
သည့္ ဖုန္းသံေၾကာင့္ Luhan အသိျပန္ဝင္လာ
လ်က္ စိတ္ပ်က္စြာပင္ တခ်က္ရယ္ေမာလိုက္ပါ
ၿပီး ထိုင္ေနရာမွထလို႔ ထိုဝတ္စုံဆီေလွ်ာက္သြား
လိုက္ေတာ့သည္။
သူ႕ဘ၀သည္ ျငင္းဆန္၍ မရနိုင္ပါေသးေခ်။
ရွင္းလင္းေျဖာင့္ျဖဴးေနသည့္လမ္းမေပၚ တရိပ္
ရိပ္ေျပးေနေသာ ေနာက္ဆုံးေပၚဇိမ္ခံကားထဲ
Luhan ေရာက္ေနခ်ိန္သည္ ညရွစ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္တိတိရွိၿပီျဖစ္သည္။
လမ္းမီးတိုင္မ်ားထိန္လင္းေနသည့္လမ္းမေဘး
ကိုသာ Luhan အၾကည့္လႊဲရင္းလာခဲ့သည္။
ေလေအးေပးစက္ေၾကာင့္ေအးစက္ေနသည့္
ကားတြင္းေလထုထဲ စိမ့္လႊင့္လာပါေသာ ေဆး လိပ္အနံ႕ေၾကာင့္ Luhan ေခါင္းေတြ မူးေဝ
ေအာ့အန္ခ်င္လာမိသည္။
"Luhan..."
"အရင္တေခါက္က ေနာက္ဆုံးလို႔ေျပာခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္"
"ဒီေလာကမွာ ေနာက္ဆုံးဆိုတာ မရွိဘူးေလကြာ"
"ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေနာက္ဆုံးလို႔ေျပာတာပါ။
ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ဆို အစားထိုးရွာဖို႔က သိပ္မခက္
ေလာက္ပါဘူး"
စကားသံတို႔ တဖန္တိတ္ဆိတ္သြားရျပန္သည္။
အလယ္လက္တန္းမွာေနရာခ်ထားသည့္ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲသို႔ ျပာမ်ား ေခြၽခ်ထည့္
လိုက္သည္ကအစ ၾကားေနရေအာင္ Luhan နား
ေတြယဥ္ပါးနိုးၾကားလြန္းလွသည္။
ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာရွိသည့္ အဆင့္ျမင့္ဟိုတယ္တခု
ေရွ႕သို႔ ျမန္ဆန္စြာေရာက္ရွိသြားသည့္အခါ Luhan ပါလာသည့္ကားသည္ ဟိုတယ္ ဝင္ ေပါက္ထိ မသြားေသးပဲ ဂိတ္နားမွာပင္ ရပ္တန႔္သြားပါသည္။
