တကိုယ်ထဲနေသည်မှာ သိသာနေသော အိပ်ခန်း
အတွင်း၌ နေရောင်တဖြည်းဖြည်းမြင့်လာချေသည်။၀ရံတာမှမှန်ပြတင်းတံခါးရှိ လိုက်ကာသည် မနက်ခင်းလေကြောင့် တလူလူလွင့်လျက်ရှိသည်။
အခန်းတွင်းက ပုံမှန်ထက် တိတ်ဆိတ်နေသည်။
အသက်ရှုသံမျှင်းမျှင်းမှလွဲ၍ ထိတ်လန့်စရာ
ကောင်းလောက်အောင်တိတ်ဆိတ်နေသည်။"ပုံမှန်အသိစိတ်မရှိဘူး။ ငါမူးနေလို့ဖြစ်တာ"
တညလုံးနှင့်တမနက်ခင်းလုံးပေါင်းလျှင် အခေါက် တစ်ရာမြောက်ပင် ဖြစ်နိုင်သည့် နှုတ်ထွက်စကားဖြစ်သည်။
Sehun မှာ ကုတင်ခေါင်းရင်းကိုကျောမှီထားပြီး
မလှဲလှောင်းပဲ ငုတ်တုတ်ထိုင်အခြေအနေဖြင့်
ရှိနေပါသည်။သွေးပူလျက်သားဖြင့် ဘားမှထွက်လာခဲ့စဉ်က
စိတ်အစဉ်သည် ဒေါသပါးပါးခံရုံသာရှိသည်။
ဆိုက်ကယ်သော့ကျန်ခဲ့သည်ဆိုတာ HoDol
ထွက်လာပြီး သူ့နောက်လိုက်လာမှပင် ဘားထဲ
ဘာလုပ်ခဲ့သည်ဆိုသည်မှာ တဖြည်းဖြည်းချင်း
အမြင်အာရုံထဲပြန်၀င်လာသည် ။-စောက်ကျိုးတွေတော့ နည်းလေပြီ။
Sehun မျက်နှာတခုလုံးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်
ချေလိုက်ပြီး ကြေမွနေပြီးသားဖြစ်သည့် ဆံပင်
များကိုပါ ဆွဲဖွလိုက်သည်။ သက်ပြင်းဘယ်နှ
ခေါက်ချမိသည်မသိ။ ရေဘယ်နှခွက်သောက်မိ
သည်မသိ။ တညလုံးမအိပ်ရသေးသည်ကိုလဲ
သတိမထားမိ။ဘာလို့လဲ ? ဘာကြောင့် အဲ့ဘဲကြီးကို အဲ့နေရာမှာတင်အသေမသတ်ခဲ့မိတာလဲ ?
ပြောရင်းဆိုရင်း သွေးများပင် ဆူပွက်လာသလို
ခံစားရလျက် Sehun မွေ့ရာပေါ်သို့လက်သီး တချက်ထိုးချလိုက်ရသည်။လက်ခံဖို့ခဲယဉ်းသည်။ သူက တခြားသူ တယောက် ၏အနမ်းအောက်မှာ မက်မက်စက်စက်
မျောပါသွားပါသည်ဆိုသည့်အချက်က
သိပ်ကိုလက်ခံဖို့ခဲယဉ်းလွန်းသည်။"ငါကလေ...? ငါ ? ဒီ Oh Sehun က"
ပထမဆုံးအကြိမ် ကလပ်မှတွေ့ကာ မတော် မတရားအနမ်းခံလိုက်ရသည်တည်းက ထိုလူနဲ့
မပတ်သက်ပဲနေခဲ့သင့်သည်။