ထိုသို႔Sehunေျမျပင္ေပၚေခါင္းျပန္လွဲခ်လိဳက္သည့္အခ်ိန္မွာ ပင္ ၿပိဳလဲက်သံေၾကာင့္ ကမန္း ကတန္းထၾကည့္ရျပန္သည္။
Luhanသည္ေျမေပၚေခြက်လ်က္သားပုံစံျဖင့္သူ႕ကိုဆီးႀကိဳေနပါသျဖင့္Sehunအလ်င္စလိုပင္ထိုအနားသို႔ထသြားလိုက္ရသည္။
ေျမေပၚမွေနဆြဲမထူလိုက္သည့္အခါSehunလက္ေတြထဲေပ်ာ့ေခြစြာပါလာပါသည္။ ခႏၲာတခုလုံးေအးစက္လို႔ အားအင္ မရွိ သည့္ႏွယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည့္ Luhan ကို သတိရလိုရျငားျဖင့္ Sehun မွာ ပါးရိုက္လ်က္ႏွိုးရျပန္သည္။
"ေဟ့ ေဟ့ ေဟ့လူ Luhan!"
တုံ႕ျပန္မႈ တစ္စုံတစ္ရာပင္မရွိပဲ Sehun ရင္ခြင္ ထဲပိုတိုးဝင္ လ်က္သာၿငိမ္သက္ေနသည့္ Luhan ကိုမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လ်က္သာငုံ႕ၾကည့္လိုက္သည္။ထိုအခိုက္၌ ေျခသံမ်ားစြာၾကားရၿပီး သူတို႔အနားသို႔Choi Ho Dolႏွင့္ကိုေလးဆိုသူ ေရာက္လာ ေလသည္။
"ကိုေလး အကို Luhan ေမ့လဲသြားတာလား
လုပ္ပါဦး"
Ho Dol က ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီး Luhan ပါးတဖက္ကို ထိဖို႔ ရာျပင္ေပမဲ့ ကိုေလးက ခဏခ်င္းပင္ Ho Dol ကို ဆြဲထူမလို႔ သူထိုင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
႐ုတ္တရတ္ေပမို႔ Sehun ပင္လွ်င္ မသိလိုက္ပဲ Luhan ကို သူတို႔ႏွင့္ေဝးရာဘက္ေ႐ႊ႕လိုက္မိၿပီး ရင္ခြင္ထဲပင္ ပိုထည့္မိသေယာင္ျဖစ္သြားရသည္။
ကိုေလးက ဂ႐ုမစိုက္ပဲပိုတိုးလာလ်က္ Luhan ကိုငုံ႕ၾကည့္သည္။ ပါးျပင္ ကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္တို႔ရိုက္ၿပီး ႏွာေခါင္းထိပ္သို႔ လက္ညွိုး ခံလ်က္ အသက္ရႉထုတ္လိုက္သည့္ စည္းခ်က္က်က်ေလသံ တို႔ကိုခံစားသိရွိမိၿပီးေနာက္ Sehun ႏွင့္ Ho Dol တို႔ကို တေယာက္ တခ်က္စီလွည့္ၾကည့္ၿပီး
"အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ"
"ဟမ္"
"ေအာ္ ... "
Sehun မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ဆိုေသာသူကိုေပြ႕လ်က္သားျဖင့္ ေၾကာင္အသြားရသည္။Luhan သည္ကားေအးေအးေဆးေဆး ပင္ ရင္ခြင္ထဲပိုပိုတိုးဝင္လ်က္ Sehun ခါးကိုပင္ ဖက္ထားေတာ့
မေယာင္ေနေနသည္။ကိုေလးက ဒူးေထာက္ထိုင္ ေနရာ မွ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး Ho Dol ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ သည္။
