Luhan ေဆး႐ုံမွ ဂ်ဴတီၿပီး၍ အိမ္သို႔ျပန္မည့္အခ်ိန္သည္ ညေနေစာင္းလုဆဲျဖစ္သည္။ အရင္တေခါက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီးသည့္ တရားစြဲဆိုမႈေၾကာင့္ Luhan အလုပ္ျပန္ဝင္ရသည္မွန္ပါေသာ္လည္း ဂ်ဴတီခ်ိန္မ်ား ကန႔္သတ္ေလွ်ာ့ခ်ခံလိုက္ရသည္။
ေကာင္းပါသည္လား ? ဆိုးပါသည္လားေတာ့မသိ။ ဌာနတူလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကေတာ့ျဖင့္ ေစာစီးစြာ အလုပ္ဆင္းရသည့္ Luhan ကို အားက်စြာ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။
တာဝန္ယူထားရသည့္လူနာမ်ား အေရးေပၚအေျခအေနဆိုလွ်င္ သူ႕အား ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္
အေၾကာင္းၾကားေပးရန္ သူနာျပဳဆရာမမ်ားဆီ
မွာၾကားၿပီးေနာက္ Luhan လြယ္အိတ္အားပခုံး တဖက္တင္လြယ္လ်က္ ေဆး႐ုံထဲမွထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
လူနာအသြားအလာမ်ားသည့္ အေရးေပၚဝင္ေပါက္ကို ေရွာင္ရွားရင္း အေနာက္ဖက္တံခါးကေနထြက္လို႔ ကားငွားဖို႔ရာျပင္သည္။ အစ္ကို Won Suk အိမ္ပဲသြားရမလားေတြးမိေပမဲ့ ထိုစိတ္ကူးကို ဖယ္ခ်လိဳက္ျပန္ပါသည္။ ၾကင္စဦး
အတြဲအား ခဏခဏေႏွာင့္ယွက္လို႔မေကာင္းပါေလ။ မဟုတ္ဘူး....။ၾကင္စဦးအတြဲ၏ ညတိုင္းနီးပါး သူ႕ကို အသံျဖင့္ ေႏွာင့္ယွက္ေနမႈမ်ားအား မခံနိုင္ပါေတာ့ေလ။
မည္သို႔ဦးတည္ရမွန္းမသိပါေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ Luhan ေခါင္းငုံ႕ေလွ်ာက္လာရင္း ေဆး႐ုံဝင္းအျပင္ဖက္ အေတာ္အတန္လွမ္းသည့္ေနရာသို႔ေရာက္လာသည္။
တိတ္ဆိတ္လြန္းသည့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ Luhan စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္စြာတခ်က္ေခါင္း
အေမာ့တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိေနသည့္ လမ္း ဆုံအေကြ႕၌ ရပ္ထားေသာ ကားတစီးေၾကာင့္ သူ႕ရင္မွာထိတ္ကနဲ။
ေနာက္လွည့္၍ မမွီေတာ့သည့္ အေျခအေနတစ္ခု
တြင္ သူကိုယ္၌ အားတင္းလ်က္ မတ္မတ္ရပ္ေန
ဖို႔သာ တတ္နိုင္ေတာ့သည္။
ထိုအခိုက္ လူတစ္ေယာက္သည္ ကားေပၚမွဆင္းလာလ်က္ သူ႕ဆီတည့္တည့္မတ္မတ္ေလွ်ာက္လာ
ကာ မ်က္စိေရွ႕သို႔အေရာက္တြင္ ေခါင္းၫႊတ္အရို
အေသေပးလို႔ႏႈတ္ဆက္လာသည္။
"ဆရာ့ကိုေခၚခိုင္းလိုက္ပါတယ္ ကားေပၚတက္ပါ"
ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေနသည့္ထိုစကားသံေနာက္ တြင္ အတင္းအက်ပ္နိုင့္ထက္စီးနင္းအျပဳအမူ
မ်ားရွိေနသည္ကို Luhan ဒီႏွစ္ပိုင္းအတြင္း နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီးသားျဖစ္သည္။
