Ho Dol အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္သည့္ေနရာမွေန Luhan က ေဆး႐ုံဂ်ဴတီျပန္၀င္ရဦးမည္ဆိုကာ အလ်င္ထြက္သြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ေပမဲ့လဲ Sehun ျပန္
မတုံ႕ျပန္ပဲ ေပါင္မုန႔္သာေအးေဆးစားက်န္ေနရစ္
ခဲ့သည္။
Luhan က ေကာင္တာသို႔သြားလ်က္ Ho Dol ကို
အရင္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၿပီးမွ၀င္ေပါက္သို႔ထြက္
လာခိုက္ Sehun ဘက္ကိုၾကည့္လာသျဖင့္ အျမန္
အဆန္မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္ေသးသည္။
ေလတိုးသံညင္းညင္းျဖင့္ရယ္သံသြဲ႕သြဲ႕ကိုၾကား လိုက္သည္။ ဆိုင္အျပင္ဘက္ Sehun မ်က္စိေရွ႕
တည့္တည့္မွာပင္ ရပ္ထားသည့္ကားေပၚတက္
ေမာင္းသြားသည့္ေနာက္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သြားသည္။
"ဟိုတခါေျပာေတာ့ ကားမေမာင္းတတ္ဘူးဆို
က်စ္....ေသာက္ဂြပဲ Oh Sehun မင္းက တုံးကိုတုံးတယ္"
ဇေဝဇဝါျဖစ္ခိုက္ Ho Dolကိုပင္လာႀကိဳဖူးသည္
ကိုသတိရမွ Sehun ကိုယ့္ဘာသာဆဲေရးလိုက္ေခ်သည္။ အဆိုပါလူႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ Sehun ၏ေကာင္းလွပါသည္ဆိုေသာ ဉာဏ္ရည္မ်ားမွာ
အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးထင္ပါသည္။
အရသာပ်က္သြားသည့္ ေပါင္မုန႔္ကိုေအာက္ခ်ၿပီး
ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကိုေကာက္ဆြဲလို႔ Sehun ထလိုက္သည္။ ေကာင္တာမွ Ho Dolသည္ အေယာင္
ေယာင္အမွားမွားေခါင္းငုံ႕ခ်လိဳက္သည္ကို မ်က္ေထာင့္နီျဖင့္ၾကည့္ၿပီး
"ငါ သြားၿပီ"
"ေအာ..ေအးေအး ဂ႐ုစိုက္သြားေနာ္"
"မင္းေစာက္ပူမပါပါဘူး"
ပါးစပ္ကေလးေအာ္တိုပိတ္ၿပီး ေနရာတြင္ အ ေတာင့္သားျဖစ္သြားျပန္သည္။ ဆက္ေနေနလွ်င္
ငိုေတာ့မည္ကိုအတပ္သိေနသည့္ Sehun က ဆိုင္
ထဲမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္သာထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
စထြက္သည္ထဲက အရွိန္ျဖင့္ဆိုင္ကယ္ေမာင္း
ထြက္သြားရာေနရာသည္ ကလပ္တခုခုသို႔မဟုတ္
ခဲ့။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသည္လည္းမရွိေတာ့
သျဖင့္ အိမ္သို႔သာျပန္လာလိုက္သည္။
ၿခံ၀န္းမွေန အိမ္မႀကီးဆီသို႔ေရာက္သည္ထိရွည္
လ်ားေသာ လမ္းမႀကီးကိုျဖတ္လာၿပီးသည့္ ေနာက္ လင္းထိန္လ်က္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္အိမ္
ႀကီးေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ကိုထိုးရပ္ခဲ့လိုက္ပါသည္။
