အေအးေပးခန္းထဲတြင္ အျမင္မေတာ္ဖြယ္ ေနရာတက်မရွိ
ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထားထားသည့္ သံကုတင္ ႏွင့္ ၎ သံကုတင္ ေပၚတြင္ အသက္ရႉေနသည္ဆို႐ုံအေနအထားလဲေလ်ာင္းကာ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနသည့္ လူတစ္ဦး တို႔တြင္ မည္သည့္
အရာက ပို၍ သာလြန္ ေအးစက္ေနမည္မွန္း မသိ။
ေသခ်ာသည္တခုကေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းသုံးလက္အိတ္
ဝတ္ဆင္ ထားလ်က္မွပင္ ခြဲစိတ္ဓားခြၽန္ကိုင္ေဆာင္
ထားသည့္ Luhan ၏ လက္တို႔မွာ ပိုမို ခိုက္တုန္လို႔
ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုလက္မ်ားျဖင့္ သူသည္ ေမ့ေမ်ာေနသည့္ လူနာအေပၚ အုပ္လႊမ္းထားသည့္ အဝတ္ျဖဴစအား ဖယ္ရွားခဲ့လိုက္သည္။
အာ႐ုံထဲတိုးဝင္လာသည့္ ထိုပုံသ႑န္ႏွင့္အၿပိဳင္ Luhan သည္ ပူေႏြးလြန္းေနသည့္ Sehun ကိုယ္အား အျပည့္အဝထိကိုင္
ေထြးဖက္ထားခ်င္သည့္စိတ္ျဖင့္ တထပ္ထဲက်န္ေသာ အၤက်ီကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။
ထုံးစံအတိုင္း ေပါ့ပ်က္စြာ တညေလာက္အိပ္လိုက္ၾကဖို႔
ေတာင္းဆိုလိုက္ျပန္သည့္ Luhan စကားအား ဒီတေခါက္မွာေတာ့ျဖင့္ Sehun မည္သို႔မွ် တုံ႔ျပန္ေျပာဆိုေနျခင္းမရွိေတာ့ပဲ Luhan ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုသာ စူးနစ္စြာ ထိကပ္ေနေတာ့သည္။
စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာမည္မ်ား၊ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးေခါင္းထဲ၌ ရွိေနမည္မဟုတ္။ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ သာယာနစ္ဝင္မႈ၊ ႏွစ္ကိုယ္စာလုံေလာက္သည့္
ကုတင္ ထက္ ရစ္ပတ္လာသည့္ ကိုယ္တို႔သည္ ၿခဳံေစာင္လႊာ ကာရံထားျခင္းပင္မရွိ၊
လက္ေတြ႕ျဖစ္အင္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ Luhan သည္ ၎ အာ႐ုံထဲတြင္ သူ၏ ဓားခ်က္ေအာက္တြင္ ရွိသည့္ သတိလစ္လူနာအား
အခ်ိန္အၾကာႀကီးစိုက္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ႏွလုံးခုန္သံ တ
ခ်က္ၿပီးတခ်က္ ျပေပးေနသည့္ ေမာ္နီတာစက္တလုံးမွလြဲၿပီး သူ႔အနီးအနားတြင္ တျခား သက္ရွိ သက္မဲ့ဘယ္အရာမွမရွိခဲ့။
" ဒီပစၥည္းက ေဈးႀကီးတယ္ေနာ္ သတိထားကိုင္တြယ္ အမွားယြင္းမရွိေစနဲ႔ အပါးသားကို အပါးယုံတယ္ေနာ္။"
ေဆးရည္သုတ္လိမ္းထားၿပီးျဖစ္ေသာ ရင္ဘတ္ေနရာအား ဓားတင္လိုက္ၿပီး ခြဲခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ ခ်င္းခ်င္းနီေနသည့္ ေသြးရည္မ်ား ဓားေအာက္စိမ့္ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
