Gece'nin Karanlığı

10- Piyano Melodisi

Başarılı olduğumuzda başarmış sayılıyor muyduk? Eminim ki başarsak da insanlar hep bir açığımızı bulacak ve bize beceriksiz gibi lakapları yakıştıracaklar. Ben başarılı olabilmek için çok çabaladım. İstediğim, hedeflediğim yoldaydım ve bu bana yetiyordu. Başka bir kişinin benim hakkında yaptığı yoruma ihtiyacım yok ve olmayacakta.

Yaptığım dönem ödevini masanın üzerinden alıp kapıya yöneldim. Hazırlanmam uzun sürmüştü ve şuan da okula geç kalıyordum. Kapıdan çıkarken bir şeyi unutup unutmadığımı kontrol ettim. Unutmadığıma emin olduğumda asansöre bindim, giriş kata indim.

Okula yürüyerek gidecektim, bu yüzden hızlı olmam lazımdı. Sokağın sonuna doğru yürüdüğümde dün gördüğüm siyah lüks arabanın olduğunu gördüğümde kaşlarım çatıldı, bedenim gerildi. Bizin okulda okuyan, buralarda oturan biri olabilir miydi? Yoksa düşündüğüm gibi beni mi takip ediyordu? Arabaya bakmadan hızla o sokaktan geçtim.

Yarım saatlik yürüme mesafesiyle okula varabilmiştim. Nefes nefese kalsam da dinlenmeye vaktim yoktu. Hızla okulun içine sonrada sınıfıma girdim. Öğretmenin olmadığını gördüğümde derin bir nefes verdim. Her zaman oturduğum sırama geçtim. Bir kaç dakika içinde Açelya gelebilmişti.

Açelya "Günaydın," sonunu uzatarak söylemeyi ihmal etmemişti. Sabah olsa da her zamanki gibi enerjisi yerindeydi.

"Günaydın," diyerek karşılık verdim.

"Yarın akşam bir ilerideki kafede canlı müzik varmış, gideceğiz şimdiden haberin olsun." Büyük bir hevesle söylemişti. Sadece bir kere gitmiştim ve beğenmiştim. "Olur, gideriz." dedim.

Açelya itiraz etmeme şaşırmıştı. Olabildiğimce kalabalık ortamlardan kaçtığımı bilmeyen yoktu. "İnan bana kabul ettiğine değecek," dedi. Umarım öyle olurdu. 

Hocaya döndüğümde aklıma dün akşam geldi. Okul çıkışı maceralı bir akşam olmuştu.

Arabayı ara sokağa soktuğunda dikiz aynasından arabanın gelip gelmeyeceğine baktım. Kim bizi niye takip edebilirdi ki? Takip etmese bu kadar yolu aynı gelmemiz tesadüf müydü? Araba sokağa giriş yaptığında kalbim korkuyla teklemeye başladı.

"Ben biraz yürümek istiyorum, durdursana ineyim." Bu bir bahane olabilirdi ama riske atmaya gelmezdi. Şimdi onlara söylesem asla bırakmazlardı.

Emir "İyi misin?"

Açelya arabayı yavaşlattığında kemerimi çözdüm. "İyiyim. Araba bunalttı biraz, yürüsem iyi olur." dedim. Aslında yalan değildi, arkadaki araba sayesinde oldukça gerilmiştim.

Açelya cevabımdan tatmin olunca arabayı durdurmuştu. "Tamam, eve gidince yaz. Korkuttun şimdi beni."

"Yazarım, görüşürüz."

Arabadan indiğimde gözüm yoldaydı. Siyah araba öne geçtiğinde ilk işim plakasını ezberlemek oldu. Ardından başka sokağa döndüğünde derin bir nefes verdim. Ne Açelya ne ben o sokaktan gitmeyecektik. Kendi sokağıma doğru yürümeye başladığımda gerginliğim biraz olsun geçebilmişti.

Başımı iki yana sallayarak aklımdan silmeye çalıştım. Ardından dikkatimi hocaya verdim.

✨✨✨✨

Okuldan çıktığımda ilk işim gökyüzüne bakmak oldu. Yağmur bulutlarının olmadığını gördüğümde derin bir nefes verdim. Açelya seçmeli dersine kalmıştı ve bu yüzden eve tek gidecektim.

Öğrenciler bahçede güneşli havanın tadını çıkıyordu. Çimlerde, ayakta hep arkadaş grupları vardı. Kalabalığa gözümü devirmeden edemedim. Hızlı adımlarımla okulun bahçesini aştım.