" ကိုကို အင်းးး "
လည်တိုင်တွေမှ အလုပ်ရှုပ်နေသည့် ရီရှင်း ဆံပင်တွေထဲ ဂျွန်မြောင်လက်တို့က တိုးဝင်လာသည်။
နှုတ်ခမ်းတွေကို အကြမ်းပတမ်းနမ်းလိုက်တော့ တအင်းအင်းနဲ့ခွေးပေါက်လေးလို ညည်းလာတော့သည်။
" ဘေဘီ "
ပူလောင်နေသည့် စိတ်ဆန္ဒများပါသည်မို့ ရီရှင်းအသံက အရင်လို မဟုတ်။
ရီရှင်း အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို အလောတကြီး ကူဖြုတ်နေသည့် ဂျွန်မြောင်ကြောင့် ရီရှင်းအနမ်းတို့ ရပ်သွားသည်။ ဂျွန်မြောင်ကတော့ ရီရှင်းနှုတ်ခမ်းတို့ကို အငမ်းမရနမ်းနေဆဲပင်။
လူချင်းခွာလိုက်ပြီး လက်တွေကိုဆွဲချုပ်လိုက်တော့ ပွင့်ဟလာသည့် မျက်လုံးတို့က ရီဝေဝေ။
" ဘေဘီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ အွန်း "
" ဘေဘီ ကိုယ့်ကိုကြည့်စမ်း "
" ကျွန်တော် ကိုကို့ကို လိုအပ်တယ် အခု "
" ဘေဘီ ကြည့်စမ်းပါအုံး ကိုယ့်ကို "
" အီးဟီး အော်တယ် ဘေဘီ့ကို အော်တယ် အီးဟီး ဘတ်ဟျွန်းနီ ပြောတာမှန်တယ် "
" ဟာ မအော်ဘူး ဘေဘီ မအော်ဘူးလေကွာ ဘေဘီက အရင်နဲ့မတူတော့ ကိုကိုလန့်လို့လေကွာ "
အရင်ကဆို အရှက်သည်းတတ်ပေမဲ့ ဒီညတော့ မတူ။ ရီရှင်း ကြာကြာစဉ်းစားချိန်ပင်မရလိုက်အောင် ဂျွန်မြောင်နှုတ်ခမ်းဆီ အာရုံရောက်သွားတော့သည်။
ရီရှင်းက ဘယ်တုန်းကမှ စိတ်ကိုအလိုမလိုက်ခဲ့ပေ။ သူ့သာယာမှုအတွက်နဲ့တော့ ဘေဘီ့ကို မနာကြင်စေချင်တာမို့ အတူနေတိုင်း ညင်သာခဲ့တာပင်။
YOU ARE READING
Reason Is You
Fanfictionတစ်ခါမှ မရေးဖူးပဲ စရေးကြည့်တာမို့ ဝေဖန်ပေးရင် ကောင်းမှာပါပဲ
