Vişne | Texting

🍒12🍒

Telefonumdaki konuma gitmek üzere evden çıkmıştım. Şimdi de 5 dakikalık yolumun kaldığını görüyordum.

Neden gittiğim, neden bu kadar kısa sürede güvendiğimin nedenini bilmiyorum. Ayaklarım götürüyor, ben de onlara eşlik ediyorum.

Vişne'nin adını yeni öğrenmiştim. Sonra abisi çıkmıştı karşıma. Konuşabileceğimi söylemişti. Çıkmaz sokağımdan başımı çıkarıp bakmıştım ona sanki. Elini bana uzatan bir insan. Ben seni dinleyebilirim diyen bir insan. Ondan önce de, Allah'ın bunların hepsini yapabileceğini söylemişti Vişne ama sonradan da bir insanın da beni dinleyebileceğini göstermişti.

Bundan öncesinde de çok çabuk güvenip güvendiğim zaman vakit kaybetmeden hayal kırıklığı duvarına toslamıştım. Ben birine güvenmek istediğimde o hayal kırıklığını yaşamaya alışmıştım.

Tek yaptığım, yapmak istediğim. Birine güvenebilmekti.

Ama hayatın bana öğrettiği bir şey vardı ki; güvenmek istiyorsan hayal kırıklığının üzerinde yürümeyi kabul etmen gerek.

Deniz kenarından geçtiğim sıra gözüm takıldı. Biraz düşünmenin bir zararı olmazdı sanırım. Her ne kadar istediğim bir şey olsa da düşüncesizce hareket etmemem gerekiyordu.

Herhangi bir banka geçtim ve kulaklığımı çıkardım. Öğle sıralarıydı. Kendimden emin olmam gerekiyordu. Her ne kadar güven istesem de kendimden emin olmadığım sürece olmazdı.

Hayattan uzaklaşma süremi başlatıp müzik listemden bir şarkının kulaklarıma dolmasına izin verdim.

Şuanda sadece ben ve melodiler vardı.

Ben bana bir şey yaptım
Kendime tuzak kurdum
Karşıma geçtim oturup bekledim
Yakalayana kadar yakalanana kadar
Kendime uzak durdum ve bekledim

Yine hata yaptım
Bir düşün altına girdim
Hiçbirinin peşine düşmedim
Kovalayan kadar kovalanana kadar
Her birini tek tek düşledim

Sonunda vazgeçtim kendi sessiz savaşımdan
Hâlâ kimse değilim ben
Yapılacak çok hatam var
Sonunda çark ettim uçurum kenarından
Hâlâ kimse değilim ben
Yapılacak çok hatam var

Ben bana bir şey yaptım
Kendimi bir şey sandım
Sandığımı derine gizledim

Yine birkaç satır. Yine o satırlarda kendimi buldum.

Bu kadar yeterliydi.

Kendimi küçük gören biri değildim. Ben, benden kaçıyordum. Kaçışımın sonu çıkmaz sokak.

Kulaklığımı tekrar cebime koyduğumda yürümeye devam ettim.

Ve işte gelmiştim. Ortaköy Camisi. Deniz kenarına bakan, kıyıyı süsleyen çok güzel görünen bir yapıydı.

Tek sorun ben o kişiyi nasıl bulacaktım?

Elimdeki telefonu kaldırıp mesaj yazdım.

Şuan neden yaptığım konusunda bir fikrim olduğu söylenemezdi. Nasıl güvenip de gelmiştim? Aslına bakarsak güvenmek istediğim için gelmiştim.

Bu konu benim için çok önemliydi. Güven konusu yani. 5 harf iki hece. Basit gibi. Ama bir o kadar zor. Bunun arayışında olan bir adamdım. Bulamamış olmam da cabası. Kardeşimi suçlamadım. Esas güvenimi, kendime masum olduğumu söyleyen iç sesimin sesini kesen o'ydu ama ben onu suçlamadım. Kendi canımdan, kanımdan diye belki. Bilemiyorum.

Mesajlar kısmına girdim. Vişne yazılı mesajlaşmaya girdim.
_______________________________________

054* *** ** **: Aptal olduğumu düşünme ama

054* *** ** **: Ben abini nasıl bulacağım?

054* *** ** **: Belki gelmemiştir. Bunu şimdi düşünüyorum.

054* *** ** **: Neyse. Konu başka bir yere gitmeden olduğu yere getiriyorum.

054* *** ** **: Parmaklıkların yanındayım.
_______________________________________

Omzuma değen el ile arkama döndüm. Yeşil gözlü, buğday tenli, kumral saçlı birisiydi.

"Sen misin?"

Başımı salladım. Sert biri gibi durmuyordu.

"Aradığım kişiyi buldum o zaman. Arsan ben. Gülşah'ın abisi. Memnun oldum."
_______________________________________

-bölüm sonu

Selamunaleyküüm

Nasılsınız bakalım?

Multilerim hep bölümden bağımsızdı. Dedim bari bölümde geçen bir şey koyayım 😄 Aynı zamanda sevdiğim bir grup

Kısaydı ama geçiş bölümü olarak kabul edelim 😊

Yeni karakterimiz geldi hoşgeldi. Nasıl?

Onur'un güven duygusu hakkındaki düşünceleri ile ilgili düşünceleriniz neler?

Bir sonraki bölüm hakkında söyleyebileceğim tek şey duygusal olduğu, çok fazla konuşmadan gidiyorum canımlar. Gelecek bölüm görüşmek üzere İnşaAllah.

Allah'a emanetsiniz Vişnelerim 🍒♥️

~vişnelerçokşirindir