Chapter 37
Agad akong nag angat ng tingin sa lalaking basang na sa harap ko. Kitang kita ko ang lungkot sakanya at aawa. Agad rin akong umiling at disappointing na nagbaba ng tingin. Hindi siya ang lalaking gusto kong makita ngayon sa harap ko.
"Let's go home" he gasped.
"Redson, ang sakit, ang sakit sa dibdib," hagulgol ko."Gusto kong mahumingi ng sorry at bawiin lahat ng sinabi ko pero hindi pwede"
Muli akong tumingin sakanya. Hindi ko makitang ng mabuti ang ekpresyon ng mukha niya dahil sa luha at patak ng ulan. Diretsong diretso lang ang titig niya sa'akin.
"Shhh, its okay to crying, but please not like this Lea, ang hirap makitang nasasaktan ka"
Marahan niya akong tinayo at niyakap ako. Damang dama ko ang lamig sa katawan ko ng maramdaman ang init ng bisig niya. Humagulgol lang ako sa balikat niya. Hinayaan niya akong umiiyak ng umiiyak habang pareho kaming basang basa sa gitna ng ulan.
I'm slowly hate the rain.
Kitang kita ko sa gilid ng mata ko ang bawat pagsulyap ni Redson sa'akin. At malakas na buntong hininga. Hanggang ngayon hindi pa tumitila ang pagbagsak ng luha sa pisngi ko. Tulala lang ako sa tinatahak namin kalsada pabalik ng bahay.
"Tama lang ang ginawa mo, mas okay pa nga na ganun"
Sumulyap ako sakanya. Nagkatitigan kami, agad ko yon iniwas. At umiling na lang. Sumikit muli ang dibdib ko. I'm sorry Xien. Hindi ko intensyon saktan ka, Ayun lang ang naiisip kong paraan para masalba ko ang nararamdaman niya.
"Ayos ka lang? dumudugo yung labi mo"
"Ahh, wala to, do not mind"
Bumuntong hininga ako.
"Hey, be brave. I'm here for you always even you not need me besfren"
"Let's go inside, gamutin natin yan.."
"Its no need, magpahinga ka na lang"
"Pero.. Sigee"
Ngumiti ako ngunit hindi abot tenga. Tumango na lang ako at pumasok ng bahay. Tahimik ang buong bahay, halatang walang tao. Iisipin ko na sana na ako lang mag isa dito kung hindi ko nakita ang isa sa matagal ng kasambahay ay iyon na nga yata ang iisipin ko. He greetings me when she saw me. I chose my dream not him. Kung may pagkakataon pa akong humiling. I will wish. Na sana kung pwede pa, I choose him. I choose to be with him forever. Maybe he not my destiny because he my lesson. May natutunan din naman ako kahit papano. If he my destiny kung kami talaga kapag muli kaming magkita. Gagawin ko ulit ang lahat makabalik lang sakanya. Even I'm hurt, titiisin ko dahil kasalanan ko naman.
Matapos ang sagutan naming dalawa ni Xien hindi ko na siya muling nakita. How many days he absent to her class. I dunno why just Redson tell me about that. Mas okay na rin siguro yon. Na hindi ko muna siya makita dahil once na magpo ang aming dalawang mata at alam kong bibigay akoo. llang araw na akong walang ganang kumain. Today is friday the boreng day para sa'akin. Walang maayos na tulog dahil panay ang pagiyak ang inaatupag.
Latang tala akong naglalakad sa corridor. papunta canteen. Hindi ko pa rin siya nakita sa school. Tulala akong naglalakad kaya hindi na pansin ang babaeng kasalubong. She so familiar to me. Nalaglag ang dala niyang tapperwer sa lapag kaya nagsikalat ang mukhang kakatulong ulam.
"I'm sorry" usul ko, hindi alam ang gagawin. Nakita ko ang pagkairita niya dahil sa way ng pagtingin niya sa pagkain. Ngunit na wala iyon ng mapagtanto ako ang nabangga niya.
"A-ayos lang ako na dito"
"I'm sorry hindi kita na pansin, papalitan ko na lang..."
"Hindi na kasalanan ko naman" ngiti niya."Btw I'm Merry, see around Lea"
