10 Yıl Önce ...
Küçük kız annesiyle babasını bugün trafik kazasında kaybetmiş, hiç kimsesi olmadığını düşündüğü için parkın ortasında bir başına oturmuş ağlıyordu. Oradan geçen onun yaşlarında küçük erkek çocuğu onu görmüş ve merak edip küçük kızın yanına eğilip "hey küçük kız sen iyi misin ne oldu neden ağlıyorsun" diye merak edip sormuştu. Küçük kız ise ağlamaktan kızarmış yeşil gözleriyle karşısındaki çocuğa bakmış.
"İnsan hiç sevdikleri melek oldu diye ağlar mı?"
Çocuk durumu anlamış ve ona şefkatle bakmış.
"Annemle babamı kaybettim. Artık hiç kimsem kalmadı."
"Ağlama inan bana ileride çok güzel ailen olur sen çok güzel kızsın bir kızsın seni evlat edinmek isteyeceklerine eminim."
Küçük kız çok utanmıştı ona ailesinden sonra ilk defa biri iltifat etmişti.
"Teşekkür ede-" diyecekken lafını bölen "kumsal!" diye seslenen kadının sesi yani Kumsal'ın teyzesi Kumsal'ın yanına gitmiş saatlerdir kumsalı arıyorlardı sonunda bulmuştu ve sinirliydi. Küçük kızın teyzesi "ne işin var senin burada bakiyim bu saatte? hadi eve gidiyoruz" demiş. Küçük kız ise teyzesini daha fazla sinirlendirmek istemediği için ayağa kalmış üstündeki kumları temizlemişti, karşısındaki çocuk da omunla beraber ayağa kalkmıştı. Kumsal küçük çocuğa el sallayarak "görüşürüz" dedikten sonra teyzesi onun elini tutarak parktan çıkarmıştı ve eve doğru yürüyorlardı. Kumsal aklına takılan soruyla durmuş.
"Geçecek mi?"
"Canım çok yanıyor ağlamak istiyorum..." küçük burnunu içine çekerek devam etmiş. "Sanki kalbimi biri sıkıyormuş da, nefes almamı istemiyormuş gibi."
Teyzesi başta sorduğu soruyla afallamıştı hafif tebessüm ederek eğilip küçük kızın ellerini tutarak dizlerini yere koyup konuşmaya başlamış "Geçecek..." demişti.
"Ağlayacaksın, canın yanıcak, nefret edeceksin dünyadan. Bağıracaksın, çaresiz kalacaksın. Ama bir sabah uyandığında hafiflemiş olacaksın, huzurlu olacaksın. Kalbinde her daim minik bir sızı olacak ama o büyük acı, işte o geçecek."
....
