Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
24|Soobin|
"Yeji, θα πάω στους γονείς μου για λίγο αλλά θα έρθω σύντομα σπίτι. Σε παρακαλώ πάρε με τηλέφωνο. Ανυσηχω για εσένα. Ελπίζω ο καθηγητής να μην...Σε ενόχλησε" είπε σιγανά το αγόρι καθώς αφήσε το μυνημα στο τηλέφωνητη της φίλης του
Ο Soobin περπατούσε βιαστικά καθώς τα ψηλά, κίτρινα σταχια γαργαλουσαν τα γυμνά πόδια του.
Γύρισε το κεφάλι του και παρατηρούσε πως απομακρυνόταν από την πόλη. Ο ουρανός φαινόταν πιο καθαρός και ο αέρας άφηνε μια διαφορετική αίσθηση στο πρόσωπο του.
Μικροσκοπικές βιολετι τούφες μαλλιών χόρευαν στο απαλό αεράκι και το αγόρι κοίταξε μελαγχολικά τον μαγευτικό ουρανό που θαρρείς ότι ήταν ζωγραφισμένος απο μια πανδαισία χρωμάτων.
Για πρώτη φορά θα αντιμετώπιζε τους γονείς του με τα ρούχα που του αρέσει να φοράει. Συνήθως πριν μπει στο σπίτι, πήγαινε στην παλιά τους αποθήκη και φορούσε τις φόρμες που του έκαναν για δώρο οι γιαγιάδες του τα Χριστούγεννα.
Τέρμα το κρυφτό.
Ο Soobin είχε νιώσει την απόρριψη από όλους γύρω του. Θα άντεχε και την απόρριψη των γονέων του.
Ακούμπησε σφιχτά την άκρη της φούστας του και πήρε μια βαθιά ανάσα.
Η μωβ σκιά των ματιών του γυαλιζε κάτω από το φως του ήλιου και το πρόσωπο του αγοριού φάνταζε πιο ώριμο.
Έπειτα από λίγα λεπτά ο Soobin αντίκρισε το σπίτι του Και ένα ρίγος αγωνίας κατέβαλε το σώμα του.
Το στομάχι του δέθηκε σε ένα γιγάντιο κόμπο και το αγόρι σκεφτόταν ότι υπήρχε ακόμη χρόνος για να φύγει.
Όμως πλέον ήταν αργά. Χτύπησε αργά το κουδούνι που βρισκόταν στην εξώπορτα του παλιου σπιτιού και η πόρτα άνοιξε κατευθείαν.
Τον περίμεναν.
Ο Soobin αντίκρισε τους γονείς του που τον κοιτούσαν γεμάτοι αγωνία και η μητέρα του άρχισε να κλαίει.
