Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
7|Όλοι την ίδιαμοίρα έχουμε|
Μια αίθουσα γεμάτη μαθητές.
Τα ανοιχτά παράθυρα έφεραν στο εσωτερικό της ζεστης τάξης ένα ελαφρύ κρυο αεράκι και οι μπλε σκούρες κουρτίνες χόρευαν στο ρυθμό του αέρα.
Ενα ωραίο σκηνικό που ταίριαζε σε ταινία και όχι στη μίζερη ζωή δεκαεπταχρονων μαθητών.
Ο Yeonjun κοίταξε όλους τους καινούριους του συμμαθητές που κάθονταν στα θρανία του και προσπάθησε να χαμογελάσει για να δείξει φιλικός.
Γύρισε ελαφρά το κεφάλι του για να κοιτάξει τον αρκετά νεαρό καθηγητή που στεκόταν δίπλα στην έδρα του.
"Καλώς ήρθες Choi Yeonjun στη τάξη 5. Είναι ωραίο να έχουμε νέα πρόσωπα στο τμήμα" είπε γλυκά ο καθηγητής καθώς χαμογέλασε και ανακάτεψε τα μακριά κάστανα μαλλιά του
"Παρακαλώ βρες κάποιο θρανίο να κάτσεις" συμπλήρωσε ο καθηγητής και έκατσε στη παλιά ξύλινη σχολική καρέκλα
Το αγόρι κοιτούσε τις θεσεις των θρανίων που ήταν γεμάτα από μαθητές και παρατήρησε ότι στο μπροστινό θρανίο καθόταν ενα νεαρο αγορι με σχετικα σκουρα μαλλια και διπλα του βρίσκονταν ένας αρκετα ώριμος άνδρας.
Περίεργο είναι και αυτός ο άντρας μαθητής....
Το αγόρι συνεχισε να περπατάει ώσπου βρήκε μια άδεια θέση.
Αλλά το θρανίο δεν ήταν εντελώς άδειο.
Στη δεξία πλευρά καθόταν ενα αγόρι με μπουκλωτα, καστανοξανθα μαλλια. Τα κόκκινα χείλη του γυάλιζαν και οι γαλάζιοι φακοί επαφής που φορούσε τόνιζαν το σχήμα των ματιών του.
"Καλώς ήρθες Choi Yeonjun" ψιθύρισε γλυκά το άγνωστο αγόρι και ο Yeonjun έκατσε στη καρέκλα
"Με λένε Beomgyu. Χάρηκα για τη γνωριμία" χαμογέλασε το αγόρι και ο Yeonjun ανταπεδωσε το χαμόγελο
