41|Απόλυτη λύπη|
{Προσοχή! Το κεφάλαιο θα περιέχει άκρως βίαιο περιεχόμενο!}
"Λοιπόν πριν πεθάνουμε, θέλω να σας πω , πως μπορεί να μην ήμασταν οι τέλεια παρέα αλλά σας συμπάθησα πάρα πολύ " ψέλλισε ο Yeonjun δραματικά και σκούπισε ένα μικρό δάκρυ που κύλησε από το μάτι του
"Κανείς δεν πεθαίνει" είπε ο Taehyun και κοίταξε τον Yeonjun που περπατούσε καθώς έτρεμε ολόκληρος
"Δεν το πιστεύω ότι συμφωνώ με τον Yeonjun αλλα...έχει δίκιο! Είναι τόσο επικίνδυνο αυτό που θα κάνουμε " αποκρίθηκε ο Soobin καθώς συνέχισε να περπατάει
Τα πέντε αγόρια περπατούσαν αργά κατευθυνόμενοι προς το Byung-ho . Ήταν τόσο αργά σε σημείο που άρχισε να ειναι υπερβολικα κρύος ο καιρός και να θολώνει τις ανάσες των αγοριών.
"Αφού το έχουμε κανονίσει, ο Moonbin ήδη κρύβεται στο Byung-ho αν γίνει κάτι θα μας βοηθήσει " συνέχισε ο Taehyun και ο Kai κρύφτηκε από πίσω του
Ήταν τόσο περίεργο το πως κατέληξαν εδώ.
Απο απλές εξερευνήσεις στο σχολείο το βράδυ, είχαν φτάσει σε σημείο να κανονίζουν συναντήσεις με δολοφόνους .
Τα αγόρια πλησίαζαν προς το παλιό κτήριο όμως εκείνη τη στιγμή ο Beomgyu παραπατησε από την αγωνία του και σωριάστηκε στο κρύο πεζοδρόμιο.
Το αγόρι γύρισε να κοιτάξει το γυρισμένο πλέον πόδι του και έβγαλε μια μικρή κραυγή πόνου. Όλοι τον περικύκλωσαν και ένα βλέμμα προβληματισμού αποτυπώθηκε στα πρόσωπα τους .
"Γαμω τώρα βρήκες να γυρίσεις το πόδι σου ;" ρώτησε ο Yeonjun εκνευρισμένος και τράβηξε κυριολεκτικά τα μαύρα μαλλιά του
"Συγγνώμη που το πόδι μου δεν με ενημέρωσε για το πότε θα γυρίσει!" Απαντησε ο Beomgyu καθώς ακούμπησε το κόκκινο και πληγιασμενο πόδι του
Το σχέδιο του Taehyun άρχισε να καταρρέει σταδιακά και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για αυτό.
YOU ARE READING
Save me,save you/txt ff
Fanfiction"Τα τέρατα είναι αληθινά καθώς και τα φαντάσματα. Ζουν μέσα μας και κάποιες φορές νικούν" Greek ff