Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
47. |Αντίο αγαπημένοι μου |
Τα πέντε αγόρια πήραν μια βαθιά ανάσα και κοιτούσαν ανυπόμονοι τον δικαστή καθώς καθόντουσαν σε κάτι-καθόλου αναπαυτικά- ξύλινα έδρανα.
Ο Beomgyu κοίταξε για λίγο τη μητέρα και το πατέρα του που φορούσαν την ενδυμασία της φυλακής και σκέφτηκε ότι το μονο μερος αν τους ξαναεβλεπε ποτέ θα ηταν η φυλακή.
Λίγο πριν ο δικαστής ανακοινώσει την απόφασή του μια απεγνωσμένη αντρική φωνή ακούστηκε στο βάθος του πλήθους και όλοι γύρισαν το κεφάλι τους για να δουν τον νεαρό Dongil να οριεται καθώς σηκώθηκε εκνευρισμένος και άρχισε να ρίχνει στο πάτωμα κενές καρέκλες.
"Ο ΠΑΤΈΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΘΏΟΣ " φώναζε το νεαρό ξανθό αγόρι καθώς , η ασφάλεια τον έβγαλε με γρήγορες κινήσεις από τη δικαστική αίθουσα
Αυτή ήταν κατά κάποιο τρόπο η εξιλέωση του Beomgyu. Να βλέπει το άτομο που τον πλήγωσε τόσο πολύ, να βρίσκεται σε πανικό.
Τα μάτια του Dongil γυάλιζαν γεμάτα από τρέλα και θυμό καθώς προσπάθησε για λίγο να επιτεθεί στους άντρες που τον έβγαλαν από την αίθουσα.
Μια ξαφνική και άβολη ησυχία επικράτησε ενώ ο δικαστής καθάρισε το λαιμό του για να επιστήσει πάλι την προσοχή όλων.
Ο Yeonjun δάγκωσε γεμάτος αγωνία τα χείλη του και έσφιξε ασυναίσθητα το χέρι του Soobin που καθόταν δίπλα του.
Όλοι οι ήχοι άρχισαν να ξεθωριάζουν όταν το αγόρι άκουσε το δικαστή να απαριθμεί τα αδικήματα και τα ονόματα των ενόχων.
"Καταδικάζονται"
Μόνο αυτό άκουσαν τα αγόρια από την αγωνία τους.
Μπορεί ο δικαστής να συνέχιζε να μιλάει για θέματα που αφορούσαν τα χρόνια φυλάκισης όμως αυτό δεν ενδιαφέρε καθόλου τα πέντε αγόρια.
