ဝမ်ရိပေါ်ရောရှောင်းကျန့်ရော နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကိုမခွာနိုင်စွာကြောင်အ နေတော့သည်။ကားမောင်းရန်ပြင်နေသောကျိုးချန်မှာလဲ ထိုမြင်ကွင်းကြောင့်သွေးအန်ချင်သွားသည်။
*မင်းတို့!!တော်ပြီကွာ မင်းတို့ဘာသာသွားကြတော့ "
ကျိုးချန်းအသံကြားမှနှစ်ယောက်သား၏နှုတ်ခမ်းသားများကွာသွားကြသည်။အခုချိန် ထဲကအရုပ်လေးနေရာမှာသာမင်းတို့ဆိုရင် စတော်ဘယ်ရီသီးလို့ရဲနေအောင်ရှက်သွေးဖြာနေတဲ့ကောင်လေးနဲ့ လည်ဂုတ်ကိုပွတ်ကာရှက်နေတဲ့လူကြီးတို့ကိုမြင်ရမှာအမှန်ပင်။ရှောင်းကျန့်လဲကားမောင်းရန်အရှေ့ခန်းသွားပြီးနေ့လည့်စာစားရန်ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့မောင်းလာခဲ့သည်။
At Restaurant ....
"ဝမ်လေးဘာစားမလဲ"
"ရတယ်အကို အဆင်ပြေတာပဲမှာလိုက်ပါ"
ရှောင်းကျန့်လဲအဆင်ပြေတာလေးမှာလိုက်သည်။ထိုအချိန်မှာရှောင်းကျန့် နဲ့ရိပေါ်နှစ်ဦးကြားတိတ်ဆိတ်သွားသည်။ထိုအခြအနေကိုဖြိုခွင်လိုက်သည်က ရှောင်းကျန့်ပင်ဖြစ်သည်။
"ငယ့်လက်စွပ်သဘောကျတယ်မလား"
ရိပေါ်ကလက်ကလက်စွပ်ကိုကြည့်ပြီးရှောင်းကျန့်ကိုကြည့်ကာ
'အကိုမလား အဲ့လူက"
ရှောင်းကျန့်ပြုံးလိုက်သည်။ရှောင်းကျန့်
သူ့ကလေးကိုဆက်ပြီးဖုံးကွယ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။
"အင်းဟုတ်တယ်ငယ် ကိုယ်ပဲ "
"..........."
"ကိုယ် ဘာလို့လုပ်ခဲ့တာလဲဆိုတော့ ကိုယ်ငယ်ကိုချစ်လို့ မဟုတ်ဘူး ကိုယ်
ငယ့်ကိုမြတ်နိုးလို့"
"ဒါ ဒါပေမဲ့ အကို နဲ့ကျွန်တော်တွေ့တာ သုံးခါပဲရှိသေးတယ်လေ"
"ငယ် က မှတ်ထားတယ်ပေါ😏"
" မ မဟုတ်ပါဘူး ဘာ ဘာလို့မှတ်ရမှာလဲ ထင်တယ်လို့ပြောတာ"
"ဟားးး ဟားးး ဟုတ်ပါပြီငယ်ရယ်"
ရိပေါ်ရှောင်းကျန့်ကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ရှောင်းကျန့်စိတ်ထဲမှာတော့
