*Hayat bir cehennemdi ve biz o cehennemde birbirimizi bulmuştuk. Şimdi, o cehennemi cennete çevirme sırasıydı.*
"Bir öpüşle bağışlanmak istiyorum," dedi.
Kalbimdeki kelebekler kendini astı.
"Bir bakışla firar etmek bu zindandan, bir sözle ulaşmak sa...
Aç gözlerini Küçük! Seni yıkan, senin kahraman sandığın kişi. En sevdiğin, en nefretin Küçük.
"Neden hâlâ ayaktasın?"
"Uyu sen, benim pek uykum yok."
Bugün son gündü, birçok şey için.
"Neredeyse sabah olmak üzere." Adımlarının yönü beni bulurken kollarını belimde, ellerini karnımın üzerinde hissettim. Çenesini başımın üstüne yaslaması gözlerimi gereğinden fazla uzun kırpmama sebebiyet vermişti. "İyi misin birtanem?"
Değildim. Neden iyi olmadığım tartışılmazdı, her şey aşikardı lakin bir yandan da cümlelerime dökemeyeceğim kadar gizlimdeydi. Bir kalem ve bir kağıt verseler elime, yaz deseler; hislerini yaz, duygularını yaz, düşüncelerini yaz, kendini yaz... ne yazacağımı bilemezdim. Kalem ellerimin arasında kalırdı ve eminim ellerim tir tir titrerdi. Nefesim kesilirdi belki, duygularım boğazıma kadar taşar ve beni boğmaktan asla geri durmazdı. Çığlık atmak isterdim, belki atardım lakin bir duyanım olmazdı bilirdim.
Ben bu hikâyenin başından beri, yalnızdım. Hiç kimseye haksızlık etmeden, hiç kimseye ihanet bulaştırmadan ben bu hikâyenin en başından beri yalnızdım.
"İçimde bir sıkıntı var." İçimde bir değil, birden fazla sıkıntı vardı. "Kötü bir şey olacakmış gibi hissediyorum." Ellerimi karnımdaki ellerinin üzerine koydum. "Ateş," diye mırıldandım, ismi dilimi yaktı. "Görüyor musun?" Derinden bir nefes aldım. "Benim gördüğümü." Bir süre sessizce bekledim. Ateş beni bozmadan beklerken araladım dudaklarımı. "Sadece karanlığı görüyorum. Her yer zifiri karanlık Ateş, ben yönümü bulamayacağım, biliyorum. İçimde dağ büyüklüğünde sıkıntılar var."
O kadar olacak ki Ateş'in nefes aldığını bile hissetmedim. Tepkilerini duymak istemiyordum. Bu hallerinin beni mahvetmesini istemiyordum. Daha önce fark edememiş olmak benim aptallığım değil, onun profesyonelliğiydi. Hiç şüphelenmedim; yanlış gördüm, yanlış anladım, yanlış yorumladım. Her şeyi ben yanlışa yordum. Oysaki Ateş başından beri böyleydi. Ben Ateş'i hiç anlamamış, hiç tanımamışım.
Hem yalancı adam, hem yabancı adam. Sana âşığım, âşığınım.
Belime sardığı ellerini gevşeterek kollarıma dokundu ve beni kendisine çevirdi. Odanın karanlığına rağmen net bir şekilde görebildiğim gözlerine baktım. Anlatmak istediği hiçbir şeyi anlayamadığım Büyük Okyanus gözlerine baktım. Artık Kara Okyanus dedim gözlerine. Bakışları, dedim, gözleri gibi kapkaranlık.
