ʜᴇʀ ꜱᴛʀɪᴘᴘᴇʀ

{Κεφ 1}

Χτυπούσα ρυθμικά τα δάχτυλα μου πάνω στο τραπέζι δίχως να τολμάω να κάνω εγώ το πρώτο βήμα.

Δάγκωσα το εσωτερικό από το μάγουλο μου καθώς συνέχισε να επικρατεί αυτή η άβολη σιωπή...η οποία θα ευχόμουν να κρατήσει για πάντα ξέροντας τι πρόκειται να συμβεί τη στιγμή που θα μιλούσε ο οποιοσδήποτε.

Τα τελευταία περίπου 10 λεπτά,ο καθένας μας κοίταζε αμίλητος τις αμέτρητες επιλογές από το μεγάλο μενού με το ξύλινο,σκληρό επικάλυμμα...

«Τι θα πάρεις Alesia;»
Άκουσα την φωνή της μαμάς μου αρκετα ήρεμη προσπαθώντας να κάνει την αρχή.

Σήκωσα το βλέμμα μου κοιταζοντας την στα πανομοιότυπα μελι μάτια μας για μονάχα μια στιγμή προτού επιστρέψω την προσοχή μου στις πολυάριθμες και υπερβολικά ακριβές επιλογές πρωινού,αποφεύγοντας περαιτέρω επαφή!

«Σκέφτομαι να πάρω την ομελέτα με τις πιπεριές»

Έγνεψε θετικά ακουμπώντας απαλά τον ώμο του πατέρα μου,ο οποίος καθόταν δίπλα της και καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης μας κούναγε νευρικός το πόδι του...Φαινόταν έτοιμος να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή!

«Εσυ γλυκέ μου τι θ-

«Ειλικρινά Τώρα;Θα προσποιούμαστε λες και δεν συνέβη τίποτα πάλι;Ότι είμαστε εδώ πέρα,δηλαδή,για να πάρουμε ήρεμοι πρωινό και να συζητήσουμε τα νέα μας;»

Δεν πρόλαβα να πω το οτιδήποτε καθώς πλέον τα παγερά γκριζωπά μάτια του ήταν κολλημένα πάνω μου.

«Γιατί δεν ήρθες για ακόμα μια φορά;Με άφησες να γελοιοποιηθω μπροστά στους υπαλλήλους μου επειδή επέλεξα να σε εμπιστευτώ και να νομίζω ότι θα αρχίσεις να φέρεσαι επιτέλους σαν ενήλικας!...Ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αποφάσισες να πάρεις ευθύνες και να σκεφτείς το μέλλον σου!»

Η φωνή του ακούστηκε βραχνή και ελαφρώς πιο υψηλή από ότι λογικά θα έπρεπε καθώς κερδίσαμε μερικά περίεργα βλέμματα από αδιάκριτα άτομα στα τραπέζια γύρω μας.

«Σου είχα πει ότι ήταν η παράσταση στην σχολή!Είναι η αρχή της φετινής σεζόν!Δεν μπορούσα να λείψω!Βασίζονται σε εμέν-

«Η εταιρεία βασίζεται σε εσένα!Οχι κάποια γελοία Ρωσίδα σαραντάρα που δεν κατάφερε να κάνει τίποτα στη ζωή της και έτσι αποφάσισε να καταστρέψει το μέλλον των νέων ωθώντας τους να γίνουν μπαλαρίνες!»