ʜᴇʀ ꜱᴛʀɪᴘᴘᴇʀ

{Κεφ 17}

Adrian's PoV
Σηκώθηκα όρθιος από το μικρό καναπεδάκι όπου καθόμουν τόση ώρα.

Ο Cayden είχε εξαφανιστεί εδώ και παρά πολύ ώρα...ο Ian σαλιάριζε κάπου με την Maya,παρεπιπτόντως δεν θα φανταζόμουν ΠΟΤΕ ότι αυτοί οι δυο υπήρχε κυριολεκτικά πιθανότητα να είναι μαζί σοβαρά...

Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει!

Ο Elian δεν έχει ξεκολλήσει το πρόσωπο του από τη μούρη του...πως τον είπαμε;

Α Ναι!Conor!

Ο Cedric δεν είχε έρθει οπότε το μοναδικό άτομο που-

«Εϊ...Adri που πας;;»
Άκουσα την λεπτή φωνή της Lauren και ξεφυσηξα έντονα κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια μου.

«Γαμα με ρε Lauren!Παράτησε με στην ησυχία μου επιτέλους!»

Η φωνή βγήκε αδύναμη από το στόμα μου και με κοίταξε αλλάζοντας την έκφραση της από παιχνιδιάρικη σε ελαφρως πιο σοβαρή.

«Είσαι καλά;»
Ρώτησε ανήσυχη και ξεροκατάπια γνεφοντας αδιάφορα θετικά.

«Εγώ είμαι Πάντα καλά!»

Ανάγκασα τον εαυτό μου να χαμογελάσει.

«Σοβαρά τώρα...Adrian τι συμβαίνει;»
Επέμεινε και γέλασα προσπαθώντας να βγάλω ακόμα και εγώ ο ίδιος άκρη.

«Απλά είμαι κουρασμένος!Την κάνω!»

«Σίγουρα δεν συμβαίνει κάτι;»
Ρώτησε και την κοίταξα κουρασμένος στα μάτια.

«Είμαι Μια χαρά!Απλα παρατα με και εσυ και Όλοι στην ησυχία μου!»

Σχολίασα πιο επιθετικά από ότι θα έπρεπε προτού αρχισω να περπατάω προς την εξώπορτα

***

Μπαίνοντας στο δωμάτιο μου παράτησα τα πράγματα μου με δύναμη στο κρεβάτι.

Πέρασα απεγνωσμένος τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου ενώ έσφιξα τα μάτια μου νιώθοντας τα να καινε.

«ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ»
Φώναξα δυνατά ενώ εσπρωξα την καρέκλα δίπλα από το γραφείο μου με δύναμη προς τα πίσω αναποδογυρίζοντας την...

Ένιωθα ότι ήθελα να εξωτερικεύσω κάπως τον ανεξήγητο και ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ έντονο θυμο που αισθανόμουν.

Νόμιζα ότι ήμουν μόνος στο σπίτι οπότε όταν άνοιξε ξαφνικά η πόρτα και είδα τον Cedric να στέκεται κοιταζοντας με με γουρλωμένα μάτια, φορωντας τις πιτζάμες του,ξαφνιάστηκα.

«Μην μας γκρεμίσεις και το σπίτι να πούμε!»

Σχολίασε με αστείο τρόπο ενώ μόλις άρχισε να με παρατηρεί πιο έντονα,με πλησίασε ανήσυχος.