ʜᴇʀ ꜱᴛʀɪᴘᴘᴇʀ

{Κεφ 18}

Alesia's PoV
Γυρίζοντας πλευρό σήκωσα το βλέμμα μου κοιταζοντας προς το μέρος του...
Τα μάτια του ήταν κλειστά και το στόμα του ελαφρως ανοιχτο...
Χαμογέλασα άχνα ενώ σήκωσα το χέρι μου μετακινώντας μερικές τούφες των μαλλιών του που έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο του.

Γέλασα αθόρυβα μόλις έκανε μια περίεργη αυθόρμητη κίνηση με τη μύτη του όταν πέρασα απο εκεί τα μαλλιά του.

Έσφιξα τα σεντόνια πάνω μου μιας και ακόμη δεν φορούσα τίποτα...και ο καιρός είχε αρχίσει να γίνεται σιγά σιγά χειμερινός.

«Γιατί δεν μπορώ να σε αφήσω...»
Μουρμούρισα σιγανά στον εαυτό μου έτσι όπως κοιμόταν.

Πίστευα ότι μόνο αυτός καταλάβαινε πραγματικά...Μόνο εκείνος δεν θα με έκρινε...

Είναι ο,τι έχω γνωρίσει σε μια σχέση...Ήμουν μαζί του απο τη δευτερα γυμνασίου...δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να είμαι με τον οποιονδήποτε άλλο!

«Εϊ...Γιατί είσαι ξύπνια;»
Ρώτησε μουρμουρίζοντας στον ύπνο του έχοντας ανοίξει ελαφρως τα μάτια του.

Χαμογέλασα με αυτή την εικόνα.

«Απλά...είχα αϋπνίες...Μην ανησυχ-

«Έλα εδώ!»

Με διεκοψε ενώ σύρθηκε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε περνώντας το χέρι του γύρω μου.

«Μην...Μην σκέφτεσαι περισσότερα απο όσα πρέπει!Σταματα να σκέφτεσαι και...Χαλάρωσε!»

Η πλάτη μου βρισκόταν στο στέρνο του...το πρόσωπο του στον ώμο μου.
Χαμογέλασα άχνα ενώ άφησε ένα φιλί στον λαιμό μου.

Ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο δικό του.

«Πέσε κοιμήσου!Δεν θα ξυπνάς αύριο!»
Συμπλήρωσε και έγνεψα θετικά...Δεν άργησε να τον ξαναπάρει ο ύπνος...Το καταλαβα απο την αλλαγή στην αναπνοή του...Το χαλάρωμα στα χέρια του...

Πάντα τον έπαιρνε ο ύπνος υπερβολικά γρήγορα!

Πως μπορεί να είναι τόσο διαφορετικός ανα στιγμές;

Πως διάολο μπορεί να είσαι τόσο καλός και ταυτόχρονα τόσο...βίαιος;

Αναρωτήθηκα παιρνοντας μια βαθιά ανάσα.
Δεν ξέρω πόση ώρα απλά καθόμουν ακίνητη,κοιταζοντας το κενό...όταν άκουσα το πρώτο λεωφορείο να φτάνει στη στάση στον ακριβώς απέναντι δρόμο.

Το παράθυρο βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου και τα μάτια μου ήταν στραμμένα προς τα εκεί.