ʜᴇʀ ꜱᴛʀɪᴘᴘᴇʀ

{Κεφ 13}

Cayden
Περπάταγα στον διάδρομο μετά από το τελευταίο μάθημα μου για σήμερα όταν παρατήρησα ότι η μικρή αίθουσα απέναντι από το γυμναστήριο,η οποία είναι πάντα κλειδωμένη και αδεια,είχε ανοιχτά φώτα.

Κοίταξα αυθόρμητα μεσα από τα κενά από τα στόρια πίσω από το γυάλινο παράθυρο αλλά δεν μπόρεσα να δω μεσα.

Αδιαφόρησα και απλά ξεκίνησα να απομακρύνομαι ριχνοντας μια τελευταία,αυθόρμητη κι βιαστική ματιά από την μισάνοιχτη πόρτα.

Στην αρχή κοντοστάθηκα απλά για να παρατηρήσω την κοπέλα που χόρευε...Όχι με κάποιον Κριπυ,πορνογερου τρόπο...

Απλά πάντα μου άρεσε ο χορός και εκτιμούσα πραγματικά μια ωραία χορογραφία...
Δεν θα το εκανα ποτέ επαγγελματικ-
Λάθος χρήση λέξεων!

Το κάνω επαγγελματικά αλλά όχι κανονικά!Εννοω είναι ημιαπασχόληση...δεν θα σκόπευα ποτέ μου να κάνω καριέρα στον χορό.

Δεν θα κρύψω το γεγονός ότι ξαφνιάστηκα όταν καταλαβα ότι η κοπέλα ήταν η Alesia,η οποία δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου μιας και έμοιαζε να φοράει ακουστικά.

Χαμογέλασα ελαφρά ενώ στήριξα τον εαυτό μου στην άκρη της πόρτας και απλά άρχισα να την παρατηρώ.

Ο τρόπος που κινούταν...Οι σφιγμένες αλλά ταυτόχρονα ελεύθερες κινήσεις της...

Έκανε σίγουρα μπαλέτο!Δεν χρειαζόμουν να δω παπούτσια μπαλαρίνας για να το καταλάβω.

Έμοιαζε αφοσιωμένη και ήταν γαμημενα πολύ καλή...Δεν θα κρύψω ότι δεν περίμενα ποτέ να έβλεπα αυτή την κοπέλα...

Μια από τις πιο αποστασιοποιημένες,κρύες και μοναχικες φυσιογνωμίες που έχω γνωρίσει ποτέ μου...να έχει και μια τέτοια «πλευρά».

Εννοώ ναι...συνεχίζει είναι εκνευριστική και καλομαθημένη και έχει αυτή την συμπεριφορά του πλουσιοπαιδου αλλά ο τρόπος που μεταμορφώνεται όταν χορεύει είναι αξιοσημείωτος.

Μπορούσα να δω έντονα τα κόκκαλα στην πλατη της όσο κουνούσε τα χέρια της...Η σπονδυλική στύλη της διαγράφονταν μέσα από το πολύ λεπτό ραντακι που φόραγε ενώ τα κόκκαλα των ώμων της φαίνονταν πολύ εντονότερα από όσο θυμάμαι από εκείνο το βράδυ...

Τα χέρια της έμοιαζαν πιο λεπτά...Το πρόσωπο της πιο στεγνό τώρα που την έβλεπα με πάνω τα μαλλιά της...

Μπορούσα να παρατηρήσω μερικές αχνές μελανιές στους καρπούς της και το μικρό στραβό χαμόγελο που είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου αντικαταστάθηκε με μια ελαφρως ανησυχητική έκφραση.