ʜᴇʀ ꜱᴛʀɪᴘᴘᴇʀ

{Κεφ 20}

1 ημέρα αργότερα
Καθόμασταν εγω,δίπλα μου ο Blake,η Maya,ο Ian και ο Cayden σε ένα από τα τραπέζια της καφετέριας.

«Δηλαδή τα έχετε από όταν ήσασταν 14;»
Είπε ενθουσιασμένη η Maya και εγώ χαχάνισα ελαφρά ενώ εγυρα το πρόσωπο μου στον ώμο του Blake.

«Εμ...Ναι!Βέβαια με το διάλειμμα των τελευταίων σχεδόν δυο χρόνων...»
Σχολίασα και ο Blake κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου.

«Είναι δυο χρόνια;»
Ρώτησε έκπληκτος και έγνεψα θετικά.

«Ναι!Σχεδον!»
Είπα και μου χαμογέλασα ελαφρά ενώ χαιδεψε τον ώμο μου με τον αντίχειρα του έτσι όπως με είχε αγκαλιά.

«Και εσείς ποσό καιρό είστε τώρα μαζί;»
Απευθύνθηκα στην Maya και τον Ian.

Ο Cayden τα τελευταία είκοσι σχεδόν λεπτά απλά καθόταν μόνος του δίχως να παίρνει μερος στη συζήτηση.

«Δεν θα είναι σχεδόν 2 μήνες;Κάπου εκεί!»
Απάντησε η Maya ενθουσιασμένη και ο Ian της χαμογέλασε γλυκά.

Αυθόρμητα έφαγα μια μεγάλη σχετικά μπουκιά από το κεικ που μου είχαν δώσει δώρο μαζί με τον καφέ μου.

Ο Blake με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια ξαφνιασμένος.
Γύρισα και τον κοίταξα με μπουκωμενο στόμα μπερδεμένη.

«Τι;»

Ρώτησα και δεν απάντησε απλά μου έκανε νόημα με τα μάτια του για το κεικ.

Χαμογέλασα αυθόρμητα...Από εχθες το βράδυ...ένιωθα λίγο πιο καλά με το φαγητό!Ηταν σαν να ξεκλείδωσε κάτι στο μυαλό μου...Δεν μπορώ να το εξηγήσω!

Δεν είμαι καλα σε καμία περίπτωση...απλά το βλέπω λίγο πιο ψύχραιμα;

Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω...είναι ανεξήγητο βασικά.

Δίχως να το ελέγχει ο Blake με έφερε προς το μέρος του και με φίλησε πεταχτά στα χείλια προτού με αγκαλιάσει σφιχτά.

«Είμαι πολύ περήφανος για εσένα!»
Ψιθύρισε αλλά δεν είμαι σίγουρη εάν οι υπόλοιποι το άκουσαν ή όχι.

Χαμογέλασα ελαφρά συνεχίζοντας να μασάω αργά την μπουκιά μου.

Άκουσα ένα σιγανό γέλιο και έπειτα μια καρέκλα ετριξε έντονα που με έκανε να ανατριχιασω ολόκληρη από τον ήχο.