ʜᴇʀ ꜱᴛʀɪᴘᴘᴇʀ

[Κεφ 28]

«Λέγε!Πως σου φάνηκε;»

Επέμεινε κοιτάζοντας με με τα μεγάλα καφέ μάτια της με μια δόση ανυπομονησίας...σαν να είχε σημασία η απάντηση μου για εκείνη.

Ξερόβηξα και σηκώθηκα όρθιος βιαστικά αποφεύγοντας να την κοιτάξω...δεν ήξερα τον λόγο αλλά αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να την κοιτάζω τόσο πολύ αυτή τη στιγμή.

«Ε...Ωραίο!Αντε τελείωνε τώρα πάμε να φύγουμε!Εννοειται θα με γυρίσεις ετσι;Ήρθα με Ταξι έως εδώ για να δω εάν ζεις ή αν πέθανες!Δεν θα πληρώσω και το γυρνα»

Άλλαξα αβολα την κουβέντα και γελασε πνιχτα.

«Εννοειται»

Ειπε δίχως δόση ειρωνείας στη φωνή της...κάτι που-Δεν συμβαίνει σχεδόν ποτε;

Εσμιξα μπερδεμένος τα φρύδια μου κοιτάζοντας την.

«Όλα καλα;»

«Όλα τελεια»

Συνέχιζα να την κοιτάζω μπερδεμένος.

«Συνέβη κάτι;»

Έγνεψε αρνητικά.

«Όχι κάτι συγκεκριμένο-Απλα-επιτέλους επιβραβεύτηκα για όσα έχω κάνει...και για όσα πράγματα έχω θυσιάσει τους τελευταίους μήνες και-Δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή για εμενα από αυτό!»

Χαίρεται;Της είπαν μπράβο;

Της είπαν μπράβο για όσα έχει θυσιάσει;
Δηλαδή την επιβράβευσαν για το ποσό καταστρέφει τον εαυτό της μέρα με τη μέρα;

Την επιβράβευσαν επειδή σταμάτησε να τρώει;...επειδή απομακρύνθηκε από όλους και βρίσκεται όλη μέρα εδώ μέσα;...επειδη σχεδόν σταμάτησε να έρχεται στη σχολή για να είναι όλη την ώρα εδώ;

Για όλα αυτά;...Της είπαν «μπράβο»;

Ποσό-

Ποσό απάνθρωπος πρέπει να είσαι για να κοιτάξεις έναν άνθρωπο στην κατάσταση που είναι αυτή τώρα...και να του πεις συνέχισε ο,τι κανεις;

Να του πεις ότι είσαι περήφανος και «μπράβο»;

«Μπράβο;»

Είναι δυνατόν;

Για αυτό σιχαίνομαι αυτόν τον χώρο...

Είναι τόσο απάνθρωπος...τόσο μη ρεαλιστικός...

Έχει απαίτηση από τα άτομα...από τους χορευτές να μην έχουν ζωή-Βασικά να θυσιάζουν τη ζωή τους για αυτό!

Και δεν το απαιτούν όλα τα αθλήματα όσο αυτό!

Θέλουν να-μην τρως...να μην εχεις φίλους...να μην εχεις οικογένεια...άλλες προτεραιότητες!