ʜᴇʀ ꜱᴛʀɪᴘᴘᴇʀ

{Κεφ 22}

Alesia's PoV
«Τι θα κανείς εσυ σήμερα;»

Ρώτησα καθώς ήμασταν στο αμάξι μου έτσι όπως γυρνούσαμε στο σπίτι.
Ευτυχώς σήμερα ήταν Παρασκευή και είχα προπόνηση το πρωί οποτε τώρα έχω όλο το απόγευμα και το μεσημέρι να μην κάνω ΤΙΠΟΤΑ!

«Παρασκευή δεν είναι σήμερα;»

Έγνεψα καταφατικά και εκείνος γέλασε.

«Θα δουλεύω εννοείται!Δεν χανω Παρασκευές και Σαββατοκύριακα με τίποτα!»

«Μάλιστα!»
Σχολίασα κοιταζοντας έξω από το παράθυρο.

«Εσυ;»

«Θα δω σειρές...θα κοιμηθώ...και...θα κάνουμε κάτι με τον Blake υποθέτω!Δεν ξέρω αν βγούμε έξω ή κάτσουμε σπίτι!»

«Μάλιστα»
Μουρμούρισε όταν έστριψε στον δρόμο του σπιτιού μου.Χάζευα τη γειτονιά ξέγνοιαστη όταν η φωνή του με ξύπνησε από τον λήθαργο μου.

«Περιμένεις κάποιον;»
Ρώτησε και τον κοίταξα σμιγοντας τα φρύδια μου μπερδεμένη.

«Τι εννο-

«Κάποιος έχει ήδη παρκάρει στη θέση που παρκάρεις το αυτοκίνητο!»

Γύρισα απότομα να κοιτάξω το σπίτι μου και ξαφνιάστηκα όταν είδα ένα μαύρο αμάξι να έχει παρκάρει στη θέση του αμαξιού μου.

Ο Blake ποτέ δεν παρκάρει σε αυτή τη θέση...και αυτό δεν ήταν το αμάξι του.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι είδα ότι κάποιος βρισκόταν στην εξώπορτα.

Παρατηρώντας καλύτερα μπόρεσα να διακρίνω την πιο μικροκαμωμένη από εμένα φιγούρα της αδερφής μου και γουρλωσα τα μάτια μου.

Φαινόταν εκνευρισμένη καθως είχε το κινητό της στο αυτί της.

Γουρλωσα τα μάτια μου ενώ έβγαλα βιαστικά το κινητό μου από την τσάντα μου.Όταν είδα την ειδοποίηση:
«16 αναπάντητες κλήσεις από Iris»

...ήξερα ότι είχε έρθει το τέλος μου.

«Θεέ μου!Κρυψε με!»

Φώναξα ψιθυριστά στον Cayden προσπαθώντας να σκύψω ώστε να μην φαίνομαι...όμως φυσικά και δεν πρόλαβα καθώς τα μάτια της συναντήθηκαν με τα δικά μου και η έκφραση στο πρόσωπο της...

Θεέ μου ανατρίχιασα και μόνο που την είδα!Ηταν εξαγριωμένη!

Άρχισε να πλησιάζει αγριεμένη το αμάξι και βγήκα έξω ώστε να μην εμπλακεί και ο άλλος ο καημένος.