ʜᴇʀ ꜱᴛʀɪᴘᴘᴇʀ

[Κεφ 27]

Ξεροκαταπια κοιτάζοντας τα μεγάλα μπλε μάτια του...ενώ κατέβασα αργά το κεφάλι μου ντροπιασμένη.

Πίεσα δυνατά τα χειλια μου μεταξύ τους.

Δεν ηθελα να του πω που μένει...
Δεν ηθελα να του παραδεχτώ τίποτα από όσα συνέβησαν...

Υποτίθεται-
Είμαι πάντα καλα μόνη μου!

Τα έχω όλα υπό ελέγχο...Δεν-Δεν έχω ανάγκη να με υπερασπιστεί κανένας-

Δεν-

Ένα από τα πολλά δάκρυα που κρατούσα εδώ και ώρα κύλησε από τα μάτια μου και κύλησε αργά στο μάγουλο μου όσο κοίταζα το βρώμικο πεζοδρόμιο.

Πετάρισα γρήγορα τα μάτια μου προτού επιχειρήσω να γυρίσω την πλάτη μου σε εκείνον λέγοντας ταυτόχρονα βιαστικά.

«Απλα έλα να πάμε σπίτια μας δεν-

Πάσχιζα η φωνή μου να μην σπάσει...οι λυγμοί να μην ξεφύγουν από τα χειλια μου...τα δάκρυα μου να γεμίσουν ολόκληρο το πρόσωπο μου.

Με επιασε απαλά από το μπράτσο και με τράβηξε κοντά του αγκαλιάζοντας με.

Αισθάνθηκα αβολα στην αρχή...Δεν ήξερα πως να αντιδράσω...Τι να πω...Τι να κάνω...

Έκλεισα αυθόρμητα τα μάτια μου και άφησα τον εαυτό μου να βυθιστεί στην αγκαλιά του...Τύλιξα αδύναμα τα χέρια μου γύρω από τους ώμους του ενώ το πρόσωπο μου βρισκόταν στο βαθούλωμα του λαιμού του...

Τα δάκρυα μου άρχισαν να κυλάνε βουβά και προσγειώνονταν στην μπλούζα του...

Ένιωσα τα χέρια του στην μέση μου...και με χάιδεψε απαλά με τον αντίχειρα του.

Είχε-Έκανε τόσο ζεστές αγκαλιές...

Δεν περίμενα ότι-Ήταν κάτι που σίγουρα δεν περίμενα να λάβω ποτε από αυτόν...

Ζεστασιά...

Αισθανόμουν χαμένη...Ένα κενό με είχε κατακλύσει...

Ένιωθα πιο μόνη από ποτε...

Έπνιξα έναν λυγμό κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου...Το ένα χέρι του κατευθύνθηκε στο κεφάλι μου και χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου.

Ανεξέλεγκτα τον έσφιξα πάνω μου...όμως δεν είχα αρκετή δύναμη...ένιωθα εξουθενωμένη.

Με έσφιξε εκείνος πάνω του σαν να το κατάλαβε...ενώ με αυτή του την κίνηση απλα άρχισα να κλαίω καθώς έβγαιναν μικρή λυγμοί από το στόμα μου.

«Σ..συγγνώμη που-

«Σσσς»

Ψιθύρισε γλυκά δίχως να με αφήσει να συνεχίσω και πήρα μια βαθιά ανάσα μυρίζοντας το οικείο άρωμα του.