Ο φιλος απο τα παλια

*ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ*

Ο ΦΙΛΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ , ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΡΤ, ΒΙΒΛΊΟ ΈΝΑ, ΠΑΡΤΕ ΠΟΠ ΚΟΡΝ ΚΑΙ ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ ΘΑ ΝΙΑ ΜΕΓΑΛΟΟΟ

I thing you should grub some tissues at the moment

Τι χάσατε στο : Ο φίλος από τα παλιά

-I'm getting to emotional for this shit

-Της Πόπης

-Η Ελένη βρίσκεται σε περίεργη φάση

-Ο Γιαννάκης μας έκανε σκηνή(και με το δίκιο του το παιδί)

ΕΛΕΝΗΣ POV

Κρατάω το κεράκι που μας μοίρασαν πριν λίγο στα χέρια, δεν έχει μαζευτεί κόσμος, μόνο οικογένεια και παιδιά από το σχολείο ,χθες κοιμήθηκα στην Εβελίνα, δεν με έψαξε η μητέρα μου, καλύτερα. Κάτι θα της είπε ο Γιάννης για να την ησυχάσει, ήρθε και η Αναστασία, έπρεπε να τα μάθει, όλα... Τώρα κάθονται και οι δύο δίπλα μου , μαζί μου σε αυτή τη δύσκολη για εμένα στιγμή. Η φλόγα τρεμοπαίζει καθώς το αδύναμο μου χέρι προσπαθεί να μπλοκάρει τον αέρα. Τι θα κάνω; φεύγει... Και ο Γιάννης δεν μου έχει στείλει ούτε ένα μήνυμα , με άφησε, για πρώτη φορά, με άφησε, μου λείπει, μα τι νιώθω πια; Αυτό το κουβάρι στο μυαλό μου δεν θέλει να ξεμπερδέψει , ποιον θέλω; Ποιον αγαπώ; Ίσως να μην έχω κάτι να δώσω στο Άλεξ, ψυχή και σώμα θα έδινα κάποτε, αλλά πλέον είναι δηλητηριασμένο, από τότε που το ακούμπησε ο... Κουνάω το κεφάλι μου να διώξει την σκέψη. Είμαι πλέον αδύναμη, η ζωή μου θα γίνει αδιάφορη, σχολείο σπίτι, φροντιστήριο, σπίτι και αυτό μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο που αποκαλούν σχολείο, και τι σπίτι;Ένα κτίσμα γεμάτο αναμνήσεις καλές και κακές, ένα κτήριο είναι, θα το αντάλλασα άννετα με την γαλήνη μου. Το κρύο χέρι της Αναστασίας ακουμπά το δικό μου, ξέρω πως την βρήκαν μπελάδες για να έρθει εδώ μαζί μου σήμερα...στρίβω και κοιτάω την Εβελίνα στα αριστερά μου, κοιτάζοντας τα λαμπερά πράσινα μάτια της, βλέπω να απεικονίζονται όλα όσα έχει περάσει στο λύκειο αυτά τα τρία χρόνια , από τον σχολικό εκφοβισμό που δέχονταν από τον Δημήτρη μέχρι και την γιορτή στο τέλος του χρόνου που πάντα περνούσαμε καλά, μαζί με την Αναστασία, ήμαστε σε τελική ευθεία, το λύκειο τελειώνει, και δεν θα αφήσει πίσω τίποτα παραπάνω από πληγές και σημάδια, που δεν είναι σίγουρο αν θα θρέψουν ποτέ...

Μεταφερόμαστε στον χώρο οπού χαιρετάμε όσους ήρθαν , επιμέναμε να κάνουμε μεγάλο μνημόσυνο, ο μπαμπάς δεν τόλμησε να φανεί. Αλλά τόλμησε άλλη, δεν το πιστεύω πως έχει τα μούτρα να ρθει εδώ, κλαίει; Κάτι θα της έκανε ο άλλος αλλά δικό της θέμα τώρα. Έρχεται και κοντοστέκεται μπροστά μου, ξέρει ότι δεν θα κάνω σκηνή εδώ, κάτω από το γυαλί ηλίου διακρίνω τα υγρά μάτια της αλλά δεν δίνω σημασία, έχω πει ευτυχώς στην Αναστασία και στην Εβελίνα να με περιμένουν έξω.