Ο φιλος απο τα παλια

Κεφάλαιο 14

Τι χάσατε στο :Ο φίλος από τα παλιά
-Η Ιωάννα πήγε να δείρει τον Άλεξ αλλά παραλίγο να τον σκοτώσει
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΕΛΕΝΗΣ POV

Δεν ξέρω τι να κάνω,δεν θέλω να μπλέξει η Ιωάννα αν και θα έπρεπε, καταβάθος του άξιζε αλλά ΟΚ αρπάζω το κινητό μου για να καλέσω ασθενοφόρο,σε λίγο θα είναι εδώ αλλά τώρα με νοιάζει κάτι άλλο,η Ιωάννα,κάθεται στο πάτωμα και κλαίει, θα ζητάει συγγνώμη και θα λέει ότι του χρωστάει κανέναν αιώνα,παω κοντά της και την αγκαλιάζω...Πάντα εγώ είμαι η δυνατή στην φιλία μας ,όσο και να θέλω να κλάψω δεν θα το κάνω,πρέπει να μείνω δυνατή,για αυτήν και για αυτόν,δεν το ήθελε είμαι σίγουρη,καλά το ήθελε αλλά και πάλι το έκανε για εμένα, άμα το είχα κάνει εγώ αυτό σίγουρα τα πράγματα θα ήταν χειρότερα...Με τη Ιωάννα έχουμε κάτι σαν έθιμο, όποτε είμαστε στεναχωρημένες για κάποιο λόγο,εγώ τραγουδάω όπως κάνω κάθε μέρα όλη μέρα και αυτή χορεύει αλλά δεν νομίζω πως θα χόρευε αυτή τη στιγμή ενώ παραλίγο να σκοτώσει κάποιον...πήγα δίπλα από το αυτί της και σιγοψιθύρισα το 'αγαπημένο' μας παιδικό τραγούδι...
"here I am in your life,here you are in mine... "
"Θες να σκάσεις;" είπε και χαμογέλασε, με αγκάλιασε και μετά από λίγο ήρθε το ασθενοφόρο, πλήρης απάθεια,δεν είπα τίποτα όταν με ρώτησαν τι έγινε, ενημέρωσα και τους γονείς μου, θα έρχονταν να μας πάρουν μετά,α ρε Άλεξ...Μια ζωή εμείς σε τρέχαμε στους γιατρούς...Όταν χάνεις κάποιον έστω και για λίγο καταλαβαίνεις τι σημαίνει για εσένα ......ΤΟΝ ΑΓΑΠΏ!,οι νοσοκόμοι θα βγουν από λεπτό σε λεπτό και η Ιωάννα είχε σωριαστεί σε κάτι καθίσματα . Ξαφνικά είδα κάτι νοσοκόμες, (νοστιμούλες θα τους κόψω το μαλλί) βγήκαν από το δωμάτιο του και με πλησίασαν...
"Συνήλθε, πήγαινε και με το μαλακό ε.."
"Ναι – ναι..."
Αυτό ήταν, θα πήγαινα να του πω πόσο νοιάζομαι για αυτόν,ανοίγω την πόρτα,αφού ξυπνήσω την Ιωάννα και της πω να περιμένει για τους γονείς μου.
"Άλεξ, θέλω να είμαι μαζί σου σε κάθε στιγμή της ζωής σου"
"Εμ σόρρυ, αλλά ποία είσαι;"
"θα σου εξηγήσω αργότερα" είπα με όση δύναμη μου είχε απομείνει , πήγα έξω όπου ήταν η μητέρα μου και απλά βυθίστηκα στην αγκαλιά της ,τα δάκρυα μου είχαν μουσκέψει την μπλούζα της, δεν εχω ξανά κλάψει ποτέ έτσι, ούτε στην κηδεία της Τες,... Πρώτα η Τες τώρα ο Άλεξ, και αυτό που είπα ότι υποτίθεται ότι είμαι η πιο δυνατή και ακόμα και να πεθαίνω το κρύβω δεν ισχύει αυτή τη στιγμή απλά κλαίω σαν νειγέννητο στην αγκαλία της γυναίκας που το δημιούργησε.
Οι νοσοκόμες μας πλησιάζουν βιαστικά και η κοκκινομάλλα απευθύνεται στην μαμά
"Λυπάμαι αλλα νομίζω πως έχω κακά νέα"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αστεράκια μικρό αλλά και έντονο παρτ δεν νομίζεται;

Σας παρακαλώ όμως πολύ να αφήνεται κάνα σχόλιο και κανένα αστεράκι που και που3>