Vakantie

Hoofdstuk 1: Eva

Hier is dan alweer mijn 3e grotere verhaal! Dit verhaal (in tegenstelling met 'Een Nieuw Begin' en 'Een Tweede Kans') is geschreven vanaf Eva's en Wolfs kant, maar dat zul je wel zien. Het is geen vervolg op 'Een Nieuw Begin' of 'Een Tweede Kans', maar een los verhaal. Veel plezier met lezen en laat weten wat je er van vindt! X

---------------------

Eva

Met een diepe zucht zette ik mijn tas naast het plastic stoeltje waar ik plaats in nam. Ik had helemaal geen zin om met Wolfs op vakantie te gaan, maar het was ons verplicht. Met z’n tweeën waren we weggestuurd op een verplichte vakantie. Een beetje raar als je niet zou begrijpen waar het over gaat, maar ik snapte het eigenlijk ook wel. Sinds Franks dood had ik me helemaal op het werk gestort, ik wist en kon niet anders dan werken, werken en nog eens werken. Dat was nou eenmaal het enige in mijn leven dat zekerheid had, mijn baan. Deze vakantie en alle omstandigheden hadden totaal niet op de planning gestaan, maar nadat ik ongepland, uit vrije wil en zonder dat iemand – behalve Wolfs – het wist, was ik op een undercovermissie gegaan en natuurlijk was Wolfs me gevolgd. Het was redelijk begonnen, maar uiteindelijk waren we er nog maar net levend vandaan gekomen. Mechels was helemaal klaar met ons gedrag en had ons allebei voor drie weken op non-actief gezet. Eerst was ik woedend, hoe kon ze ons dit aandoen?! Maar dit was het minste wat ze kon doen, dat begreep ik uiteindelijk ook wel. Het was op non-actief gesteld worden of ontslagen worden, ik wist mijn keuze wel. Helaas betekende op non-actief gesteld worden niet het einde, natuurlijk niet. Mechels had een aantal collega’s een vakantie laten boeken en hier zaten we dan, op Schiphol. Alles was voor ons geregeld en er was geen manier geweest om er tussen uit te knijpen. We werden vanuit de Ponti opgehaald, naar Schiphol gereden en zelfs daar bleven er nog een aantal mensen bij ons om te zorgen dat we echt in dat vliegtuig stapten. Alsof we zelf niet op het vliegtuig zouden stappen.

Ik zuchtte nog een keer een keek naar een familie die voorbij liep. Natuurlijk zouden we gaan, al hadden we er beiden geen zin in. Zelfs Wolfs niet, en dat verbaasde mij toch eerlijk gezegd wel. Maar het lag waarschijnlijk aan de manier waarop we weg waren gestuurd. Ik schudde mijn hoofd en duwde de nare gedachten weg. Hier wilde ik nooit meer aan denken. Bijna hadden we hier niet meer levend kunnen zitten. Maar alsnog waren we allebei veel liever weer aan het werk gegaan. ‘Geen sprake van!’ Had Mechels uitgeschreeuwd. Ze had het even met ons gehad. We zouden een verplichte vakantie nemen van minimaal drie weken en dan kon zij alles er aan doen om ons niet te ontslaan en ons gedrag te kunnen uitleggen. Dat was de deal. We werden op het vliegtuig naar Tenerife gezet, meer wisten we ook niet. Alles was voor ons geregeld; hotel of appartement, eten, drinken en vervoer. Marion had ons nog veel plezier gewenst vlak voordat we weggingen, maar toen ik vroeg wat er gepland was, was ze opgeroepen voor een melding en was ze er van door gegaan. Ik had me verschrikkelijk geërgerd, maar er was niks meer dat we er aan konden doen. We hadden alles moeten inleveren, politie badge, pistool, kluissleutels, alles. En nu zaten we hier dan, samen op Schiphol met een paar collega's uit Rotterdam die we niet kenden.

De collega's uit Rotterdam waren gekomen omdat Wolfs geweigerd had om mee te werken als collega’s uit Amsterdam ons zou begeleiden. Ik zuchtte nog een keer diep en voelde Wolfs zijn hand op mijn knie, waar hij zachtjes in kneep. Ik keek hem aan en hij haalde zijn schouders op.

“Ik kan het ook niet veranderen, Eef.” Ik knikte en leunde weer achterover in mijn plastic stoeltje.

“Ik weet het. Maakt niet uit.” Nog een kwartier voordat we het vliegtuig in konden. Het duurde allemaal zo verschrikkelijk lang. We zaten nu al drie kwartier op plastic stoeltjes verspreid over Schiphol en ik werd gek, gek van verveling. Bij bijna alle mensen die voorbij kwamen hadden Wolfs en ik wel een belachelijk verhaal bedacht of ze in één van onze afgeronde zaken geplaatst, zoals wie ze zouden zijn als we de zaak hier zouden moeten doen. Het eerste half uurtje was het nog grappig, maar daarna waren we er al snel klaar mee. Stil zitten was niks voor ons. Helemaal niks voor mij. Ik moest iets te doen hebben.

“Weet jij hoelang de vlucht duurt?” Vroeg ik aan Wolfs, die achterover zat geleund met zijn ogen dicht. Hij schudde zijn hoofd.

“Nee, ik heb geen idee, Eef.” Ik knikte. Normaal gesproken zou hij iets als dit geweldig gevonden, een vakantie waarbij alles voor je geregeld wordt, maar hij had geen tijd om weg van huis te gaan. Fleur lag in het ziekenhuis na een aanrijding, wat eergisteren gebeurd was, maar natuurlijk had niemand de verplichte vakantie stop gezet. We waren zelfs onder bewaking geweest voor bijna een hele week, om te voorkomen dat we zelf er tussen uit zouden glippen. Allemaal dankzij Wolfs, want die was een kanjer in het verdwijnen zonder een spoor achter te laten.

Na nog een tijdje voor me uit te hebben gekeken nam ik Wolfs als voorbeeld en liet me achterover vallen, mijn hoofd tegen het koele glas aan leunend. In sloot mijn ogen en dacht na over de dromen van afgelopen dagen. Het was me opgevallen hoe ik niet eens zo zeer bang was geweest voor mijn eigen leven, maar meer voor dat van Wolfs. Hij had die hele undercoveractie van mij maar niks gevonden, hij vond het veels te doorzichtig, maar ik moest en zou het doen, dus voor mijn bescherming was hij mee gegaan. Hoe stom had ik kunnen zijn om niet alleen mijn eigen leven, maar ook dat van hem op het spel te zetten? Toen we bijna twee week geleden in het ziekenhuis wakker werden, hadden we pas echt beseft hoe gevaarlijk mijn plan was geweest. Ik had aan mezelf moeten toegeven dat ik de risico's had onderschat en daarbij niet alleen mezelf, maar ook Wolfs bijna de dood mee ingenomen. Maar hij nam me niks kwalijk, zoals hij dat nooit deed. Wolfs was juist opgelucht dat hij was meegegaan, en ik stiekem ook, want hij had mijn leven gered. Zonder hem zou ik het zeker weten niet overleefd hebben, maar hier zaten we beiden als nog. Gezond en springlevend. Maar de afgelopen week gingen mijn dromen terug naar de nacht van jaren geleden. De nacht nadat ik ontvoert was, voordat Frank me ten huwelijk had gevraagd. De nacht dat we samen het bed waren ingedoken. Op de één of andere manier was die nacht steeds terug gekomen in mijn dromen en ook daar ergerde ik me aan. Het was een fout geweest toentertijd, dat wisten we allebei. Het was een fout geweest, meer niet. Ik voelde niks voor hem, hield ik mezelf nog steeds voor. Al merkte ik aan mezelf dat ik vaker en dichter bij hem in de buurt wou zijn de laatste tijd. Dat ik zijn armen om me heen wou voelen en we zochten ook vaker elkaars aanwezigheid op, merkte ik, het gaf een veilig gevoel. Dat hadden we daar ook vaak gedaan, toen we in die kelder zaten, ons lot af te wachtten.

Oké, en nu ophouden. Hield ik mezelf streng voor en richtte mijn gedachten op wat ons te wachten stond. Samen op vakantie, iets wat ik gedacht had dat nooit zou gebeuren. Ik liet opnieuw een diepe zucht en kon bijna de blikken die op mij gericht waren voelen, konden die collega’s nou niet gewoon weggaan of ergens gaan zitten en met hun eigen ding gaan doen?