Vakantie

Hoofdstuk 5: Eva

Eva

Een paar uur later werd ik wakker toen de ondergrond naast me inzakte en ik een warme hand op mijn schouder voelde. Nee! Schoot het door mij heen en ik trapte wild om me heen, om Willow – de leider van de Neo-Nazi bende – weg te duwen.

“Eva!” Zei een vertrouwde stem vlak bij mijn oor, terwijl ik strak tegen het matras werd aangedrukt.

“Ga weg!” Gilde ik uit en probeerde Willow van me af te duwen, maar niks leek te helpen. Het leek juist erger te worden. Twee sterke handen hielden me tegen het matras gedrukt en er leek geen beweging in te zitten.

“Eva!” Klonk het nog een keer hard, waardoor ik dit keer wel wakker schrok en mijn ogen geschrokken open spreidde. Wolfs hing vlak boven mij, proberend mijn spartelende lichaam in bedwang te houden, want nog steeds probeerde ik hem van me af te trappen. Toen ik dit eenmaal doorhad liet ik mijn benen terug op bed vallen en liet Wolfs me licht aarzelend los.

“Gaat het?” Vroeg hij bezorgd en ik merkte dat hij licht hijgde. Ik knikte resoluut, ik vertrouwde mijn stem nog niet voldoende om te gaan praten. Wolfs leek me niet te geloven, maar gelukkig zei hij er niks over.

“We moeten zo naar beneden. Ik riep je net ook al, maar toen ik niks hoorde besloot ik maar even naar boven te komen. Droomde je weer?” Verklaarde hij waarom hij me wakker maakte en veegde het haar uit mijn gezicht. Ik liet mijn blik vallen op het stopcontact aan de andere kant van de kamer, zodat ik hem niet hoefde aan te kijken, en knikte na een tijdje. Ja, ik had weer gedroomd. Maar hij had de vraag niet te hoeven stellen om er achter te komen, dat wist hij zelf ook wel.

“Het komt wel goed.”

“Ik weet het.” Was het eerste wat ik zei en zag Wolfs in mijn ooghoeken knikken.

“Als je het niet erg vind dan wil ik me graag even klaarmaken.” Zei ik na een tijdje maar toen hij nog steeds geen aanstalten had gemaakt om weer naar beneden te gaan.

“Eh ja, natuurlijk.” Zei hij en een beetje onhandig stond hij op van het bed. Aarzelend liep hij naar de trap toe, waar hij zich nog omdraaide.

“We hebben niet heel lang meer, Eef.” Hielp hij me nog herinneren voordat hij van de trap verdween.

“Komt goed.” Mompelde ik, voordat ik schone kleding uit mijn koffer pakte en mezelf in de badkamer opsloot, ik had behoefte aan een snelle, koude douche.

“Nou, hebben we dat ook weer gehad.” We liepen met de zon op onze ruggen gebrand terug naar ons eigen gebouw. De ‘ontmoeting’ met het recreatieteam had plaatsgevonden in een ander appartementencomplex, Parque Santiago 4. Wolfs had mij verteld dat hij in een boekje van ons hotel of appartement – die hij op de kamer gevonden had – had gelezen dat er meerdere appartementencomplexen op het eiland stonden en onder dezelfde groep vielen – Parque Santiago dus – waarvan er vijf aan deze kust stonden, La Playa de Las Americas. We hadden uiteindelijk gekozen om in deze paar weken naar een waterpark te gaan – het recreatieteam had het sterk aangeraden, en uiteindelijk had Wolfs zich laten overhalen, waarna hij ons beiden had aangemeld – we zouden met een bootje de zee op om dolfijnen te spotten, een auto huren om over het eiland te kunnen rijden en nog een paar dingen waarvan ik het allemaal niet meer wist, er waren redelijk wat dingen voorbij gekomen dat we konden doen hier. Wolfs had de meeste beslissingen gemaakt, ik had besloten om er maar gewoon in mee te gaan.

“Precies.” Zei Wolfs en ik glimlachte toen de koele lucht van de airconditioner op onze brandende huid geblazen werd toen we de lobby weer binnen liepen.