Vakantie

Hoofdstuk 18: Eva

Eva

Hijgend zat ik aan tafel, het enige wat ik gedaan had was mezelf een glas water ingeschonken en weer terug naar mijn plek gelopen, maar ik had geen adem meer over. "Shit," mompelde ik en liet mijn hoofd in mijn handen vallen. Het duurde nog zo'n drie en een half uur voordat Wolfs ook nog maar vrij was. Dan zou hij nog naar huis moeten komen en ik had nu al gigantische honger. Eten maken dat was niet gelukt, daar was de verbrande pannenkoek het bewijs van. Een simpel boterhammetje met kaas, iets waar ik altijd van genoot, smaakte niet meer en ik had trek in andere dingen. Dingen die Wolfs niet in huis had gehaald, de lul. Daarnaast had ik jeuk op plaatsen waar ik niet meer bij kon komen en had ik het helemaal gehad. Die klootzak moest thuis komen. Hij moest niet aan het werk zijn, hij moest voor mij zorgen. Hij moest alles doen wat ik wou. "Die lul," snauwde ik tegen de houten tafel en sloeg het plastic bordje met broodkruimels weg, die tegen de muur aan naar beneden viel. Dat luchtte op. "Die. Gigantische! Asociale! Irritante! Lul!" Schreeuwde ik door de keuken heen en duwde de tafel van me af, waardoor de glazen die nog op tafel stonden verschoven en een aantal op de grond vielen. Het geluid van rinkelend glas vulde de ruimte en ik zuchtte nog eens diep waarna ik mijn hoofd tegen de tafel aan liet vallen. "Lul!" Schreeuwde ik opnieuw door de stille ruimte. Ik kon hem niet bereiken en ik piekerde er niet over om naar het bureau te bellen. "Mij mooi zwanger maken en dan vervolgens zelf nog lekker door blijven werken," mompelde ik en gooide een kopje naar de kapstok. Nog meer gerinkel klonk door de keuken en meerdere jassen vielen op de grond. Net goed. Alle rommel die ik aan het maken was mocht hij mooi weer opruimen. Moest hij mij maar niet zo veel alleen laten. Marion was ook alleen maar aan het werk en ergens alleen heengaan lukte niet meer. Ik was te dik. Ik was gewoon veels te dik. "Godverdomme Floris Wolfs!" Schreeuwde ik nogmaals en stond boos op. Boos stampte ik terug naar het aanrecht waar ik mijn telefoon had laten liggen en greep het toestel vast, waarna ik voor de zoveelste keer vandaag meneer opbelde. "Neem verdomme op!" Schreeuwde ik en trok de la met pannen open, ondertussen alweer buiten adem. Ik zou mezelf wel opnieuw wat proberen te bakken. Mijn telefoon liet ik op het aanrecht liggen en zette het gesprek op luidspreker, klaar voor wanneer die vent eens zou opnemen. Zelf greep ik wat spullen uit de koelkast en gooide boter in de ondertussen verwarmde koekenpan.
"Wolfs," klonk de bekende, vermoeide stem aan de andere kant van de lijn.
"Eindelijk! Waarom neem je je telefoon niet op als ik je bel?" Schreeuwde ik en greep mijn telefoon vast. "Ik bel je verdomme al de hele dag en nu pas neem je op?" Raasde ik door en hoorde het aan de andere kant stil worden.
"Wacht even," hoorde ik Wolfs via de telefoon en ik voelde het vuur bijna uit mijn ogen schieten. Wacht even? Wacht even? Wat dacht meneer wel? Dat ik hem nu ik hem eindelijk te pakken had even op meneer zou wachten? Ik dacht het niet.
"Dat dacht ik eens niet, meneertje! Ik ga verdomme niet langer op jou wachten! Als jij verdomme nog thuis wil slapen dan kom je maar naar huis! Nee, slaap maar ergens anders, je komt er niet meer in!" Snauwde ik door de telefoon en zette de pan met een klap in de wasbak. Koken zou hem nu ook al niet meer worden. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik iemand op de achtergrond hard lachen. "Lach jij mij nou uit, Floris Wolfs?" Met een ruk trok ik de kraan open en liet het water door de pan glijden, mijn aandacht op alle verwensingen die ik naar zijn hoofd kon gooien.
"Verdomme Eef, ik zat in een bespreking!" Hoorde ik de geïrriteerde stem van mijn verloofde duidelijk door de telefoon heen. "Wist ik veel dat je boos was! Wat is er aan de hand?"
"Je bent een lul, Floris Wolfs! Dat is er aan de hand!" Maakte ik hem duidelijk en woedend drukte ik het gesprek weg. Ergens wist ik dat ik onredelijk bezig was. Wat had hij nou immers gedaan? Helemaal niks. Mij zwanger gemaakt, dat had hij gedaan. Ik werd gek hier. Gek. Gek van mezelf. Gek van de stilte. Gek dat ik niet aan het werk kon. Gek dat ik niet meer kon sporten. Gek dat ik überhaupt niks meer kon doen wat ik wou. Het enigste wat ik kon doen was koken, wassen en schoonmaken. Schoonmaken dat lukte ondertussen ook al niet meer en koken had ik nooit zo goed gekund zoals Frank of Wolfs dat konden. Als Frank hier nog was geweest had hij al zijn dingen aan de kant geschoven om mij te helpen. Wolfs zat gewoon op dat stomme politiebureau. Alleen maar aan het werk. Nooit had hij tijd voor mij. De lul. In mijn hand begon mijn telefoon te trillen en geluid te maken en verscheen 'Wolfs' met het bekende nummer in beeld. Boos drukte ik op het rode hoorntje. Nee, die vent kon oprotten. Alles wat hij wou doen kon hij nog doen, maar ik kon niks meer. Lul. Een gigantische, asociale lul was hij. Ik zette het op het gillen en sloeg met mijn vuisten op het aanrecht, waarna een pijnscheut zich door mijn handen schoten. "Shit!" Schreeuwde ik en zakte tegen de keukenkastjes naar beneden, waar ik naast wat gebroken glas plaats nam. Toen ik eindelijk zat stak ik dankbaar mijn voeten uit. Mijn enkels waren dik, net als mijn benen. "Ik ben gewoon dik," sprak ik mijn gedachten uit en keek ondankbaar naar mijn polsen. "Als jij maar niet zo'n dikkertje bent," waarschuwde ik tegen mijn buik. "Dan zal mama jou eens goed op een dieet zetten. Niet meteen natuurlijk," mompelde ik meteen en wreef zachtjes over mijn buik heen. "Als je maar niet al dat voedsel van papa eet. Nee, je moet gewoon met mama bami gaan eten. Dan kunnen we papa samen pesten," knikte ik en was diep in gedachten over een paar jaar later. Ik schrok op uit mijn gedachten van een drup water die van het aanrecht op mijn gezicht drupte. En nog een. En nog een. Shit. De kraan had ik open laten staan. Het koude water werkte afkoelend op mijn warme lichaam en dankbaar liet ik het water over mezelf heen druppen. Ik wist al dat opstaan en de kraan uitdoen geen zin had, dat kon heel lang duren. Na een tijdje waren mijn kleren doorweekt van het water dat op mijzelf en de vloer drupte, maar het maakte me niks uit. Het was allemaal zijn schuld.