Vakantie

Hoofdstuk 20: Wolfs

Wolfs
Stilletjes zodat Eva niet wakker werd, trok ik me bij haar vandaan. Hoe laat het was wist ik niet, maar vroeg genoeg dat mijn wekker nog niet afgegaan was. Ik schrok van het harde geluid van de wekker die door de slaapkamer galmde en zuchtte. Naast mij kreunde ook Eva en gauw drukte ik de wekker uit. Ik bromde dat ze weer moest gaan slapen en ze mompelde wat onverstaanbaars terug. Ik sloeg mijn benen over de bedrand en ging rechtop zitten. Kippenvel kwam tevoorschijn toen de warme deken van mij af gleed en ik rilde van de koude lucht. Achter mij mompelde Eva nog iets over een kopje thee met kipfilet, maar toen ik haar vroeg waar ze het over had, was het duidelijk dat ze alweer diep in slaap was. Glimlachend streek ik wat haren uit haar gezicht weg en stond toen op. Stilletjes haalde ik een schoon overhemd en schoon pak uit de kast, waarna ik mijzelf terug trok in de badkamer aan de overkant van de gang.
De douche werd vast aangezet en slaperig nam ik plaats onder de warme stralen. Meer uit automatisme dan dat ik het doorhad waste ik mijn haren en droogde mijzelf af, waarna ik mijn maatpak aantrok en richting de keuken vertrok.
Eenmaal daar maakte ik mijzelf een heerlijk broodje met beenham, roomkaas en wat sla, samen met een lunch voor vanmiddag. Met een blik op mijn horloge vulde ik de lege kop met koffie en nam plaats aan de keukentafel. Heel lang had ik niet, maar voor het ontbijt had ik nog tijd. Na de laatste hap van mijn broodje te hebben genomen ruimde ik mijn lege kopje en plankje op en liep nog even terug naar onze slaapkamer.
"Ik ga er vandoor," fluisterde ik zacht en opnieuw bromde Eva wat. Ik wist niet of het als teken was dat ze me gehoord had of om iets anders. Ik drukte mijn lippen kort tegen haar voorhoofd en sloeg het dekbed wat dichter om haar heen, om vervolgens terug naar beneden te lopen. Daar pakte ik mijn sleutels, wapen en jas en naar het bureau te vertrekken. Ik was nu toch aan de late kant.

Twintig minuten later hees ik mijzelf uit de auto en sloeg de deur achter mij dicht. De wegen waren drukker geweest dan ik verwacht had. Met een druk op het knopje vergrendelde de auto zich achter mij en met gehaaste passen beende ik langs de rij geparkeerde auto's het bureau in.
Bij binnenkomst keek Romeo op en keek mij afkeurend aan, het was ondertussen kwart over zeven, om zeven uur was ik verwacht. "Beetje aan de late kant, Wolfs," moest hij dan ook nog een duit in het zakje doen. Ik wierp hem een blik toe en nam plaats achter mijn bureau, waarna ik op het politiesysteem inlogde.
"Vannacht nog iets gebeurd?" Bromde ik terwijl ik door het systeem vloog en de benodigde stukken en artikelen opende, klaar om verder te gaan waar we gisteren gebleven waren.
"Rapport van ballistiek is gekomen," vertelde Romeo en ik keek op, verwachtte dat hij het benoemde rapport bij de hand zou hebben, klaar om aan mij te geven. Toen dit niet het geval was gebaarde ik met mijn hand en keek hij mij vragend aan.
"Het rapport, Romeo," zuchtte ik uiteindelijk en griste het uit zijn hand toen hij mij deze eenmaal aanreikte. "Ga verder," vertelde ik hem terwijl mijn ogen over de letters gleden. Geen match. Er was een ander wapen gebruikt, de kogel die wij gevonden hadden kwam niet uit het wapen dat wij gevonden hadden. Natuurlijk was het niet zo simpel.
"Geen match," zei Romeo simpel en haalde zijn schouders op.
"Dat lees ik. Wat gaan we nu doen?" Vroeg ik en las nog wat details door. Toen het stil bleef keek ik Romeo vragend aan. Hij moest nog ervaring opdoen als rechercheur, maar er waren momenten dat ik mij gigantisch ergerde aan het feit dat Romeo Eva niet was. De samenwerking tussen Romeo en mijzelf liep lang niet zo soepel als iedereen hoopte, maar ik kon het niet beter maken. Ik probeerde om hem zo vriendelijk mogelijk te helpen, te snappen wat het recherchewerk nou werkelijk inhoud. Soms leek het te helpen, soms ook niet. Hoe dan ook, ik was er klaar mee. Ik wou mijn eigen partner terug, mijn partner die met een blik begreep wat ik bedoelde, die feilloos op mij ingespeeld was en andersom. Mijn partner dat nu thuis zat, hoogzwanger met mijn baby.
Een zucht ontsnapte mij en ik hielp hem, "Patholoog, Romeo. We gaan naar de patholoog. Kijken of we nog nieuwe connecties kunnen maken. Dingen kunnen uitsluiten." Romeo knikte en pakte gauw zijn jas, waarna ik gauw nog een printje draaide en deze toevoegde aan het dossier. "Niet nu, later in de ochtend," keek ik hem aan over het computerscherm.
"Maar jij zij nu." Ik tikte op mijn horloge en hij leek zich te realiseren dat het nog vroeg was. "Oh." Ongemakkelijk hing hij zijn jas weer op en nam plaats, een kleine glimlach kon ik niet verbergen.
"Koffie?" Ik stond op en keek mijn tijdelijke partner vragend aan, die knikte. "Iets er in?"
"Suiker." Ik knikte en liep op weg naar de printer langs het koffiezetapparaat, dat ik de opdracht gaf om twee koffie te zetten. Toen ik wachtte tot ook het tweede kopje zich gevuld had, keek ik even op mijn telefoon. Het liep ondertussen tegen half acht aan en langzaam aan begon het bureau wat voller te raken. Ik stak mijn hand op en groette een collega dat via de hoofdingang binnen kwam gelopen. In gedachten verzonken liep ik met mijn printje en twee koffie - een zwart en een met suiker - terug naar mijn bureau, waar ik uit mijn gedachten werd gehaald door Romeo. "Wolfs," vragend keek ik op toen hij mijn naam voor de tweede keer noemde en knikte als teken dat hij door kon praten. "Kom eens kijken." Nu was het Romeo dat licht geërgerd was dat ik er niet met mijn gedachten bij was. Ik rolde met bureaustoel en al om het bureau heen en keek vragend naar het scherm, waar Romeo aandachtig naar zat te kijken.
"Die auto," hij wees op de auto die met hoge snelheid door het beeld heen reed. "Die vangen we later opnieuw op de camera," een paar muisklikken later opende hij een ander beeld en ik herkende de Maasboulevard, het was vlakbij een van de favoriete plekjes van Eva en mij. Romeo wees de desbetreffende auto die hier opnieuw met hoge snelheid zich over de weg verplaatste.
"Heerlijk beeldkwaliteit weer," mompelde ik. "Waar kennen we dit prachtexemplaar van een auto van?" Mijn interesse was gewonnen en ik groef in mijn geheugen, ging alle details bij langs waar een auto in voor kwam. Romeo pakte het dossier erbij en ik rolde terug naar mijn bureau. "Gesignaleerd door bewakingscamera's vlak bij de PD. Had een bekeuring voor te hard rijden een paar straten verderop. Het kan natuurlijk toeval zijn, maar de bekeuring is vastgelegd op camera, veetien uur zevenentwintig. Precies vijftien minuten na het tijdstip van moord."
Tevreden knikte ik en wierp opnieuw een blik op mijn horloge. "Zoek maar uit op wiens naam de auto staat. Gaan we even een bezoekje brengen." Romeo knikte en begon met typen.
Aan het andere bureau wierp ik opnieuw een blik op mijn telefoon. Gisteravond had ik nog met Eva afgesproken dat ze mij een berichtje zou sturen als ze iets nodig had. Tot nu toe had ik nog steeds niks gehoord. Dat betekende dat ze nog sliep of dat ze niks nodig had. Ik stopte mijn telefoon terug in de binnenzak van mijn jasje en focuste op het computerscherm voor mij.

De dag ging traag voorbij. Met de zaak schoten we niet veel op - de auto had gestolen kentekenplaten en de patholoog had verder niks nieuws weten te vertellen of meer uitsluiting kunnen geven.
Ik was blij toen ik voor de laatste keer van vandaag de auto instapte en het terrein afreed. Het pasje om het hek te openen werd tegen de paal gedrukt en daarna gauw terug op zijn plaats gelegd, waarna ik gauw de openbare weg opdraaide.
Van Eva had ik vandaag bijna niks meer vernomen. Met mijn lunchpauze had ik haar nog gebeld, gevraagd of ze samen wou eten, maar dat was niet nodig geweest. Ze vertelde over wat ze gedaan had - niet veel - en ik vertelde haar tussen neus en lippen door waar Romeo en ik mee bezig waren. Het mocht niet, wist ik, maar het maakte mij niks uit. Voor het stoplicht bleef ik staan en staarde verveeld naar het rode licht dat mij tegenhield om naar mijn verloofde en mijn ongeboren kindje te gaan. Ze had mij verteld dat zij vanavond eten voor ons zou koken en ik was ook reuze benieuwd naar wat ze gemaakt had. Even overwoog ik nog om langs de supermarkt te rijden, maar besloot uiteindelijk tegen. Als het koken niet goed ging kon ik altijd nog iets in elkaar flansen, of anders zou Eva al dolgelukkig zijn met afhaal Chinees. Toen het rode licht oversprong naar het groene licht trapte ik het gaspedaal in en reed verder naar huis toe.

Bij de Ponti aangekomen zuchtte ik bij de overvolle parkeerplaatsen en stapte uiteindelijk een eindje bij ons huis vandaan uit de auto. Ik viste mijn winterjas van de achterbank en liep terug, tegen de onverklaarbare mensenmassa in naar de Ponti. Bij de oude houten deur aangekomen opende ik deze en hoorde gelach van beneden komen. Onbewust vormde een glimlach op mijn lippen en hing ik mijn jas op voordat ik de trap af liep en mijzelf kenbaar maakte aan de twee vriendinnen die samen in de keuken stonden.
"Ben er weer," glimlachte ik en Eva en Marion draaiden zich om. Eva's mondhoeken krulden verder omhoog en ze leek te stralen.
"He," was het enigste dat ze zei. Ik staarde haar verliefd aan voordat ik me realiseerde dat ook Marion er nog was. Ik liep verder de keuken in en hing mijn nette jasje over de stoelleuning en krulde de mouwen van mijn overhemd omhoog. Met een boog liep ik om het keukenblok heen en drukte een korte kus op Eva's lippen.
"Wat zijn jullie aan het koken dames?" Benieuwd probeerde ik in de pan te kijken maar gauw zette Eva er een deksel op en duwde ze me een stukje bij het fornuis vandaan.
"Dat is een verassing," giechelde ze en verbaasd schoten mijn mondhoeken opnieuw omhoog. Eva die giechelde? Dat was iets nieuws. Betrapt sloeg ze haar hand voor haar mond en Marion grinnikte.
"Dan ga ik er maar eens vandoor, Frits eet vanavond thuis en ik zou voor hem koken."
"Lekker, eten wat mama maakt," knipoogde Eva en gaf drukte een zoen op haar wang. "Doe hem de groeten."
"Zal ik doen," beloofde Marion en met z'n drieën liepen we naar de trap. "Ik kom er zelf wel uit," met nog een laatste kus op Eva's wang en mij een klopje op mijn arm verdween ze naar boven, waar niet veel later de deur achter haar in het slot viel.

"Hoe was je dag?" Geïnteresseerd plaatste Eva haar handen op mijn borst en trok ze me een beetje naar zich toe, mijn overhemd verkreukeld in haar handen. Ik drukte mijn lippen op die van haar en trok haar in mijn armen, precies zoals ik wist dat ze wou. En zoals ik wou. Ik had haar een hele dag moeten missen, ik wou mijn meisje weer even in mijn armen sluiten. Toen we de kus afsloten glimlachte ik naar haar en haalde mijn schouders op.
"Niet veel bijzonders. Zijn nog niet veel verder gekomen met de zaak, maar vandaag was mijn laatste volledige dag, vanaf morgen ben ik meer bij de persoon met wie ik zo graag wil zijn." Ik glimlachte gelukkig en keek Eva diep in haar ogen aan, die zich niet liet kennen en mij strak aan bleef kijken. Na een tijdje leek ze zich iets te herinneren en schoot ze uit mijn armen.
"Shit, het eten." Ik kwam achter haar aan gelopen en sloeg mijn armen om haar heen, mijn handen op haar buik.
"Hoe is onze kleine?" De deksel werd weer op de pan geslagen en ik keek haar beteuterd aan. "Mag ik het echt niet zien?" Mijn vraag werd negatief beantwoord en ik plaatste mijn lippen in Eva's nek. Kusjes werden overal geplaatst en ik trok haar dicht tegen mij aan, mijn ogen gleden over het fornuis.
"Ga maar even douchen, je stinkt," lachte Eva en ik snoof verontwaardigd.
"Ik stink?" Lachend knikte Eva en duwde mij van zich af, waarna ze in haar neus kneep.
"Bah papa, ga je douchen." Nu schoot ik ook in de lach en gaf haar een kus.
"Vooruit dan maar, mama. Hoe lang heb ik nog voor het eten klaar is?" Eva's ogen schitterden en ze keek op haar telefoon.
"Iets meer dan een half uur." Ik knikte en met een laatste kus vertrok ik de trap op.
Uit het zicht rook ik aan mijn overhemd en haalde mijn schouders op, ik vond dat ik helemaal niet stonk. Waarschijnlijk had ze gewoon nog wat moeten doen voor het avondeten en kon ze mij daar niet bij gebruiken. Ik sloot mijzelf op in de badkamer en zette de kraan van de douche vast aan, ontdeed mijzelf van het maatpak en nam plaats onder de warme stralen, mijn gedachten bij mijn mooie verloofde beneden.

Stemmen en reacties maken mij blij en helpen om sneller te schrijven :-)