Vakantie

Hoofdstuk 19: Wolfs

Wolfs
"Tweeëntwintig dertig."
Met een knikje haalde ik het benodigde geld uit mijn portemonnee en gaf het aan de man. "Laat de rest maar zitten," schudde ik mijn hoofd toen de man op zoek wou gaan naar wisselgeld. Hij bedankte mij en ik pakte de plastic zak op en viste mijn autosleutels uit mijn zak, om vervolgens naar de auto te lopen.
Met mijn gedachten bij Eva stapte ik in de auto en zette de plastic tas op de bijrijdersstoel. Hoe zou het gaan? Toen ik haar had achtergelaten had was ze nog aan het slapen. Ergens had ik haar daar weg willen halen, willen optillen en omkleden, lekker in bed leggen. Maar ik wist niet of ik haar er juist boos mee zou maken of juist dankbaar. Daarom had ik maar niks gedaan, had ik haar daar maar laten zitten, verkleumd. Een schuldgevoel ontstond in mijn buik, ik had haar daar nooit mogen laten zitten.
De sleutel werd in het contact gestoken en omgedraaid, waarna de koppeling werd ingetrapt en de auto zich startte. Langzaam ving ik de koppeling op met wat gas en draaide de parkeerplaats af de weg op, waar ik de bekende route begon te rijden. Behendig stuurde ik de auto door de bekende staatjes en wachtte bij de stoplichten die ik tegen kwam.
Eenmaal bij De Ponti aangekomen parkeerde ik de auto en pakte de plastic tas, om vervolgens de voordeur van het pension te openen en naar binnen te lopen. Nadat de deur zachtjes achter mij in het slot viel bleef ik staan en luisterde naar de geluiden binnen het huis. Boven was het stil en van beneden hoorde ik zacht gesnik. Ze was wakker. Ik nam een hap lucht en blies het langzaam uit voordat ik rustig de trap af liep, mijn jas zou ik zo wel ophangen. Zolang ze niet met glazen begon te gooien was het een goed teken.
Toen ik onderaan de trap stond bleef het even stil. "Wolfs?" Klonk haar stem zacht en ik voelde mijn hart stoppen. Ze klonk zo klein, zo gebroken.
"Ik ben het," bevestigde ik en zette de plastic tas op tafel. Ik liep om het keukenblok heen en keek naar het hoopje dat Eva was. Haar mascara zat met vegen op haar gezicht, er was duidelijk een poging gedaan om het weg te vegen, maar het was mislukt. Haar telefoon lag ontgrendeld naast haar bovenbeen op de grond, mijn telefoonnummer in beeld. Ze had me willen bellen. Of had ze mij al gebeld, had ik in de tussentijd dat ik achter het stuur zat een meerdere of minstens een gemiste oproep gehad?
"Wat doe je hier?" Haalde ze mij uit mijn gedachten en ik liep langzaam naar haar toe. "Ik had je weggestuurd. Waarom ben je terug?" Haar stem kreeg de bekende, harde ondertoon en ik zag haar masker weer in beeld komen. Dit was het masker dat ze in de verhoorkamer droeg als ze zich moest afzonderen. Ik voelde mijn hart breken. Dat ze na al deze jaren mij nog altijd wou buiten sluiten. Na alles wat we samen hadden meegemaakt. Ik kon het amper geloven. Haar laten lachen zou het doen, wist ik uit ervaring.
"Alsof ik jou je zin zou geven," knipoogde ik en de enige verandering in Eva's masker was dat haar mondhoeken een klein stukje omhoog schoten. Het ijs was gebroken, mijn tactiek had geholpen. "Ik heb eten meegenomen, ik dacht dat je daar wel zin in had," vertelde ik haar en zag de twinkeling in haar ogen ontstaan. Haar masker verdween en terug was mijn Eva.
"Chinees?"
"Natuurlijk, jij krijgt je bami." Ik ging staan en dacht even na over hoe ik haar het best kon helpen met opstaan. Uiteindelijk stak ik mijn armen onder haar oksels en hielp haar overeind als een klein kind, waardoor ze een beetje beschaamd moest lachen. "Je bent helemaal verkleumd," sprak ik mijn eerdere gedachten uit en schudde mijn hoofd. "Moet je ook niet de kraan aan laten staan..." Dat leverde een boze blik van Eva op. "Kom, gauw wat eten en dan ga je in een lekker, warm bad." Praatte ik er omheen, voordat ze opnieuw boos zou worden. Gauw trok ik mijn jas uit en sloeg deze om haar schouders heen, zo had ze tenminste nog iets aan dat droog was. Dankbaar keek Eva mij aan en knikte, waarna zij vast aan tafel plaats nam en ik gauw borden, bestek en opscheplepels pakte, om vervolgens terug te lopen naar de keuken voor drinken. Eenmaal aan tafel had Eva al opgeschept en zat ze al te kauwen. "Honger?" Knipoogde ik en ze knikte.
Na een tijdje in stilte te hebben gegeten keek ik op in het ongemakkelijke gezicht van Eva. Mijn bestek legde ik naast mijn bord neer en vragend keek ik op, "Vertel."
"Over vanmiddag..." Begon ze twijfelend en speelde wat met het laatste beetje bami dat op haar bord lag.
"Eef," zei ik zacht en pakte haar hand dat naast haar bord lag vast, waar ik zacht in kneep. "Het is goed, het maakt niet uit."
"Wat zei Romeo?" Vroeg ze, haar ogen nog op haar bami gericht.
"Ik ben nadat... na het gebeuren hier zijn we terug naar het bureau gereden. Romeo heeft niks verteld, ook niet aan Marion," vertelde ik haar en maakte een gebaar met mijn handen. "Ik beloofde hem als hij het ook maar aan iemand zou vertellen, ik zijn kop van zijn romp zou schieten."
Eva schoot in de lach en het luchtte op om haar lach weer te zien. "Dank je," glimlachte ze.
"Daar zijn partners voor," knipoogde ik het bekende zinnetje.
"Maar daar deed hij niet moeilijk over?" Vroeg ze het voor de zekerheid en ik schudde mijn hoofd.
"Ik maakte hem goed duidelijk dat ik het meende. Nee, Romeo zal er niks over vertellen. Maak je geen zorgen." Eva knikte, maar bleef naar haar eten kijken.
Een idee kwam in mij op en ik stond op, liep om de tafel heen en begon met het masseren van haar nek en schouders. Frank had dit altijd gedaan als ze gestrest was en ik wist dat het iets was waar ze van genoot. Ze liet haar hoofd naar achteren vallen en hield haar ogen gesloten, een tevreden glimlach op haar lippen. Ze opende de bovenste knoopjes van het overhemd dat ze aan had om deze iets van haar schouders te laten glijden en mijn mondhoeken schoten omhoog toen ik realiseerde dat het er een van mij was. "Mooi overhemd heb je aan."
"Vind je? Ik vond hem bovenop de wasmand," grinnikte ze. Ik kreeg betere toegang tot haar nek en schouders en begon wat harder te kneden, wat een dankbare kreun opleverde. "Als je nou mee gaat in bad, dan kan je dit nog beter doorzetten." Nog steeds gingen de ogen niet open, maar de speelse glimlach bleef. Zo zag ik haar veel liever. Vrolijk en speels dan woedend en ongelukkig.
"Dat vind ik een goed idee. Als je nog even wacht ruim ik dit op, gaan we daarna naar boven toe." Eva stemde hiermee in en gauw ruimde ik de tafel af. De bakken met overgebleven eten zette ik op het aanrecht, dat zou de koelkast ingaan. De borden, het bestek en de glazen verdwenen in de vaatwasser, waarna ik Eva overeind hielp en we samen naar boven liepen.