KÖRDÜĞÜM

5. Bölüm

Mardin...

Büyük suçların işlendiği masum şehir...

Herkes Mardin'i suçlardı. Fakat asıl suç Mardinde değil insanlarındaydı. Herkes suçunun bedelini birine ödetirdi. Bu birileri hep masumlar olurdu.

İnşirah'ta o masumlardan biriydi.

Abisinin suçu onu yakmıştı. Gözüne bile bakamadığı biriyle ömrünü paylaşacaktı. Tabii kimsenin haberi yoktu. Kendisi herşeyi halledeceğini söylemişti. İnşirah sadece izliyordu.

Başına gelenleri ve gelecekleri öylece izliyordu.

Akşam olmuştu. 

İnşirah ders çalışarak kafa dağıtmaya çalışsa da başarılı olamamıştı. Artık ders çalışmasına bile gerek yoktu. Ne de olsa onu okutmayacaklardı bunu biliyordu. Yine de bu konuyu onunla konuşacaktı. Bugün ilk defa yemeklere yardım etmeye inmemişti. İlk geldiğinde ne kadar mutluymuş gibi yapsa da daha fazla bu oyunu sürdürememişti. Odasında düşünmeye devam ederse kafayı yiyeceğini bildiği için usul adımlarla dışarı çıktı. Demiralp hiçbir şey bilmiyormuş gibi davranmasını istemişti. İnşirah'ın Demiralp ile yaptığı görüşme duyulursa ortalık karışabilirdi. 

"İnşirah?"

İnşirah başını kaldırıp Ömer abisine baktı. Dalgınlığından onu fark etmemişti bile. 

"Efendim abi."

"Biraz konuşalım mı abiciğim?"

İnşirah usulca başını sallayıp Ömer abisinin odasına girdi. Neyi konuşacağını biliyordu. Üzerinde ölümcül bir sakinlik vardı. Yavaşça tekli koltuğa oturdu. Abisi de karşısına oturdu.

"Bugün Demiralp Karaaslan ile görüştük. Melek ve beni öğrenmiş. Evlenmemize müsade etti ama..."

"Beni istiyor."

Ömer şaşkınlıkla kardeşine baktı. Biliyor oluşu ayrı sakin karşılamış olması ayrı bir konuydu.

"Sen nereden biliyorsun?"

İnşirah kırdığı potu fark edip abisine baktı. Gözlerini birkaç defa kırpıştırıp yutkundu.

"T-tahmin ettim."

Ömer kuşkuyla baksa da önemsemedi. Kardeşinin ellerini avucunun içine aldı. Kıyamıyordu ki ona. Daha çok küçüktü. Okuyacaktı. Karaaslan aşireti okumasına izin vermeyecekti, biliyordu. Ama çok seviyordu Melek'i. İki ucu boklu deynekti bu iş.

"Senin için her şeyi yaparım abi. Gerekirse o adamla evlenirim." dedi hıçkırarak.

Ömer de ağlıyordu. Yavaşça kardeşinin yüzünü sevdi. Beraber ağladılar. İkisi de istemiyordu ama yapacak bir şey kalmamıştı. Kaçsalar kaçamazlardı. Hemen hemen herkes onları sever sayardı. Gerçi kime sığınsalar onları verirlerdi. Herkes Karaaslanlardan korkuyordu.

"Babamlar senin rızan da olursa Karaaslanlara haber verecek isteme için..."

"Gelsinler. "