KÖRDÜĞÜM

25.Bölüm

Bu bölümü canımdan çok sevdiğim Gundime ithaf ediyorum. Her zaman yanındayım. Seni çok seviyorum kardeşim.cerensahinn19

"Ne güzel koymuşsun lafı kız. Gel öpeyim anlından." Diye güldü Sena.

Eltisi biraz dişli çıktığı için mutluydu. Sonuçta kocasını o şıllığa kaptırmasını istemezdi. Kendi de kaptırmazdı. Bunun için kalkıp İstanbul'a gelmişti.

"Kız! Benimkine bakan var mıydı?" Diye sordu kuşkuyla.

İnşirah asık suratıyla Sena'ya baktı. Kirpiklerini birkaç defa kırpıştırıp yutkundu.

"Ona bakamadım. " diye mırıldandı.

Sena yüzünü buruşturup koltuğa iyice kuruldu. Evlenmelerine az kalmıştı. Birtakım aksilikler yüzünden evleri yetişmemişti.

Evi istediği gibi olmamıştı. O süs severdi. Bunun için biraz daha beklemeye karar vermişti. Bu durum aile üyelerinin canını sıksa da oğulları için kabul etmişlerdi.

İnşirah, sıkıntı ile yerinden kalkıp ocaktaki yemeğine bakmaya gitti. Pişmiş olduğunu görüp altını söndürdü ve tencerenin kapağını kapattı.

Akşam olmak üzereydi. Demiralp akşam hiç şaşırtmadan sekizde evde olurdu. Sanki yıllardır evli gibi birbirlerine alışmışlardı.

İnşirah sofrayı sermeye başlarken Sena da gelmiş, ona yardım ediyordu. Eltisi sandığı kadar egoist değildi. Kafa yapıları benzemiyordu. Ama onunla iyi anlaşmıştı. Ev halkının gelin olarak kendisini daha çok sevdiğinin farkındaydı. Bu zamanla sürtüşmelere neden olabilirdi. Ama yine de Sena, iyi bir kızdı.

Sofrayı hazırlayıp yerinden salona geçmişti. Sena ile biraz daha gıybet yaptıktan sonra nihayet sevdiği adam gelmişti. Onu gerçekten özlüyordu. Sabahları kahvaltı hazırlayıp yolluyordu ve akşama kadar ara sıra yazdığı mesajlar dışında ondan haber alamıyordu. Onu merak etmesi normaldi.

Çalan kapıyla ikisi de birden ayağa kalktı. İnşirah önde, Sena arkada kapıya doğru adımladılar. İnşirah sakin bir şekilde kapıyı açıp gözlerini özlemle aradığı irislere dikti.  Yüzünde oluşan tebessümle yutkundu.

"Hoşgeldiniz."

Demiralp nadir gülümsemelerinden biriyle gözlerini kapatıp açtı. Bu anı hayal etmişti. Evet, evlenmeden önce İnşirah ile hayaller kurmuştu. Canı gönülden istemişti ki Allah nasip etmişti. Eve girip üzerindeki paltoyu çıkardı. İlkbahar gelmiş olsa da hava hala serindi.

İnşirah arkadan gelen kayınbiraderine kısaca 'hoşgeldin' deyip kocasının yanına çıktı. Demiralp her gün eve geldiğinde önce odasına çıkar, üzerini değiştirirdi. Tabii bu sırada İnşirah'ın o gün neler yaptığını sorar, karısıyla özlem giderirdi.

İnşirah terleyen ellerini üzerine silip kapıyı yavaşça araladı. İçeri girip odaya bakmadan kapıyı kapattı. Arkasını döndüğünde Demiralp gömleğini çıkarmış elinde tutuyordu. Altındaki siyah kumaş pantolon ve gözler önündeki kasları ile nefes kesiciydi.

Demiralp arkasını dönüp kendisini izleyen karısına tebessüm etti. Sevgisi gün geçtikçe artıyordu. Aynı zamanda yavru ceylanı da onu seviyordu. Allahtan başka ne isterdi ki?

Bir evlat...

İnşirah için bekliyordu. Yaşı küçüktü, okulu vardı ve en önemlisi birbirlerine alışmalarını bekliyordu. Belki ondan sonra aralarına üçüncü bir üye katılabilirdi.