°°LIGHT ON ME°° (COMPLETED)

Chapter 19 - "DON'T LEAVE ME"

▪▪▪(Taehyung's POV)▪▪▪

මේ දවස් ටිකේදිම හරියකට ෂින්ඒව හම්බවෙන්න තියා office එකේවත් ඉන්න නොලැබුණ නිසා, අද වැඩ ඉවර වුණු ගමන් මං office එකට ආවේ, හවස ෂින්ඒවත් එක්කගෙනම dinner එකකට යන්න කියලා වුනත්, මං එද්දී office එකේ එයා නොහිටිය නිසාම මං ජන්ග්කුකාගේ office එකට ගිහින් බැලුවත් ඒ කව්රුවත් company එකේ හිටියේ නැහැ. ඒ නිසාම මගේ හිතට ලොකු බයක් දැනුනේ, මොනා වුනත් ෂින්ඒට කරදර කරන්න හදපු අය ගැන තවමත් හරියට නොදන්නා නිසයි. බයෙන්ම phone එක අරන් ෂින්ඒට call එකක් ගත්තට පස්සේ එයා phone එක answer කරද්දීයි ඇත්තටම මගේ ඇඟට ලේ ටිකක් ඉනුවේ. ඒත් මං කලබලෙන්ම කතා කලේ, එයාගේ කටහඬින්ම ෂින්ඒ හොඳින් කියලා අහගන්නකන් මගේ හිතට සැනසීමක් නැති නිසයි.

ෂින්ඒ මාත් එක්ක කතා කරද්දී මගේ බය අඩු වුණත්, එයා තනියම යන්නේ කියද්දී නම් මගේ හිතට ආයෙමත් අමුතුම විදිහට බයක් දැනුනත්, ජන්ග්කුකාගේ car එක accident වුණා කියලා අහද්දී නම්, මට ෂින්ඒට මොනවත්ම කියන්න හිතුනේ නැත්තේ, එයා ජන්ග්කුකාට කොච්චර ආදරේද කියලා දන්න නිසාමයි. ඒ වගේම ජන්ග්කුකා ගිහින් තියෙන්නෙත් අපේම වැඩකට නිසාත්, අනික ජන්ග්කුකා එක්ක ෂින්ඒ ඉන්නවා කියන්නේ, අනිවාර්යයෙන්ම ජන්ග්කුකා ෂින්ඒව හොඳටම බලා ගන්නවා කියලා මම දන්න නිසාම එයාලා එනකන් මං office එකේ වැඩක් ගැන බලනවා කියලා හිත හිතාම වුනත් මං ෂින්ඒට ආයෙමත් පරිස්සමින් එන්න කිව්වේ, මට දැන් මාව නැති වුනත් එයා නැතුව ඉන්න බැරි නිසයි.
“අයිගෝ..!! මං පරිස්සමින් එන්නම්කෝ... බය වෙන්න එපා... ජන්ග්කුකා ඉන්නවානේ මාත් එක්ක... සරන්ග්හේ...!”
ෂින්ඒ එකපාරටම හුරතල් කටහඬකින් ‘සරන්ග්හේ..’ කියද්දියි මාව පියවි සිහියට ආවේ. අම්මෝ..! ලේසියෙන් ඔය වගේ ලස්සනට අහගන්න බැරි වචනයක් එහෙම ඇහෙද්දී හිතට අමුත්තක් දැනුනත්., මගේ මූණේ හිනාවක් ඇඳුනේ මටත් නොදැනීමයි.

“ඊසන්ග්හේ... (it's weird) එකපාරටම මොකක්ද වුණේ..? අහ්..! එක්කෝ කමක් නෑ... නිතරම අහන්න පුළුවන් දේකුත් නෙමේනේ... නාදෝ සරන්ග්හේ...”
මං හිනා වෙවීම, ෂින්ඒ කියපු විදිහටම එයාට reply එක දෙද්දී මට නොපෙනුනත්, මට දැනුනා එයත් හිනා වෙනවා කියලා. ඒ ලස්සන හිනාව මට මගේ ඇස් දෙකෙන්ම දැක ගන්න පුළුවන් වුණා නම් කියලයි මට හිතුනේ. ඒ තරමටම ලස්සන අවංක හිනාවක් ෂින්ඒට තිබුනේ. මට දැන් මෙහෙම හිතුනට ඇයි මට ඒ දේවල් කලින් නොහිතුනේ කියලත් මට වෙලාවකට හිතෙනවා. එහෙම වුනානම් සමහර විට එයා විදවපු වේදනා වල වගේම එයාගේ හිතේ රැඳිලා තිබුණු අඳුරු මතකයක් වල කොටසක් නොවී ඉන්න පුළුවන්කම තිබුනා මට. ඒත් ඒ අවංක කමම, තවත් ආදරයක් නිසා ඒ දවස්වලදී මට පෙනුනේ ද්‍රෝහීකමක් වගෙයි. ඒ අතින් ඒ දවස්වලදී මං මිනිස්සු තේරුම් ගැනීමේදී කොයි තරම් ලාමකද කියලා මට දැන් හොඳටම තේරෙනවා.