°°LIGHT ON ME°° (COMPLETED)

Chapter 21 - "MISSION STARTED"

▪▪▪(Jungkook's POV)▪▪▪

නූනා නැගිටින දවසක් ගැන කියන්න බැහැයි කියලා doctor කියද්දී මට දැනුනේ මං මහා වැරදිකාරයෙක් වගේ. හිතට කවුරු හරි තියුණු පිහියකින් ඇනගෙන යනවා වගෙයි මට දැනුනේ. මට ඕන වුණේ නූනව ආරක්ෂා කරන්න වුනත්, හැම තැනදිම වුණේ නූනගේ ආරක්ෂාව මං නිසා බිඳ වැටුණු එකයි. මං නොහිටිය නම් සමහර විට මෙහෙම දෙයක් නොවෙන්න තිබුණා කියලා මගේම හිත දොස් පවරද්දීත් මං නූනාව බලන්න කියලා ඊලඟ දවසේ ගියත්, එදා ආයෙමත් වතාවක් නූනගේ ජීවිතේ නැති කරන්න ඒ නරුම මිනිහා උත්සාහ කලා කියලා දැන ගත්තට පස්සේ මං තීරණයක් ගත්තා ආයේ මං නූනව බලන්නවත් දකින්නවත් යන්නේ නැහැ කියලා. මොකද මගේ හිත මට දෝෂාරෝපණය කලා මං නූනා ළඟටවත් යන එක නූනාට කරදරයක් ළං කරනවා කියලා. ඒ හැම දේටම වඩා මගේ හිත මටම දොස් පැවරුවා මේ වුණු හැම දේකටම මමයි වග කියන්න ඕනේ කියලා. ටිකෙන් ටික දවස් මාස ගෙවිලා ගිහින් වුනත් මට නූනව බලන්නවත් යන්න හිත හදා ගන්න බැරි වුණා. ඒත් නූනා හිටියේ ටේහ්යුන්ග් හ්යුන්ග් එක්ක නිසා මගේ හිතට සහනයක් දැනුනත්, අර වරදකාරී සිතුවිල්ල හැම වෙලාවකම මගේ හිත ඇතුලෙන් තලා පෙලා දැම්ම නිසා ඒකට මගේ වේදනා නාශකය විදිහට මට හැම වෙලාවකම පෙනුනේ සෝජු බෝතල් දෙක තුනකුයි.

_______________________________________

▪▪▪(Taehyung's POV)▪▪▪

“ටේහ්යුන්ග්...!!”
එකපාරටම පිටිපස්සෙන් මට කවුද කතා කරනවා ඇහුනු නිසයි, ඇස්වල රැඳිලා තිබුණු කඳුළු පිහදාගන්න ගමන් මං පිටිපස්සට බැලුවේ. ඒත් මගේ ඉස්සරහින් දැකපු අය නිසා මට එකපාරටම ඇති වුණේ පුදුමයකුයි.
“ගොඩ කාලෙකින් නේද..? මං නම් හිතුවේ නෑ ඔයාව දකින්නවත් පුළුවන් වෙයි කියලා... දැන් ඉතින් ගොඩක් busy CEO කෙනෙක්නේ ඔයා...”
මං ඒ දෙන්නට ආචාර කරලා කතා කරන්න හැදුවත් මට කලින්ම ඒ uncle කතා කලේ මගේ උරහිසට තට්ටුවක් දාන ගමන්මයි.
“ඔව් uncle..! මං හිතන්නේ අවුරුදු හතකට විතර පස්සෙයි... Uncle ලට කොහොම ද ඉතින්..?”
මං වෙනසක් නොපෙන්වාම එහෙම අහන්න උත්සාහ කලත්, මගේ කටහඬේ තිබුණු වෙනස uncle ටයි aunty ටයි හඳුන ගන්න පුළුවන් වුණා වගෙයි මට පෙනුනේ.

“හොඳින් ඉන්නවා කියන්නත් බෑ හොඳින් නෙමෙයි කියන්නත් බෑ දරැවෝ... ඒක නෙමෙයි ටේහ්යුන්ග්.., අපිට පොඩ්ඩක් කතා කරන්න පුළුවන් ද..?”
Uncle එහෙම කිව්වේ වැදගත් දෙයක් කතා කරන්න තියෙනවා වගෙයි.
“පුළුවන් uncle... මං එලියෙන් තියෙන බෙන්ච් එහෙක ඉඳගෙන ඉන්නම්... Uncle ලා හ්යේමියාව බලලා එන්නකෝ...”
“පුතාට පරක්කු වේවිනේ...”
“නැහැ uncle... Uncle ගිහින් එන්න... මං ඉන්නම්...”
එහෙම කියාගෙනම මං columbarium එකෙන් එලියට ඇවිත් ඉඳගෙන, columbarium එකට ඇතුලු වෙන  දොර දිහා බලාගෙන ඉන්න අතරේ මට මතක් වුණේ මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින්, මට අවුරුදු පහකට පස්සේ ෂින්ඒව මෙතනදී මුලින්ම හමබවුණු විදිහ මතක්වෙද්දී මගේ ඇස් වලට ආයෙමත් කඳුළු ඉනුවේ මටත් නොදැනීමයි. මං එදා එයාව කොච්චර නරක විදිහට මෙතනින් එලියට ඇදලා දැම්මේ කියලා මතක් වෙද්දී., මට මං ගැනම කලකිරීමක් ඇති වෙනවා ඇත්තටම. සමහර විට හ්යේමියා මේ ඔක්කොම දිහා බලාගෙන ඉන්නත් ඇති, ඒ නිසා මාත් එක්ක තරහෙන් ද දන්නෙත් නෑ. මොකද හ්යේමියා කොච්චර ෂින්ඒ ගැන හොයලා බැලුවද කියලා මට හොඳටම මතකයි. මට ඒ දවස්වලදී ෂින්ඒ ගැන ඊර්ෂ්‍යා හිතෙන තරමටම එයා ෂින්ඒ ගැන හොයලා බැලුවේ. එයාගේ ඒ තරමටම වටින යාළුවාට මං සලකපු විදිහත් එක්ක හ්යේමියා මං ගැන කලකිරිලත් ඇති සමහරවිට. ඒත් දැන් මට උදව් ඉල්ලන්න පුළුවන් එකම කෙනා වුණෙත් එයා විතරයි.