016
Fell
"Saan ba talaga tayo pupunta, Cross?"
Ang sabi niya kase sa akin kanina ay kakain lang kami sa isang restaurant pero halos mag-iisang oras na kaming bumyabahe. Papunta na ba kami sa Mars?
"Just wait and see. " Sumilay ang kanyang nakaka-adik na ngiti at hinawakan nang mahigpit ang nakapatong kong kamay sa legs.
Hindi nalang ako kumibo pagkatapos no'n at namayani ang katahimikan. Pero kahit ganito ay ramdam ko pa rin ang saya habang magkasama kaming dalawa. Eto ang importante sa 'kin at wala na akong mahihiling pa. Gano'n talaga siguro kapag mahal mo 'yong isang tao na kahit isang lowkey relationship lang ang meron kayo ay magiging sapat 'yon kapag may tiwala at pagmamahal kayo sa isa't isa.
"You want to listen some music?"
"Sige!"
Eto kadalasan ang bonding namin, ang mag sound trip habang nagbyabyahe. Parang naging motto ko na nga rin ang, 'Music takes you to beautiful places.'
"Here we are
In the best years of our lives
With no way of knowing
When the wheel will stop spinning..."
Lumapit ako sa kanya at isinandal ang ulo ko sa kanyang balikat. Simula nang makilala ko si Cross nang iligtas ako sa isang aksidente ay parang 'yon na ang pinakamagandang nangyari sa 'kin. Kung tutuusin nga ay nagmistula akong parang pusa dahil sa daming buhay na ibinigay sa akin ng Diyos. Ilang beses na akong na-aksidente pero hindi pa rin ako napupuruhan nang sobra.
"And here we are
On the best day of our lives
And it's a go
Let's make it last
So cheers you all to that
'Cause this moment's never comin' back"
Kung pwede lang na ganito nalang kami parati ay ayaw ko nang matapos pa ito. Hindi kase sa lahat ng pagkakataon ay parati kang masaya. Kase paano ka sasaya kung hindi ka nagdaan sa kalungkutan?
Tomorrow will be our most awaited wedding day and I can't wait anymore to be with him for the rest of my life.
"I love you, Cross."
"I love you most."
Tumingin ako sa kanyang mga nangungusap na mata at gano'n din ito sa 'kin. Sari-saring boltahe na naman ang tumutusok sa puso ko hanggang sa unti-unting nitong inilapit ang mukha at hindi inintindi ang kanyang pagmamaneho.
Lumapat ang aming mga labi na para bang ito ang matagal na nilang hinihintay na pagtatagpo. Umaandar pa rin ang sasakyan nang maging mapusok ang kanyang labi at dila. Gusto ko siyang pigilan dahil baka mabangga kami ngunit tila nilubayan na rin ako ng katinuan. Gustong-gusto ng katawan ko ang pakiramdam na 'to hanggang sa narinig namin ang malalakas na busina.
*BOOGSH!*
___
"Cross, please eat something first. Hindi naman mawawala si Carina eh."
"How many times do I have to tell you that I don't want to eat!"
Dahil sa sigawang narinig ko ay parang nagising ang aking diwa. I slowly opened my eyes only to see the man who made myself more complicated. After what happened at the resort ay wala na akong naalala pa. I roamed my eyes around and it registered to me that I'm in a hospital room.
YOU ARE READING
Met By Accident
Roman d'amourCarina Garcia is a damsel in distress or a woman who's a magnet of accidents. Then suddenly, on her way to work, a sudden collision of cars echoed the city and results to severe damage of two people. Fortunately, she wasn't harmed physically but the...