Chapter 20

792 28 1
                                        

020

Conservative

I can feel too much awkwardness inside the four corners of the room. No one dares to talk after a minute of entering here. My left hand is being held by Cross who's sitting coolly beside me and I know that he could feel that I'm trembling. "Relax, I'm here." He flashed a smile and all I could do is to nod.

Nagkatitigan lang sina Mama tsaka Tita Selena until Papa broke the silence. "Simulan na natin 'to at ng makapagpahinga na rin tayo." 

After the reception, they decided to have a small meeting towards our family. Hindi pa rin ako sanay na legal na kami ni Cross at asawa ko na siya finally. I bet that it's already midnight but still, I want to be enlighten from what happened at the very beggining.

"Let's start first to Carina," panimula ni Tita Selena. We're currently occupying one of the rooms here in the hotel. Malawak ang kwarto na 'to at wari ko ay dito kami matutulog ni Cross. Dito kami sa mini living room nakaupo at kaharap namin ang aming mga magulang. And gosh! I just can't believe na magkakasama na kaming dalawa na matulog sa iisang kwarto. Mas lalo tuloy akong kinabahan sa mga maaaring mangyari.

"Can you now remember all the things happened from your past, ija?" 

Their gaze suddenly went on me and as if on cue, I held Cross' hand tightly to ease my uneasiness. "Opo."

"That's good. Para hindi ka na ring mahirapan pang intindihin ang mga sasabihin namin sa 'yo."

I didn't speak a word to let her continue what she started. "The accident brought you a big impact that caused you to forget your memories. But unfortunately, you forgot my son because of that. That case is possible especially that you're together that night and shared a lot of good stuff. The incident triggers your mind. However, you were still so lucky because you didn't get any serious damage from your body. You lose your memories and after that, you're finally recovered but the worst part is, Cross suffered a lot because of that and you Carina, doesn't have any idea of what really happened."

Sinubukan kong intindihin ang lahat ng sinabi niya at medyo naliwanagan nang konti ang sarili ko pero may kulang pa rin eh. Kung nawalan ako ng memorya, bakit hindi man lang sila gumawa ng paraan para maibalik ito? 

"Pero bakit hindi niyo pinaalala sa 'kin?" mahina kong tanong. Nagtitigan silang lahat hanggang sa si mama na mismo ang sumagot para sa 'kin.

"Dahil gusto naming ikaw mismo ang makagawa no'n."

Kinunutan ko siya ng noo. Sa tingin ko ay pinagloloko lang ako ng mga nakapaligid sa 'kin ngayon. Grabe! Ilang taon kong hindi naalala si Cross at alam nilang lahat ang hirap na dinanas nito pero nagbulag-bulagan pa rin sila. Akala ko pa naman pamilya ko sila at gagawin ang lahat para umayos ang kalagayan ko? Pero pinanood lang nila akong walang kamuwang-muwang sa mga nangyari!

"Nagbibiro ba kayo, ma? Paano ko magagawa 'yon kung hindi niyo ako tinulungan? Pinagmukha niyo akong tanga! Tapos si Cross, hindi man lang makalapit sa 'kin at nagawa ko pa siyang pinagtabuyan no'n!"

I can't help myself to raise my voice. Ayaw kong sigawan si mama dahil may respeto pa rin naman ako sa kanya ngunit hindi ko lang talaga makuha ang pinupunto niya.

"Sorry, anak. 'Yon kase ang ibinilin ng doctor noon dahil baka mas lumala kapag pinilit pa."

Napailing ako sa narinig. I don't exactly know what to say. Hanggang sa tumayo ito at lumapit sa tabi ko.

"Ayaw lang namin na may masamang mangyari sa 'yo. Alam naming mali na ginawa namin 'yon pero iniisip lang namin ang kapakanan mo," malumanay niyang sabi at hinawakan ang kamay ko.

Met By Accident Where stories live. Discover now