Living With No Heartbeats (Living Series #1)

Chapter 10

Hurt

I went to my classroom after we eat together. Yes. I don't understand myself why I do that, is just that...I also felt guilty for him and that's the only way how can I say thank you, for the food. And there's something in me that glows up, na parang gumaan ang pakiramdam ko...sa kanya. Hindi naman dahil naaawa ako sa kanya because of that. I Just realized I'm being rude to him for almost a days! Ngayon lang nag sink in lahat-lahat sa akin. I can't contain it anymore, it's not enough to say sorry with that. I think I can exert more effort.

I realized he's good to me naman pala. He never complain me at all, towards my attitude... how I treated him like a fool. Hindi ko lang talaga napansin ang lahat ng pinakita ko sa kanya which is...bad. I felt more guilty in that thoughts, all this days I'm being rude. To him. I wanted to say sorry but I know to myself what would be his reaction, and that's the time na maiirita ulit ako sa kanya. I have this something in my mind to make a change, somehow, I think. If hindi niya ma appreciate 'yon. Bahala siya. I just want to pay back, however... I don't know after this. After I did.

"Where have you been, Ms. Heon. Late kana naman. Porket may kasama kang kumain at umaarte ka sa harap namin e, type mo naman pala si Langford-" I shut her off.

"What the fuck? Gusto mo ba akong ipahiya?" I said putting my things in my chair. Kakaupo ko lang at wala ang prof, kaya nagbunganga na naman si Heart.

"Are you shy to be with that hot sexy guy, really? Saan ang brain mo teh? Sa talampakan? Patingin," she survey my body up and down.

"Enough for you two. That hot guy your talking about is near here too. Don't worry." Jezley grin at me.

"Style niyo, bulok. Pinauna ka para hindi halata na magkasama kayo kumain? Wow, is this a secret relationship with a shame?" Heart sight. Tumalikod siya sa akin.

Agad naman akong napatingin sa bagong dating na si Langford. He's grinning, kanina ko pa napapansin iyon at pinipigilan ko lang mairita sa kanya dahil kanina. My pride is beyond on my level. Damn. He sit next to me. I can smell his manly perfume. Pucha, hindi ko yata mauubos singhutin. Parang ilong ko yata ang mauubos.

"Good morning." he said softly.

I don't assume things but, sino naman ang sasabihan niya e, ako lang ang katabi niya? Bwesit na 'to. Magkasama lang kami kumain at yon lang yon! Napaka confident parin ng puta. Kahit sa isip ko na lang muna siya mumurahin, okey na siguro 'to.

I sight. Nagkunwari akong walang narinig. Mamaya hindi pala ako yong sinabihan niya kaya mapapahiya ako. Tapos tuloy-tuloy na 'yan hanggang mamaya katulad noong mga nagdaang araw! Kaya buong araw din akong badtrip.

"Good morning, Kane." he said again. He lay down to see my face. What the fuck.

"What?!" I said iritated.

"Easy, babe. I just wanted to greet you. I've been to my breakfast. It's fulfilling." he teased.

My brows furrowed. I don't say anything. Ayaw ko nang mag away na naman kami, tapos mag-guilty na naman ako sa kanya.

"Whatever your ass." I rolled my eyes.

"You want my ass?" parang sinadya niya iyong iparinig sa dalawa kong katabi.

I glared at him. "Shut the fuck, up-"

"Damn it. Kane, you want ass." isinigaw niya iyon kaya narinig ng buong klase. Agad na dumapo ang tingin sa akin. Gusto kong lumubog sa kahihiyan na hindi ko naman dapat ikinahihiya dahil siya ang may pakana nito! Damn this boy. You gotta hit my nerve.

Imbis na ipagtanggol ako nitong dalawa ay tinawanan pa nila ako. They gave me a wide smile and cheer me, as if competition 'to. Mga bwesit talaga ang mga pucha. Nakita ko naman ang reaksiyon ni Anissa. Alam ko namang may gusto rin 'to kay Langford e, I just keep quiet. Wala rin akong pakialam.

"Fuck you! Fuck you! Sagad hanggang buto!" I shouted at him before I walked out. Damn this. Akala ko okey na, e.

Narinig ko pa ang iba kong kaklaseng nagtatawanan at tinutukso na nila ako! Ang ibang mga girls naman ay napairap dahil ayaw nila sa akin. Dahil lumalapit sa akin si Langford. I know they want my position too. The same way I hate it. So much.

Mabilis ang hininga kong nagtungo sa bench at padabog na umupo doon. Wala bang araw na hindi niya ako iinisin? Kahit isang araw lang, please? I feel tired rin kasi. Ako yung tipong tao na maiiyak na lang kapag napagod. Pero hindi rin naman sumusuko, I just wanted to cry.

Sumunod siya sa akin, hindi ko siya tiningnan at yumuko na lang, baka makita niya akong umiiyak dahil lang doon. Tapos ganoon na lang din ang mangyayari. Kapag naging mabait ako sa kanya ay parang mas grabe ang dating sa kanya. At mas lalo lamang akong naiirita sa ginagawa niya. I wiped my tears, dahil nakalugay ang buhok ko, hindi niya basta bastang makikita na umiiyak ako. Damn bakit kailangan ko pang gawin ito? Parang ako na ang nahirapan sa sarili ko dahil lang sa kanya. Ako na lang ang maga- adjust dahil sa kanya. Ako na lang ang magbababa ng pride ko para lang sa kanya... but he chose to do this to me.

Fuck, bakit ang big deal nito sa akin.

Naramdaman kong nasa harapan ko lang siya. Hindi parin nagsasalita at ganoon din ako. What for? He's done playing this game. I am the loser. Nagalinlangan pa siya kong ankng gagawin niya. Maya-maya pa ay nawala siya sa paningin ko kaya pumunta ako sa school garden. Mas gusto ko munang mapagisa. Mas gusto ko munang magmuni muni. Napaka affected kong tao at inaamin ko iyon. Maybe hindi lang talaga halata minsan, pero dinidibdib ko lahat ng mga salita na natatanggap ko. I just keep quite and overthinking sucks me. Big time.

Pinaglaruan ko na lang ang mga damo at tsaka tinapon tapon iyon. Ang mga luha ko kanina ay natuyo sa hangin. Ang lagkit, pucha. Alam kong halata parin na kagagaling ko lang sa iyak pero wala na akong pakialam doon. Pake din nila.

They are here, yes. But they never care at all.

May naramdaman akong tao sa likuran pero hindi ko iyon pinansin. Nakaupo habang nakayuko ako sa damuhan yakap yakap ang mga tuhod ko.

"I'm sorry. I just think it was a joke, but I realized it hurt you... so much. I'm sorry." may inilahad siya sa akin. Hindi ko pinansin. Ni tingin sa kanya ay wala akong gana.

"I saw your two friends over there. Hindi ka lang nila nilapitan kaninang nasa bench ka dahil ako na ang nagpresinta na puntahan ka. As well as here. I ask them what to bring. So... I buy this for you. I'm so sorry again, Kane. I didn't mean like that." he apologized.

Hindi parin ako nagsalita. Hinayaan ko lang siya kong ano ang mga sasabihin niya.

"The first time I saw you, I know it was just an accident but it turns me out of a thrill. I just love the version of you. I can hate it at the same time, I wanted to know you more... I wanted to know more about you."

"I'm sorry. I feel so insensitive towards my actions, may nasasaktan na pala ako." he chuckled. Feel sorry, though.

"And it's you... fuck. I hate myself now. I want to punch myself. Im so sorry."

"Shit. Eat this now. Baka matunaw." he handed me an ice cream.

Hindi ko iyon kinuha. Nanatili akong nakayuko. He muttered a soft cursed before sitting beside me. Hindi ako gumalaw. Hinayaan ko lang siya sa gusto niyang gawin.

"Fuck, I'm so sorry." he said frustrated.

"Hey...shit. Please forgive me. I promise to do my best. I'll be nice to you starting today. I'll buy you food you want. We'll watch movies together if you want. I'll accompany you to go to national bookstore just to buy your favorite books. Just forgive me. Please." nanatili parin akong nahimik. Pinakikiramdaman siya.

"Damn, I hurt you." he brush his hair out of frustration.