Living With No Heartbeats (Living Series #1)

Chapter 26

Trust

I accept everything he gave. I never complain at all. Ang hindi ko lang maintindihan ay kong bakit ako pumayag. Bakit napakabilis lang kong siya ang kausap ko. Bakit ang bilis kong mag desisyon pagdating sa kanya. I don't know why. May parte sa akin na ayaw ko pero mas lamang ang kagustuhan ko dahil sa kagustuhan niya. Hindi ako tanga habang lumilipas ang panahon nagiging mas magaan ang loob ko sa kanya. Tanga ako dahil hindi ko alam kong tama nga ba ito kong gayong hindi pa ako sigurado sa sarili ko. Ultimong sarili ko ay hindi ko maintindihan.

3 weeks had passed and still he was so persistent and true to his words. I admit it the first time I saw him. I saw how firm he was but never on how soft he can be. He may be cruel and jerk but I am hoping that this time, he'll be nice and care free. Nothing more. Pero hindi iyon ang inaasahan ko dahil mas higit pa doon ang ipinakita niya sa akin. Hindi ko alam kong anong gagawin ko dahil pumayag naman ako sa gusto niya.

Simula noong nag usap kami sa loob ng kotse niya ay nagbago ang lahat. That time, I wanted to shout in front of his face para malaman niya na hindi lang siya nakakairita that time, kundi galit na talaga ako sa pagiging isip bata niya. When I said he will talk. He did. Minsan hindi ko siya mabasa. Hindi lang minsan kundi palagi. Hindi ko alam kong saan ako mangangalkal ng sagot para ibato iyon sa kanya.

"Nakakalungkot lang dahil malapit na tayo magpaalam kong saan nagsimula ang kalbaryo natin bilang estudyante." I said. Naramdaman kong nakapako ang tingin niya sa akin habang ako ay nanatiling nakatingin sa mga taong dumadaan at sa mga sasakyan na dumadaan na nag iiwan ng itim na usok.

He chuckled. "Did you enjoy staying here?" he asked.

"Of course. FCU is my home. The memories there is very special to me. I learned a lot of things especially when I was in Highschool up to this day. I never regret enrolling that school because it gives me a lot of reasons to stay. That's why I did." I said. Ngayon ay nakatingin na ako sa kanya.

Hindi lang talaga ako makapaniwala dahil nasa harapan ko siya ngayon. Hindi lang ngayon kundi palagi. Hindi ko lubos maisip na, pagkatapos ng mga nangyari sa amin ay dito ang punta namin. Gusto kong tanungin ang sarili ko pero kahit ako ay naguguluhan sa sarili ko. Kahit ako ay walang maibigay na sagot sa sarili kong nga katanungan. Ang akin lang, sana ay hindi ito maging katulad sa iba. Pero sa isip ko, ganun din iyon at walang pinagbago sa lahat. Dahil lahat ng tao ay nasasaktan sa ibat-ibang aspeta pero iisa lang ang nararamdaman. Kundi ang sakit.

Ngumiti siya sa akin. "Thank you for accepting me. I have flaws and imperfections but trust me, I'll give my very best. I'm sorry for the sudden but at least let me do this." he said, softly that causes my heart to fill the beat inside. Pero lamang parin ang nasa isip ko pero sa ngayon ay hindi ko muna iisipin at baka masaktan ko lang siya sa mga salita ko.

Yumuko ako. Nakatingin lang ako sa mga paa ko. Hindi ko alam ang isasagot ko sa tuwing ganito ang pag uusap namin. Hindi ko naman sa pinapaasa pero siya mismo ang may sabi na hayaan ko lang siya kaya pinanindigan ko iyon. Ang hindi ko lang kayang panindigan ay iyong nararamdaman niya para sa akin. Natatakot ako na baka hindi ko iyon masuklian sa huli at makikita ko siyang luhaan dahil sa akin. Ayaw kong may nasasaktan dahil sa akin. Nang hindi ako sumagot ay nagsalita siya muli.

"When I started my life here in FCU, I thought it will always plain and boring. My father and I, don't share good vibes so I used to hide away from him. That's when I bought myself a condo, be independent and to build myself. But everything's ruin when I realized my Dad has it's own Ace for me to obey him. That actually made me fucked up since it was him from the beginning who always put me in shoes I don't actually wear."

"Wala akong masabi. Sorry I'm not good in advicing." I gave him an apologizing smile.

"It's okey. I just want you to know me more." He said.

"What If I told you to stop?" I suddenly asked that made him stilled. He looked at me now very different. The softbess and fire is warring and very evident to his eyes. Hindi ba at sobrang dali lang ng nagyari sa amin? Sobrang bilis at hindi ko alam kong ako lang ang nakikita niya ngayon pero may pakiramdam akong dapat ay mag ingat ako.

"Why would you to stop me from this?" He asked. Nahimigan ko ang pait sa boses niya. Bawat bigkas niya ng salita ay tinatanaw ko ang lumalabas na sakit dahil sa tanong ko.

"Nothing. It just that... so fast. Hindi ako sanay."

"Bakit noong naging kayo ba ng ex mo hanggang kailan ka niya niligawan? Isa? Dalawa? Or more than three years? I don't give a damn. Just let me prove you I'm serious about this. About you."

"How about me?" Tila parang nakikiusap ako sa mga salita ko. Parang kinain ko lahat ng mga sinabi ko noon. Na akala ko... hindi aabot sa ganito. Na akala ko hindi ako bibigay. Pero ano to?

"What about you? Just trust me and appreciate what I did." he replied.

"I don't wanna hurt you the way I hurt Marxie, James. Kong mas toxic siyang karelasyon mas grabe ako. Hindi mo pa ako lubusang kilala at hindi ko alam kong bakit ako dahil marami namang iba diyan. Maraming babae ang may gusto sayo at nagkakandarapa para lang mahalin mo. Pero ikaw, nagmamahal din ng..." taong ayaw sayo. I don't wanna finished it because, if I did. He will be wrecked.

"Please give me a chance to show you my love. This is actually different from everything I have done, Kane. I know I am being jerk to you but, can you please still believe in this jerk? I just want you to know how much different I act when I'm feeling like this."

"Don't call it love. You don't actually fell it right now, James. Yes, for you it is, but in the eyes of cupid, it's just a show of how feelings being stupid when it throws out to the people who believe on it." I explained.

"You're saying you don't believe in love? You don't believe in me? You don't believe of what I'm showing right now and the rest of the days. Is that it? Kane, call me what you want pero nasasaktan ako ngayon. Fuck." I bit my lower lip. Gusto kong umiyak pero kailangan kong pigilan. Bakit palagi akong may nasasaktan kahit hindi ko naman hiniling iyon? Bakit?

Tiningnan ko siya pero nakayuko na siya. Kanina pa kami nakaupo dito sa plaza mayor dahil linggo at kakatapos lang namin magsimba. Pero heto na naman, problema na naman. Mahal kami ng problema kaya palagi niya kaming sinasaktan.

"You're wrong." I said. Umangat ang tingin niya at nakita kong mapula ang kanyang mata at labi. Hindi ko alam pero mas nasasaktan ako para sa kanya. Wala akong pakialam sa sarili ko kong masaktan man ako, pero ang makitang masaktan ang ibang tao dahil sa akin ay parang isa iyon sa mga kasalanan ko.

"I believe in love, James. But for this time, my heart fall out of Heartbeats. Because right now, I'm leaving without heart beats."

"I can be your heartbeats."