De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 3: Nieuws

Elodie 346

Heel vroeg op de dag, het was net begin wake, rolde er een eenzame kar Wonne binnen. Bij de stalling werd de man op de bok begroet door zacht gehinnik. Hij stapte af en leidde zijn paarden naar de rest van de dieren die in hun boxen stonden te wachten om gevoerd te worden. Daarna zette hij de zak post in de daarvoor bestemde kist, meldde zijn aanwezigheid aan op de lijst die tegen de wand hing en ging haastig op zoek naar een waskamer.

Niet veel later kwam een andere vroege vogel de grote zak post halen. De zak werd naar een huis gebracht waar aan vast een kantoor was gebouwd, die vol stond met bakken. Het systeem voor de adressering op Elodie werkte op basis van namen en algemene aanwijspunten. Voor studenten stond er onder de naam vaak het woord: studentengebouw. Verbleef iemand langere tijd in het gastenverblijf, dan stond dat woord er onder. Als het een bestelling was, dan stond er 'winkel' onder en was het voor een leraar dan werd de brief meestal verstuurd naar de HSE.

Voor elk van die punten was een bak en de aspirant bode, wiens dag vroeg begon, sorteerde de brieven voordat hij aan zijn bezorgronde begon.

Op die manier werd er, enige tijd later, een kleinere zak post bezorgd bij het studentengebouw.

Zodra de huisbewaarder wakker werd, sorteerde hij de brieven op naam, waarna ze netjes op alfabetische volgorde in een nieuwe bak werden geplaatst. Als eenmaal bekend werd onder de studenten dat de bode was geweest, zou het dringen worden bij zijn kantoor.

Voor iedereen die echter geen student meer was, en die niet viel onder een van de andere categorieën, werd de post naar het centrale plein gebracht, waar al snel een oploopje ontstond.

---

"Yel, je hebt post!" Killions stem galmde over het plein, waar Ayela en Fianna net aan kwamen lopen. Ayela's hoofd vloog omhoog en enthousiast rende ze op de jongen af.

"Van wie is het?"

"Geen idee." Killion stak het opgevouwen stuk papier met het touwtje eromheen uit naar Ayela, die hem gretig aanpakte.

Zodra ze hem geopend had, riep ze: "Hij is van Nicca. Ik vroeg me al af wanneer ze weer zou schrijven, de laatste was ..." Haar woorden verdwenen tegelijk met het verschijnen van een frons op haar voorhoofd.

Toen schoten haar ogen wijd open en opeens gilde ze: "Dit geloof je nooit!"

"Wat? Wat is er?" Killion en Fianna verdrongen zich achter haar om mee te kunnen lezen, maar Ayela draaide zich naar hen om en gebaarde wild met haar armen.

"Ze gaat zich verbinden. En je raad nooit, nooit, met wie."

Killion deinsde achteruit door het volume van het tweede woordje nooit.

"Oe, ik weet het, ik weet het." Fianna begon te springen. "Met Irmin."

Omdat ze nou niet bepaald zachtjes praatten, stond er al snel een groepje nieuwsgierigen om hen heen. Geroezemoes begon nadat Irmins naam werd genoemd, maar Ayela drukte het gerucht gauw de kop in.

"Nee, niet Irmin. Echt, je raadt het nooit."

"Zeg het dan maar gewoon", zei Killion, die de grote klok boven het aankondigingsbord in de gaten kreeg en zag dat het bijna tijd voor hun werk was. Zowel hij als Ayela hadden een leerplek gevonden bij de eerste school.

Ayela boog naar voren en fluisterde, zodat haar vrienden zich naar haar toe moesten buigen: "Met ... Zial."

Voor een moment bleef Killion bevroren in zijn gebogen houding staan. Fianna kwam met een geschokte uitdrukking op haar gezicht overeind en Ayela knikte uit alle macht.