De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 7: Het beeldje

Tagmar jaar 12070

Geruisloos schoof de deur naar het verlaten appartement open. Mannen in witte pakken liepen naar binnen en begonnen routinematig artikelen in te pakken in kratten die hulpvaardige robots achter hen aan rolden. Niets bleef achter behalve de grote meubelen, die later opgehaald zouden worden.

Breekbare objecten werden verpakt in een oplosbaar schuim tot ze een kubus vormden die gemakkelijk vervoerd kon worden. Elk item werd gescand en kreeg een unieke code, die werd geregistreerd en opgeslagen. Zo ook een ietwat opmerkelijk beeldje van een paleis met drie torens.

"Hé, moet je dit zien." Vingers in smetteloze handschoenen tilden het beeldje voorzichtig omhoog. "Zou het kostbaar zijn?"

Zijn collega haalde zijn schouders op en ging verder met zijn werk. Heel even twijfelde de man of hij het beeldje per ongeluk zou vergeten te scannen. Het gebeurde wel vaker. Niemand maalde erom, de voorwerpen waren tenslotte achter gelaten. Toen haalde ook hij zijn schouders op. Ach, het was maar een beeldje.

"Vorige appartement eigenaar: Tyrna. Onderdeel één van de ontruiming: compleet." Een scan van het appartement nummer werd opgeslagen samen met die ingesproken gegevens, waarna de kleine optocht van mannen en robots terug liep naar de garage.

In één van de dozen, veilig ingesloten in stootvrij schuim, werd het beeldje vervolgens verplaatst naar een ondergronds magazijn. Daar bleef het liggen tot het aan de beurt was om uitgepakt en beoordeeld te worden.

Drie jaar later

"Oké, eens zien wat we hier hebben." De lopende band bracht een aantal items naar voren die gesprayd moesten worden. De vrouw achter het glas toetste een combinatie in die een zachte nevel liet verschijnen over de groenige kubus. Langzaam loste het materiaal op, totdat het object dat erin verstopt zat, compleet zichtbaar was.

"Oh, wauw." Met grote ogen keek ze naar de schittering van het miniatuur paleis. Het zag er onbetaalbaar uit. Vlug schoof ze het glas aan de kant en nam het beeldje in haar handen. Zo jammer dat er overal camera's hingen. Dit zou zeker een paar problemen voor haar kunnen oplossen. Met een zucht plaatste ze het beeldje terug om er vervolgens een holografische scan van te maken. De scan werd verzonden naar de vendu, het beeldje zelf werd opnieuw ingesloten in schuim en bewaard tot het opgekocht werd. Dat zou vast niet lang duren.

Zodra de scan van het beeldje openbaar werd gemaakt in de database van de vendu, begonnen de biedingen binnen te stromen. Het zeldzame materiaal, dat door sommigen zelfs buitenwerelds werd genoemd, gaf veel ruimte voor speculatie en uiteindelijk werd het verkocht voor de prijs van een kleine woning.

Rechtstreeks vanuit het zwaar beveiligde magazijn, werd het pakketje vervolgens stevig ingepakt en verzonden naar Theros, waar het een prominente plek kreeg in de galerij van de Regidor.

Vanaf het eerste moment dat Tal groot genoeg was om een krukje te pakken en over de rand van de vitrinekast te kijken, droomde ze over het moment dat ze het beeldje een keer kon vasthouden. Maar hoeveel ze ook smeekte, nooit kreeg ze toestemming om het waardevolle object aan te raken. Zelfs niet toen ze al zeven was en zeker wist dat ze het echt niet zou laten vallen.

Vele uren besteedde ze aan het staren naar het schitterende paleis, zich afvragend of het origineel echt ergens te vinden was. Niet in deze wereld, dat had ze al uitgezocht.

Pas toen ze kennis maakte met Roylen en voor het eerst haar ogen liet gaan over het hoofdresid waar ze de rest van haar leven zou wonen, vond ze haar antwoord.

Tagmar jaar 12107

De verhuizing van de familie van de Regidor van Theros, met al zijn eigendommen, naar hun nieuwe woning ging niet geheel zonder kleerscheuren. Regidor Naz had niet dezelfde liefde voor zeldzame objecten als zijn vader en het missen van een voorwerp of twee uit zijn geërfde collectie maakte hem niet bijster veel uit.

Het beeldje viel, de schok gedempt door hoog gras dat al lang niet meer onderhouden werd en bleef daar liggen, verloren, tot twee kleine handjes hem negen jaar later oppakten.

"Mama, mama, kijk wat ik heb gevonden." De vierjarige rende zo snel haar voetjes haar konden dragen naar een zijdeur van het huis dat haar vader pas geleden had gekocht.

"Wat heb je daar, kleintje? Oh, wat mooi. Dat is iemand zeker verloren. Zet het maar in je nieuwe kamer neer."

Opnieuw kreeg het beeldje een plaatsje op een kast in de kamer van een klein meisje. Een meisje dat opgroeide met een liefde voor de ruimte buiten haar thuiswereld. Met een wens om op en dag tussen de sterren te gaan zoeken naar de wereld waar wonderlijke gebouwen stonden, gebouwd van schitterend wit steen.