De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 4: Van mij

Elodie jaar 352

Nicca zat op haar knieën naast het bed, haar vingers lagen gevouwen in haar schoot en haar kin leunde op het witte laken. Een zachte glimlach speelde om haar mond, terwijl ze keek hoe de borst van haar slapende dochtertje op en neer ging.

"Jij bent van mij", zond ze verwonderd. Een vleugje angst lag verborgen in die zekerheid. Kon ze haar kind beschermen tegen de onrustige, grote wereld buiten deze kleine kamer?

"Nicca?"

Vlug hief ze een hand op. "Shh."

Mentaal vroeg haar gezel: "Wat ben je aan het doen?"

"Kijken", zuchtte ze.

Zial knielde naast haar neer en kopieerde haar houding. Kleine donkere vingertjes balden zich tot een vuistje en ontspanden zich toen weer. Een warrige stroom aan wazige beelden passeerden Nicca's geestesoog, toen ze bij het slapende meisje naar binnen keek.

In haar eigen hoofd verscheen een beeld van een gedekte tafel en dankbaar keek ze opzij. Zials lippen raakten haar voorhoofd, de blik in zijn ogen was er nog steeds één van bewondering. Ze had niet gedacht zo gelukkig te kunnen zijn, maar toen ze haar kleine wonder voor het eerst in haar armen voelde, was haar leven plotseling compleet.

Langzaam, nog niet helemaal hersteld van de bevalling, stond ze op. Ze wuifde Zials bezorgde handen weg en kuste hem op zijn wang. Daarna liep ze naar de keuken.

In gedachten bleef ze kijken naar de slapende baby op het bed en even moest ze lachen.

"Wat is er?"

"Toen wij klein waren, gebruikte mijn moeder een camera om op ons te letten, daar moest ik even aan denken."

Sinds de geboorte van Meli, twee dagen geleden, schoot de ene na de andere herinnering door haar hoofd. De meeste onscherp en in korte fragmenten, zoals die van de camera. Een enkel beeld van haar moeder die met een boos gezicht boven de wieg met het apparaatje prutste. Zial had haar eerst niet willen geloven dat haar geheugen zover terug ging. Dat waren er dan ook maar een paar en ze had niet geweten dat die nog in haar hoofd opgeslagen lagen.

Tijdens het eten van het brood, gedoopt in soep waarin smakelijk gekruide stukken vlees haar nieuwe kracht beloofden, voelde ze haar broer op haar schild kloppen. Met een scheve glimlach maakte ze verbinding.

"Ik vroeg me al af wanneer je wat van je zou laten horen."

"Ik wilde je wat tijd geven." Leïr klonk vrolijk. Ze voelde een ondertoon van bezorgdheid voor haar en ook wat flarden ongemak, waar ze om begon te lachen.

"Maak je geen zorgen, ik zal je niet vervelen met uitgebreide details, die wil ik zelf ook het liefst vergeten."

"Heeft mam al verteld over haar eigen bevalling?"

"Oh ja, al meerdere malen. Ik weet niet of ik blij moet zijn of teleurgesteld dat ik in mijn eigen huis kon blijven."

Samantha was een paar perioden voor de uitgerekende datum in Angélika aangekomen, samen met haar gezel, Daan. Nicca was heel erg blij dat ze er waren en ook erg dankbaar voor alle hulp die haar moeder bood, maar op alle verhalen over Samantha's eigen bevalling en de eerste slapeloze borgen daarna, had ze niet echt zitten wachten.

Nu zond ze haar broer alleen de beelden van Meli waarvan ze wist dat hij die wilde zien. Tien minuscule teentjes, met nog kleinere nageltjes. Een neusje dat onmiskenbaar zou gaan lijken op die van haar moeder.

"Zials kleur haar", merkte Leïr op.

"Ja, gelukkig wel. Stel je voor dat ze mijn witte bos kreeg bij die donkere huid."

Elodie kende veel verschillende kleuren voor haar, sommige buiten de variëteit die op Terra normaal was, maar tot nu toe had Nicca nog niemand anders gezien met haar waarin alle kleur volledig ontbrak, zoals bij haar.

"Wel mijn lichte ogen", glimlachte ze. De eerste keer dat Meli haar oogjes opende, was ze net zo verrukt geweest als Zial. Het kindje was een perfecte combinatie van haar ouders, iets wat Nicca jaren geleden nooit voor mogelijk had gehouden.

"Hoe gaat het met jullie Aiden?

"Teleurgesteld dat hij geen neefje heeft gekregen." Leïr zond lachend het beeld door van de kleine jongen in tranen.

"Oh, de arme schat. Komen jullie snel langs? Dan vindt hij het vast niet zo erg meer."

"Ja, we vertrekken de dag na de volgende. Maar ik heb hem al gezegd dat er vast nog wel een neefje komt, dus hij is weer gerust gesteld."

Nu schudde Nicca in gedachten haar hoofd. "Voorlopig niet, ik moet eerst wennen aan Meli."

De toon in Leïrs mentale stem veranderde, toen hij zond: "Vreemd, hè."

Ze knikte in gedachten. Vreemd, geweldig, beangstigend, alles door elkaar. "Ze is zo klein. Wat nou als ze hetzelfde door moet maken als wij, toen we jong waren."

"Dat zal ze niet." De stem van haar broer klonk nu weer zelfverzekerd. "Wij waren alleen, op Terra. Verborgen en apart. Hier hoeven ze zich niet te verstoppen, hier wordt hun gave begrepen en wij zijn erbij."

Dat stelde haar iets gerust. Leïr had natuurlijk gelijk, zij waren erbij om hun kinderen te begeleiden. Haar neefje Aiden was een vrolijk kind dat al vroeg geleerd had zijn schild te gebruiken. De aparte school – het oorspronkelijke plan voor de nieuwe zenders – was niet eens nodig geweest.

Samen keken ze nog even naar het beeld dat Zial nog steeds aan Nicca door zond en toen namen ze afscheid. Nog kauwend op het laatste stuk brood, liep Nicca vervolgens weer terug naar de slaapkamer. Ze was moe geworden en schoof onder de deken naast haar dochtertje. Het zou nog wel even duren voor Meli wakker werd voor een voeding, ze kon nog wel even slapen.

Zial kuste haar op haar voorhoofd, toen ze haar ogen sloot. Hij zou bij hen in de kamer blijven. Met een boek, of met niets. Alleen maar kijkend. Naar de rijzende en dalende beweging van het kleine buikje, naar de vingertjes die zich af en toe strekten of de donkere lipjes die soms een kleine, perfecte o vormden.

Nicca glimlachte. Haar kleine schat.