De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 6: Terraanse trekjes, deel 2 - part 2

Esther had geen idee hoe lang ze gezeten had op de harde stoel. Haar billen deden opnieuw pijn, maar ook dit keer had ze het er graag voor over. Het verhaal dat professor Colba verteld had was zo fantastisch, ze kon niet wachten om alle informatie uit te werken.

"Dus u bent uiteindelijk getrouwd met dat meisje? Cèsely? Of, nee, zo zeggen ze dat niet hier. Ehm... verbonden. U hebt zich met haar verbonden? Is zij hier ook?"

De verdrietige blik die verscheen in zijn ogen, deed haar onmiddellijk spijt hebben van haar vraag.

"Mijn gezellin ..." Hij haalde diep adem en vervolgde toen zacht: "Cèsely is een jaar geleden overleden."

"Oh, wat spijt me dat." Met tranen in haar ogen legde ze een hand op zijn arm. Zijn waterige glimlach deed haar bijna in snikken uitbarsten, maar ze hield zich sterk. Krampachtig probeerde ze iets te verzinnen om te vragen, maar professor Colba klopte vriendelijk op haar hand. "Het is niet erg. We hebben een schitterend leven gehad. Ze was erg ziek de laatste jaren, vaak haar herinneringen kwijt. Het is goed dat ze nu rust heeft."

Snuivend knikte ze en staarde een paar tellen naar haar notitieboekje.

Uiteindelijk vroeg ze: "En nu? Wat gaat u nu doen? In de toekomst, bedoel ik. U vertelde eerder dat u op familiebezoek gaat in Gard. Blijft u daar of gaat u uiteindelijk weer terug naar Samirah?"

"Ja, mijn kleine kleinzoon, de zoon van mijn kleinzoon – kun je het geloven – Roan, hij wordt alweer acht. Mijn dochter Mirrie woont ook in Gard. Ik zal daar een poos blijven en dan langzaam weer terug gaan naar mijn thuis. Geen haast. Op Elodie hebben we nooit haast, nietwaar?"

Esther was blij zijn gniffel weer te horen en wreef haar ogen droog met haar mouw. Ze stak haar hand uit, bedacht zich toen en stond op om haar armen om de man heen te slaan.

"Dankuwel, professor. Ik zal mijn hardste best doen om uw verhaal goed te vertellen. Wilt u het nog lezen voor ik het uiteindelijk openbaar maak?"

"Welnee, ik vertrouw je. Graag gedaan. En dankjewel, meisje van Terra, dat je mijn verhaal de moeite waard vond."

---

"Es, waar ben je geweest? We hebben je de hele dag gemist."

Van alle kanten kwamen haar vragen tegemoet, zodra ze de kamer binnenkwam die ze deelde met Svana.

"Je ogen zijn rood, heb je gehuild? Wat is er gebeurd?"

Meteen stonden er vier troostende meisjes om haar heen, maar Esther lachte en zei: "Oh, nee, da's niks. Ik heb deze dag het meest fantastische interview ooit gedaan en het einde was gewoon zo zielig dat ik steeds weer begon te huilen. Jullie mogen het lezen als het helemaal af is."

"Wie heb je geïnterviewd dan? De hare?"

"Oh, nee, ik weet het, dat meisje uit de tweede wiens ouders net uit elkaar zijn gegaan. Is zij het?"

"Welnee, dat is toch geen onderwerp voor een interview."

Esther liet haar vriendinnen kibbelen en legde haar notitieboekje op het bureau. "Niet in spieken", waarschuwde ze de anderen. "Zullen we gaan eten? Ik heb de lunch overgeslagen en ben uitgehongerd."

De meiden waren nog steeds druk aan het raden wie ze geïnterviewd kon hebben, toen ze de mensa van de school inliepen. Alle gedeelde kamers in het studentengebouw hadden een keukentje, maar de meiden lieten graag voor zich koken. Ze konden het inmiddels heus wel, maar dit was pure gemakzucht, dat gaven ze ruiterlijk toe. Na school zouden ze nog genoeg tijd hebben om te koken en Esther zag daar niet bepaald naar uit.

Het gevolg was wel dat je moest eten wat de pot schafte en deze dag bestond het diner uit verscheidene soorten korrels met een paar varianten saus. Niet meteen haar favoriet. Van alles een beetje opscheppend, werd ze halverwege de derde pan door Jonna aangestoten.