De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 2: Valentijn

Elodie, tamda 27 339

Met rode wangen liep Elain haar kamer uit. Het was druk op de gang van het studentengebouw in Gard en dus hield ze het kaartje stevig tegen haar borst. Het rode hart verborgen aan de binnenkant.

Ze had het gevonden op haar bed, toen ze terugkwam uit de wasruimte. Iemand had het daar neergelegd.

Bij de kamer van haar vriendin aangekomen, klopte ze haastig op het hout. "Ciara, ben je binnen?"

"Ja, kom maar", klonk er vanaf de andere kant van de deur.

Elain opende de deur en vloog op Ciara af. "Kijk eens wat ik net vond." Ze stak het kaartje uit met trillende vingers.

Nieuwsgierig nam Ciara het aan en opende het. "Er staat: 'Ik ben verliefd op jou. Je Valentijn.'" Ze giechelde, maar Elain vroeg, een beetje wanhopig: "Maar ik ken helemaal geen Valentijn. Ken jij een Valentijn? En waarom zegt ie het dan niet gewoon? Waarom zo geheimzinnig?"

Ciara slaakte een diepe zucht en legde dramatisch haar hand op haar hart. "Ik vind het romantisch."

"Ja, jij wel." Elain plofte naast haar vriendin op het bed neer en plukte de kaart weer uit haar hand.

"Dit is helemaal niet handig. Je weet best dat ik Rick leuk vind. Wat moet ik nou met deze Valentijn?"

"Niks." Ciara klapte in haar handen en sprong overeind. "Kom mee, we gaan eten."

---

In de rij voor de keuken bleef de boodschap in het kaartje maar door haar hoofd malen. Ze voelde zich gevleid, maar hoe moest ze deze Valentijn vertellen dat ze niet geïnteresseerd was als ze niet eens wist wie hij was.

Een beetje afwezig staarde ze om haar heen. Haar blik schoot naar de tafel waar een paar jongens uit het laatste jaar zaten. Eén ervan trok onmiddellijk haar aandacht. Zijn lichte huid scheen als een baken tussen de donkere Eloden. Toen hij zijn hoofd hief, keek ze vlug weg.

"Hai, ben jij Elain?"

Geschrokken staarde ze opzij. Een jonge jongen, waarschijnlijk een eerstejaars, keek haar vragend aan, in zijn handen hield hij een rode bloem.

Naast haar riep Ciara enthousiast: "Ja, dat is ze. Ben jij Valentijn?"

Elain schaamde zich rot. Oh alsjeblieft, laat dit niet Valentijn zijn, dacht ze. Hij was veel te jong en zag er zo schattig uit, ze wilde hem geen pijn doen.

Uit alle macht begon de jongen zijn hoofd te schudden. "Nuh uh, ik ben alleen de boodschapper. Alsjeblieft." Hij duwde de bloem in haar handen en racete weg voor ze nog iets kon zeggen.

Sprakeloos staarde ze naar de fijne blaadjes van de roos. Wat moest ze hier nou weer mee?

"Hé, er zit een kaartje aan." Ciara zette haar bord en bestek aan de kant en opende het kleine stukje papier dat met een touwtje onder de bloem was vastgebonden.

"'Rozen zijn rood, violen zijn blauw, jij bent mijn Valentijn en ik die van jou.' Oh wat leuk, het rijmt."

Omdat ze inmiddels een aardig oponthoud vormden, trok Elain het papiertje los uit Ciara's handen en stoof naar voren. Het werd alsmaar ingewikkelder. Als zij Valentijn was, kon het dan betekenen dat degene die haar de kaart stuurde helemaal geen Valentijn heette? Maar waarom dat Valentijn?

"Ik snap er niets van", kreunde ze.

---

Het was moeilijk om zich te concentreren tijdens de lessen. Overal waar ze liep, draaide haar hoofd alle kanten op om te zien of er misschien iemand was die naar haar keek. Iemand die extra aandacht aan haar besteedde. Iemand die de mysterieuze Valentijn kon zijn.