De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 6: Terraanse trekjes, deel 1

Elodie jaar 379

"Wat ben je aan het doen?"

Lita schoot overeind en gebaarde vlug met beide handen dat haar vriendin stil moest zijn.

Met hoog opgetrokken wenkbrauwen, hurkte Ranee naast haar neer. "Wat?" fluisterde ze nu.

Zonder woorden, wees Lita naar de hoek van de grote ruimte waarin een aantal jongens bezig waren hun instrumenten te stemmen. Samen keken de meiden naar het drietal dat lachend aan het werk was.

Vanuit haar ooghoek zag Lita dat haar vriendin opnieuw iets wilde vragen, maar net op dat moment sloeg de achterste jongen zijn snaren aan.

"Wat is dat? Een soort zither?" Ranee boog nu ook naar voren.

Lita haalde haar schouders op, dit was niet de eerste keer dat ze de jongens had horen oefenen. De eerste keer had ze met open mond staan kijken. Niet dat het toen zo geweldig had geklonken, maar ze had nog nooit zoiets gezien. Twee van de drie waren Terraanse jongens, misschien dat dat er iets mee te maken had. Het was heel apart om op een school te zitten waar de meerderheid niet bestond uit Eloden. En dan was er nog de school zelf. Gloednieuw natuurlijk, maar ook daar was goed te merken dat er een andere cultuur had meegedacht over het ontwerp. Zoals deze ruimte. De muziekzaal. Op Elodie was muziek geen vak, zoals blijkbaar op Terra wel het geval was geweest.

Plotseling werden ze ruw uit hun schuilplaats geduwd door een groepje meiden die langs hen heen renden en de twee in het voorbijgaan meetrokken.

"Litá, tjonge, wat ben jij nou weer aan het doen? Spioneren? Serieus?"

Zich lostrekkend uit de greep van de hand die haar arm zowat uit de kom had getrokken, klopte Lita haar mouw recht en antwoordde nors: "Niet dat ik weet wat dat is, maar ik was gewoon aan het luisteren en wilde ze niet storen."

Het Terraanse meisje grinnikte. "Ach ja, natuurlijk, dit kennen jullie niet, hè. Heb je ooit eerder een gitaar gezien? Jullie hebben hier zeker ook geen bands enzo. Oh", ze draaide zich met een gilletje om en rende op de jongens af. "Dat moeten jullie doen, een band beginnen. Net als vroeger, weet je nog, die filmpjes, concerten enzo."

Lita was compleet vergeten en staarde met grote ogen naar de gillende meiden die zich als een groep kakelende kippen rondom de jongens verspreidden. Heel even maakte ze oogcontact met de Elodische jongen, die zijn ogen wijd sperde, waardoor ze in de lach schoot.

De leerlingen voor haar waren allemaal een paar jaar ouder. De afgelopen jaren hadden de Terraanse tieners die eigenlijk al op een HSE hadden moeten zitten, een speciaal voor hen in het leven geroepen, tussen opleiding gevolgd. Alles wat Elodische kinderen op de eerste scholen leerden om te kunnen leven op Elodie was in een sneltreincursus gepropt. Zo kwam het dat Lita, als twaalfjarige, in dezelfde klas zat als veertien- en vijftienjarigen

Naast haar mopperde Ranee: "We hadden naar Gard moeten gaan, dat had ik toch gezegd."

"Dit was veel dichter bij huis." Een beetje afwezig staarde Lita naar het instrument in de donkergrijze handen van de Elodische jongen. Juist de verschillen hadden ervoor gezorgd dat ze naar deze school had willen gaan. De HSE's verschilden natuurlijk allemaal wel van elkaar. Andere leraren, andere gewoonten. Zeker die in Werth was anders, maar dat kwam doordat de leerlingen daar andere dingen moesten leren. Overleven in het duister en in het woud bijvoorbeeld. Wat had zij daar, hier in het oosten nou aan? Maar over het algemeen werkten de HSE's hetzelfde. Dezelfde basisvakken, dezelfde lesmethoden, dezelfde boeken. Deze school was anders. En niet in de laatste plaats doordat er vakken werden aangeboden zoals muziek.

Lita hield van muziek, de juiste tonen konden haar ziel in beroering brengen en ze had geweten, zodra ze de vreemde instrumenten voor het eerst gehoord had, dat dit voor haar was.