De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 1: De eerste stap

Elodie jaar 313

Elodie was groot. Zo groot dat je elkaar rustig een paar jaar niet kon zien, wanneer je niet van reizen hield. En het was niet dat Cèsely niet van reizen hield, het was simpelweg dat ze de eerstkomende tijd geen mogelijkheid zou hebben om te reizen. Pattris had zijn opleiding onderbroken om met Kelly en de anderen mee te gaan. Die opleiding wilde hij nu afmaken en zij ging uiteraard met hem mee. Waar moest ze anders naartoe gaan?

Afscheid nemen was naar, zeker nadat ze iedereen op aarde zo abrupt achter had gelaten. Ze was dan ook erg blij dat Kelly en Seraf met hen mee gingen naar Dibon. Op Elodie was ze, vanaf de plaats waar de shuttle geland was, naar de hoofdstad gegaan om daar kennis te maken met Lauelle's vader. De heerser van Elodie was hen onmetelijk dankbaar voor het terugbrengen van zijn dochter en bood hen alle hulp die ze nodig hadden. De shuttle moest gedemonteerd worden, want die zou nooit meer terug naar de aarde gaan.

In gedachten nam Cèsely de vreemde woorden die ze inmiddels geleerd had, nog eens door. Gard was geen stad, maar een resid. Het hoofdresid. Aarde werd Terra genoemd. Dibon was het gewesthoofdresid van het gewest Ward en de vader van Pattris en Seraf was daar hare. Ze wende er vast snel aan.

Het had hen vervolgens elf dagen gekost om van Gard naar Dibon te komen. Elf dagen op de rug van een paard. Waar ze nog nooit op had gezeten, dus wat ze doodeng had gevonden. Het had hoogstwaarschijnlijk minder lang geduurd wanneer zij net als de rest al had kunnen rijden. Maar die eerste dagen in stap had ze echt nodig gehad.

Eenmaal in het zonnige Dibon aangekomen, voelde ze zich, nu de spierpijn was weggezakt, een volleerd amazone en wist ze precies hoe de gastenverblijven werkten. Oh, en het was niet zonnig. De ster die Elodie van warmte en licht voorzag, heette Sol. Was het dan een sollige dag? Ze schudde haar hoofd om het suffe woord uit haar gedachten te krijgen en keek goed om zich heen. Dit zou voorlopig haar thuis zijn. Totdat Pattris klaar was en hij zijn droom waar kon maken. Bewaarder worden van het mooiste woud van heel Elodie. Tenminste, dat beweerde hij. Haar maakte het inmiddels niet meer uit.

Nog nooit in haar leven was ze zo erg verliefd geworden op natuur. Op Terra waren echt nog wel schitterende natuurgebieden. Zonder die uitgestrekte wouden zou het leven tenslotte niet kunnen bestaan, maar zij was daar nog nooit geweest. Afbeeldingen konden dan wel meer zeggen dan duizend woorden, maar niets was te vergelijken met daadwerkelijk lopen door een wereld dat zo uit een magazine scheen te zijn gevallen. Van een klasgenootje op school had ze ooit eens een VR headset opgehad. Daarmee had ze in een of ander computerspel door een buitenaardse wereld gelopen dat natuurrijk moest voorstellen. De makers van dat spel hadden in de verste verte niet kunnen raden hoe ver ze ernaast zaten. Maar Elodie was dan ook geen Terra. Gras leek op gras, totdat je het van dichtbij bekeek. Een boom had een bast, net als op Terra, maar van dichtbij was de structuur anders. Haar biologische kennis schoot tekort om haar vinger te leggen op de precieze verschillen, maar ze kon het zien. Zouden deze bomen ook ringen hebben?

Het hout dat ze zag, verwerkt in de huizen, stallen, meubels en hekken rondom haar, leek op hout en voelde als hout, maar de nerven waren anders. Rechter. Minder grillig. Er was ook minder onkruid. Geen honderden jonge loten rondom een oude eik – was dat een eik? – geen vervelende strengen klimop. Zou het woud waar ze ooit zou wonen ook zo perfect zijn?

Vuur schoot in haar gezicht omhoog. Het was zo makkelijk om te denken aan haar toekomstige woonplaats. Pattris herinnerde haar er bijna dagelijks aan. Pas wanneer ze even stilstond bij het feitje met wíe ze daar dan zou wonen, sloeg haar hart op hol. Ook nu weer; adrenaline pompte door haar lichaam en ze voelde het kloppen in haar plotseling droge keel. Het was nog maar zo pril. Ze kende hem nog maar zo kort. Hoe kon hij al zo zeker weten dat ze samen zouden blijven? Samen in Dibon, samen naar Samirah, samen ... de rest van hun leven? Ze voelde zich nog zo jong, zo onervaren. Zo volstrekt onbekwaam om die beslissing al te kunnen maken.