De Nieuwe Wereld Specials

Na deel 1 (hst 15): Zij

AN:

Bij het lezen van Elodie, hoofdstuk 15, bedacht ik me opeens dat het misschien wel leuk was om de ontmoeting tussen Cèsely en Pattris vanuit zijn ogen te beschrijven.
Dus hierbij, een kort stukje, met zijn eerste indruk van het meisje dat zijn hart veroverde.

---

"Waar ga je heen?"
Pattris keek over zijn schouder naar zijn broer en antwoordde: "Water halen, wil je ook wat?"
"Volgens mij is er visite, je weet dat Kelly niet wil dat we gezien worden."
"Dan vul ik wel een glas in de ... ehm... hoe noemen ze dat hier? Twa-tel?"
"Toilet." Serafs zucht was duidelijk hoorbaar en Pattris grijnsde. Dit was allemaal zo nieuw en vreemd, maar hij vond het geweldig. Hij wist zeker dat niets en niemand hem kon afbrengen van zijn overtuiging dat een wereld beter af was zonder technologie, maar het was heel bijzonder om te zien hoe mensen gemakken hadden bedacht voor zowat alles.
Alleen al de deuren, ze draaiden niet open op een scharnier, maar schoven in de muur. Handig wellicht, maar niet de moeite van de ontwikkeling waard. Elektriciteit bracht alles op een veel snellere manier, warm water, beweging, eten - de magnetron vond hij bijna eng - maar als hij zag hoe veel meer gespannen Kelly was geworden, sinds hun landing, kon hij zich niet voorstellen dat sneller, beter was. Hij kon in ieder geval prima zonder.
Ergens maakte hij zich een beetje zorgen. Wat zou er gebeuren wanneer Kelly besloot dat ze liever hier wilde blijven? Zou Seraf dan ook blijven? Dat zou hun vader leuk vinden.
Diep in gedachten legde hij zijn hand tegen het plaatje naast de deur, de scanner, zoals Kelly het had genoemd. De scanner die zijn gedachten las en de deur voor hem opende. Hun vader was gewesthare, bestuurder van het zuidelijke gewest Ward. Iedereen verwachtte dat Seraf in zijn voetsporen zou treden.
De deur schoof open.
Twee lichte ogen staarden hem geschrokken aan. Hun kleur was een grijzig blauw, de huid eromheen zo licht dat hij even moest knipperen. Kelly noemde het blank, heel licht bruinig, maar ook rozig, bijna transparant. Vanaf het eerste moment dat hij een mens had gezien, was hij gefascineerd geweest door het bijna ontbreken van pigment in hun huid. Twee mensen van de bemanning van de shuttle die op Elodie geland was, hadden een bruine huid. Ook vreemd, maar minder dan dit. De huid van het meisje voor hem was zo gaaf en zuiver, dat hij de gloed van haar bloed kon zien. Bloed dat nu langzaam aan het wegtrekken was uit haar gezicht, want ze werd steeds witter.
"Hé, gaat het wel?"
Blijkbaar hoorde ze hem niet, want ze reageerde nauwelijks. Ze wankelde, deed een stap naar achteren en viel bijna om.
Vlug deed hij een stap naar voren en met zijn armen om haar heen zei hij zacht: "Ho daar, kalm aan. Ik heb je."
Overal waar ze elkaar raakten, tintelde zijn huid, zelfs onder zijn kleren. Het was alsof al zijn zenuweinden op volle alertheid stonden. De adrenaline gierde door zijn lijf en met wijd opengesperde ogen, keek hij naar het meisje in zijn armen, dat nu haar ogen gesloten had. Wat gebeurde er met hem? Ze was flauwgevallen, maar zelf voelde hij zich ook licht in het hoofd.
Alles binnenin hem schreeuwde dat hij haar moest beschermen. Hij wilde haar aanraken, voelen dat ze echt was, veilig en warm. Met trillende vingers legde hij een hand op haar blote arm. Het was alsof hij een schok kreeg.
Was dit wat zijn grootmoeder de erkenning noemde? Was dit het waardoor Seraf stel op sprong had laten vallen waar hij mee bezig was, om bij Kelly te kunnen zijn? Hij had het nooit gesnapt, je hele hebben en houwen achterlaten voor één meisje, maar plotseling kon hij inzien hoe zijn broer de keuze kon maken om zijn vriendin te volgen naar een compleet ander sterrenstelsel.
Starend naar de gesloten ogen; de kleur was voor altijd in zijn geheugen opgeslagen; de vorm van de mond, zo perfect, ook al waren de roze lippen nu bleek en opeen geperst; voelde hij hoe iets in zijn binnenste een klik maakte. Een incompleet stukje werd compleet, een onvolkomen hart, werd volkomen. Zij was het.
Als hij kon, zou hij de rest van zijn leven zo blijven zitten, maar het was waarschijnlijk verstandiger om hulp in te roepen.
"Kelly!"